Professionals uiten zich nu elders online…maar waar dan eigenlijk?
14 maart 2014
Het is moeilijk voor te stellen dat social media nog maar zo kort bestaat. In dat vacuüm was Politie 2.0 een mooi initiatief. De houdbaarheid van dit forum is echter door de laatste ontwikkelingen, zoals Twitter, Facebook en Politie+, verstreken.
Ik vind het een interessant citaat van Ruud Elderhorst op Politie 2.0, dat hij plaatste in het kader van de overname van het platform. Het is een uitspraak die je vaker tegenkomt. Iets in de geest van ‘omdat reacties en dialogen nu vaak worden gegeven/gestart op verschillende sociale platformen zijn websites minder relevant of misschien zelfs overbodig’.
Misschien heeft Ruud wel gelijk. De grote piek van interactie op websites lag voor mijn gevoel ook ergens tussen 2007 en 2011. Ook toen ging het weliswaar om relatief kleine groepen die per branche of thema met elkaar in discussie gingen, maar er gebeurde wél van alles, continu. Tot zover kan ik meegaan in de stelling.
Maar Facebook en Twitter beschouwen als ‘laatste ontwikkelingen’? Dat vind ik eigenaardig. Ook die platformen bestaan al langer dan 7 jaar. Het klopt wel dat steeds meer mensen zich beperken tot (inter-) actie daar, maar ook dat is niet meer te vergelijken met de periode van rond 2009. Wellicht zijn er nu meer organisaties die het gebruiken maar er zijn beslist minder dialogen, reacties en retweets waar te nemen. Er wordt nog volop kennis gedeeld, maar wel op een andere manier dan voorheen. Het is allemaal nog korter en sneller dan toen. Discussies komen alleen nog op gang als het mensen echt raakt en als het platform laagdrempelig genoeg is.
Ik kijk nog steeds dagelijks rond op al die platformen, van LinkedIn tot Facebook, en overal zie ik hetzelfde gebeuren. Dat wat gedeeld wordt is vooral het eigen werk, en dan nog op een bijna plichtmatige manier. Bijna in de vorm van maand- of jaarverslagen. Een enkeling -vaak uit ‘de harde kern’- reageert of bedankt nog eens. Daar blijft het meestal wel bij. Een andere ontwikkeling is dat een groot deel van wat nog wél besproken wordt, wordt besproken achter gesloten deuren, slotjes, afgebakende groepjes. Het lijkt alsof het een reactie van de meerderheid is op die ellendige openheid van de minderheid van een paar jaar geleden. Die minderheid is ondertussen grotendeels een andere weg ingeslagen. Aan de slag met eigen projecten, lokale thema’s of geheel iets anders. Ze zijn misschien wel gesprekken aangegaan met andere mensen, maar anders dan toen. Minder zichtbaar en hoorbaar vooral.
Nu kun je zoiets constateren en je er gewoon bij neerleggen, maar mijn gevoel zegt me toch dat er meer aan de hand is dan informatiemoeheid en een korte aandachtsspanne alleen. Het voelt ook alsof er sprake is van een vakinhoudelijke gelatenheid, soms zelfs van apathie. De roep om een gevoel van urgentie heeft misschien wel te lang geduurd. De belofte van online samenwerking is nooit ingelost op organisatieniveau. Uiteindelijk maakte dat misschien wel meer mensen murw dan we zouden willen. Ik spreek nu alleen over de status quo online, laat ik dat voorop stellen. Maar het klopt toch wel een beetje? We kunnen toch niet zeggen dat er buitengewoon veel informatieprofessionals zijn die los gaan op het web? De hoogtijdagen liggen toch inderdaad achter ons?
Of kijk ik niet goed?
@
Je post doet me denken aan dit nieuwe filmpje op MTV //youtu.be/MaI2hc04Jx4
Ik ben het met je eens dat het aantal online gesprekken zijn afgenomen. Hoewel er veel meer mensen op sociale netwerken een account hebben, wordt er steeds minder gesproken en steeds meer nieuwtjes gedeeld. Er wordt ook steeds meer gelet op wat je doet online. Wat bij mij veel irritatie opwekt zijn de zgn nieuwsbladen die bij alles wat je online roept reageren en hopen op een nieuw onzin verhaal die ze kunnen opschrijven. Ik had het er laatst met een docent over die hetzelfde probleem had en daardoor minder twitterde en op zoek was naar afgesloten platforms.
Daarnaast vind ik het ook heerlijk om na het werk lekker met vriendje op de bank met de tv aan te ploffen. Of in de weekenden eropuit te gaan. Misschien leidt juist de groeiende online communicatiemogelijkheden weer tot een grotere behoefte aan stilte?
Die clip kende ik nog niet, die is wel mooi. Denk dat je daar ook wel een goed punt hebt. Informatieovervloed is heel bepalend voor allerlei ontwikkelingen. Filteren is ook nog een klus op zich, dan is uitzetten of negeren makkelijker. Is ook een van de redenen waarom nog steeds veel mensen kiezen voor het gemak van televisie. Het aantal uren dat daaraan wordt besteed neemt nauwelijks af.
Ik denk dat je heel erg goed kijkt! Ik denk dat de verandering ook komt doordat de pioniersfase voorbij is. Het management heeft er nu kennis van genomen, vindt er wat van (terecht of onterecht) en dat heeft z'n weerslag online.
En het nieuwtje is eraf…
@Natalie @Festina Dat zijn inderdaad ook factoren, al moet ik toegeven dat ik die van het nieuwtje minder kwalijk vind dan die eerste. Besloten netwerken winnen niet voor niets aan populariteit…
Het is de vraag waar we zitten. In de trough of disillusion of op het plateau of productivity. Ik vermoed de laatste.
Online is geen issue meer. Het is er en mensen gebruiken het als werktool.
Vakinhoudelijke gelatenheid en apathie herken ik in ieder geval niet bij mijn collega's.
De reden dat ik persoonlijk niet echt behoefte meer voel mijn mening online te 'verkondigen', is dat discussies zich vaak herhalen (deze vast ook :-)), dat mensen elkaar ergens van proberen te overtuigen en dat diegenen vaak de mensen aantrekken die het toch al met hen eens zijn (en niet diegenen (de afwezigen) die ze eigenlijk zouden willen bereiken).
Is dat een vorm van apathie van mijn kant? Dat zou het kúnnen zijn, maar ik kijk liever niet naar wat ik NIET doe maar naar wat ik WEL doe.
En ik denk dat mensen in de regel die (communicatie)wegen kiezen die op dat moment lijken te werken.
Aanwezigheid op het ene platform (en dat kan ook offline op de aardkloot rondlopen zijn), is vaak synoniem met afwezigheid op een ander platform. Ik kom nu even hier een bezoekje brengen en reageren, omdat ik net een grote opdracht af heb, om maar iets te noemen 😉
Ha Marien,
Ik denk dat veel van de dingen die je zegt kloppen, al ligt het uiteraard voor iedereen weer een beetje anders. Uiteindelijk is het dan ook wel weer grappig om te zien hoe het gaat met deze bijdrage (die in andere vormen inderdaad al vaak aan bod is geweest). De aanleiding was weliswaar het gevolg een poging te begrijpen wat er over een langere periode gebeurt (de vraag 'in hoeverre is adaptie van invloed op online gedrag?' bijvoorbeeld)maar ook een verkenning van de vraag of het nog lukt op willekeurige plaatsen een discussie op gang te krijgen. De post staat op verschillende plaatsen en op het ene platform is er wel respons, elders juist helemaal niet. Daar kun je weinig uit opmaken, maar opgeteld is er toch nog altijd redelijk veel input. De input is heel divers, maar er zijn ook een paar dingen die ik vaker hoorde en die ik toch wel kwalijk vind. De opmerkelijkste is dat er best wat mensen lijken te zijn die zich gecontroleerd voelen en zich niet meer vrij durven te uiten. Hoe zich dat verhoudt tot de groeiende populariteit van besloten platformen weet ik niet, maar ik heb het gevoel dat het een ontwikkeling is die er toe doet. Dan is de inhoud of de versnippering opeens minder relevant. Je ziet dan iets opdoemen van een online wereld waarin de oude machtsverhoudingen weer in beeld komen, en mensen zich terugtrekken in privacy en beslotenheid. Ergens logisch, maar ik vind dat persoonlijk erg jammer.
Tsja, en waar iedereen zich bevindt in die cyclus van Gartner vind ik ook een lastige. Er zijn ook gemeenschappen waar ook veel productie is, maar de bevindingen en bijbehorende verhalen ook nog steeds veel gedeeld worden. Delen is natuurlijk ook niet altijd verkondigen. Gelukkig maar.
Terwijl ik tik bedenk ik dat ik misschien daar vooral verbaasd over blijf: dat die productiviteit dan ook niet wordt toegepast op kennisdeling. Daar zijn in diverse sectoren toch ook talloze sessies, cursussen en wat al niet meer aan gewijd. Als je het zo bekijkt zie je toch ook weer glimpjes desillusie. Maar zit 'm dat dan in de technologie? Ik twijfel daar vaak aan. Mensen zeggen soms voor het gemak dat ze moe zijn van een bepaald medium. Vooral Facebook doet het goed op dat gebied. Maar als je doorvraagt blijkt bijna altijd dat mensen moe zijn van (sommige) andere mensen. Daar moest de volgende Gartner Cyclus misschien eens wat meer rekening mee gaan houden: de menselijke factor.
@Edwin
Ja, klopt absoluut. Bricks, bytes, behaviour en de grootste is behaviour. Not a snippet of doubt about it. Techniek is makkelijker dan de mens, dus richten bedrijven zich daar eerst vaak op.
Moe zijn van andere mensen word je denk ik als je dingen gedaan wilde krijgen en je krijgt mensen niet mee. Misschien zou je er – als je nog verder doorvroeg – achter komen dat mensen feitelijk niet zozeer moe worden van de ander maar van hun eigen harde werk om niet gehoord te worden 😉 (en na te laten om zich te richten tot diegenen die dat wel doen of om hun strategie om gehoord te worden te wijzigen). Daar gaat het m.i. vaak mis: We wijzen naar die ander, alsof we zelf geen rol hadden in die interactie.
Je niet meer durven uiten, vind ik een ingewikkelde. Ik heb vaker gezien dat jij dat constateert en dat je baalt van de beslotenheid van platformen. Maar ik denk dat dat niet durven uiten soms ook in het type mensen ligt die dat zegt. Die ergens goedkeuring verlangen van 'de macht' en daar teveel waarde aan hechten. Ik weet natuurlijk niet op welke voorbeelden je doelt, maar je kunt uiteindelijk zelf bepalen hoe je om wilt gaan met het gevoel gecontroleerd te worden. Geef je daaraan toe of niet? Ik zeg niet dat het altijd gemakkelijk is, maar het geeft tenminsten nog iets van keuzevrijheid aan.
PS
Ik denk dat Gartner en de zijnen toch wel de invloed van de mens hebben meegenomen aangezien ik zelden software gedesillusioneerd heb zien zijn 😉
Fijne dag, Marina