Om triest van te worden: Rebecca over haar eerste kennismaking met de bibliotheek van de Erasmus Universiteit

Ik mag dan wel niet meer in vaste dienst zijn van een bibliotheek; veel mensen weten dat mijn hart nog altijd in die hoek ligt, en delen daarom hun ervaringen en ideeën over boeken en bibliotheken nog regelmatig met me, ook al is het vaak ‘achter de schermen’.  Vandaag kreeg ik een Facebookbericht van Rebecca van den IJssel over een bibliotheek. Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. Met haar toestemming neem ik het bericht hier integraal over. Omdat ik er een triest gevoel van krijg. Omdat het een les is. Dat het op veel plaatsen alleen nog maar gaat over geld, macht en politiek is inmiddels wel duidelijk, maar als er ook nog eens zoveel misgaat op het niveau van de dienstverlening zelf, dan word je toch gek? Of zou dat juist een gevolg zijn van het beleid van al die ambitieuze nietsontzienden? Komt ‘ie:

Hé Edwin! Schrik niet. Er moet me echt iets van het hart. Zoals je wellicht ergens hebt meegekregen ben ik, sinds een jaar ongeveer, bezig met een master Managementwetenschappen aan de OU. Voor diverse opdrachten dienen mijn studiepartner en ik literatuurstudies te doen en ons wordt aanbevolen daarvoor naar de Erasmus Library te gaan. Omdat er geen ontkomen aan leek dus maar eens gedaan, hoewel ik het tot nu toe prima redde met alle regionale en online vindplaatsen. Door dat besluit ben ik vandaag voor het eerst in mijn leven in een bibliotheek geweest die de indruk wekte de bedoeling te hebben om kennis binnen en mensen buiten te houden. 

Bizarre ervaring. Zó weinig inspirerend heb ik het nog nooit meegemaakt, zeker niet voor een bibliotheek die zoveel interessante lectuur schijnt te herbergen. Want je ziet het niet. Geen boeken, of in elk geval maar een fractie van wat je verwacht te vinden. Niet het ultieme genot van met je hand langs de boekenruggen gaan op zoek naar het boek wat je hoopt te vinden, in de tussentijd diverse titels scannend, soms er van tussen halend omdat nieuwsgierigheid het wint van focus. Sowieso is dat gebouw een club voor intimi, want inloggen in het register is bijna onmogelijk als je geen student van Erasmus bent. De drie (!) computers die in het hele gebouw vrij toegankelijk zijn (volgens de meneer van de inschrijfbalie) worden streng bewaakt door Cerberus, de bijnaam die de dame achter de balie binnen drie tellen na onze aankomst heeft weten te veroveren. “Fuck off bitch, we’re good guys!” denk ik nog, maar hardop leg ik haar rustig uit dat we luttele seconden daarvoor door haar collega hierheen zijn gestuurd. Kwestie van opvoeding, dank je mam.

De helft van de titels die we opvragen blijkt te behoren tot de privécollectie van een of andere faculteit en zonder faculteits-intimi-lidmaatschapsbewijs (gradaties in intimi, ook zoiets) kunnen we die uiteraard niet inzien, laat staan lenen. De andere helft kan worden aangevraagd, dus dat doen we dan ook. En dan begint het wachten. Een paar boeken blijken vrij snel uit de catacomben tevoorschijn getoverd, maar Mintzberg speelt hide-and-seek en dus planten we onszelf en onze boodschappenmandjes op een bankje (je waardevolle spullen dien je buiten de bibliotheek in een ruimte met kluisjes achter te laten en je neemt alleen hetgene mee dat je nodig hebt, of waarvan je denkt dat je het nodig hebt. Je vergeet de helft, dus je blijft heen en weer lopen en worstelen met de kluisjes, waar net te weinig inpast als je een studiedag houdt en dus bepakt en bezakt arriveert). Maar goed, Mintzberg is gevonden, want de uitleenbalie geeft een positief signaal af wanneer we voor de zoveelste keer gaan vragen. Inmiddels hebben we genoeg van het grauwe gebouw met de bedompte lucht en gebrek aan daglicht en besluiten we een andere werkplek te gaan zoeken. Een bibliotheek die je het liefst zo snel mogelijk weer wilt verlaten, dat is een slecht teken en slechte reclame voor alle niet-depressieve broertjes en zusjes in Nederland. Triest. Op aanvraag dan hè.

Waarom doet een bibliotheek als bovengenoemde niks aan imagebuilding? In positieve zin bedoel ik. Ze verpesten het toch op deze manier? Zie ik dat verkeerd? Wilde het iig even met je delen, heb er in de file terug over na kunnen denken en daar werd ik niet echt vrolijker van :)”

Ik ook niet Rebecca, ik ook niet 🙁

@

Foto: Zwervers bijeen in een zogenaamd slaap-café, waar zwervers een paar uur mogen rusten, nadat ze natuurlijk drank gekocht hebben, Parijs, Frankrijk 1929.

Bron: Geheugen van Nederland