Wat ik leerde bij….parkeerbeheer Middelburg

15 augustus 2013

Op de meeste van de banen die ik had in de periode voor 1999 kijk ik met plezier terug. Ik leerde overal wel wat. Zo ook bij de Gemeente Middelburg, waar ik ergens halverwege de jaren 90 bijna twee jaar in dienst was (via een uitzendbureau), als medewerker van de dienst Parkeerbeheer. In die functie was het mijn taak de (toen nog) twee parkeerkelders van de gemeente, aan de Koestraat en de Kousteensedijk, te beheren. Ik vond dat werk leuker dan menigeen dacht. Passanten zagen mij vooral aan het werk als ik op mijn post was, achter de vele monitors in de loge, en vroegen zich dan niet zelden hardop af wat ik daar in vredesnaam deed. Dat gluren naar beelden van beveilingscamera’s werd blijkbaar beschouwd als saai.

Soms wás het ook wel een beetje saai. Ik herinner me ook avonden dat er nauwelijks auto’s van niet-abonnees stonden geparkeerd. Op zulke avonden zocht je je heil dan in lezen en sigaretjes roken. Het lukte me maar niet om daar een hekel aan te krijgen. Doorgaans was het echter een komen en gaan van voertuigen en hadden we onze handen vol aan het verhelpen van storingen aan de slagbomen, de betaalautomaten en het verkeersgeleidesysteem van de stad. Daarnaast waren er iedere dag wel onderhouds- of schoonmaakwerkzaamden (héérlijk om met zo’n veegmachine door de kelders te rauzen) en assisteerde je bij het leeghalen van de parkeerautomaten in het centrum (wat een omzetten!). Soms controleerde je de openbare toiletten op Damplein en Hof van Tange. Zulke voorzieningen moeten nu eenmaal spik en span zijn, dat kun je wel begrijpen.

Toch leerde ik in die kelders van Middelburg meer dan de kneepjes van het parkeerbeheer als zodanig. In deze baan leerde ik veel over het menselijk gedrag in de publiek ruimte. Er was altijd veel aanloop van zowel

toeristen als vaste bezoekers, die ons bestookten met vragen of kletspraatjes, waardoor het soms zelfs gezellig dreigde te worden. Het waren echter de semi-anoniemen, brokkenmakers en a-socialen die mij het meest fascineerden. Die Duitse moeder die haar peuter liet poepen in het urinoir van het mannentoilet, omdat ze een kwartje voor het gewone toilet te veel vond. De mensen die de kluit probeerden te belazeren door te zeggen dat ze hun kaartje kwijt waren. Die later voor pedofilie veroordeelde kerel, die drie jongens op het dak van zijn auto liet dansen en vreemd opkeek toen ik daar wat van zei (maar me wel beloonde met een tientje voor het goede opletten en me en passant een baantje aanbood als glaszetter). Die vent die vergat dat je met fietsen op het dak van je auto schade rijdt, als de doorrijhoogte twee meter is. Die mensen die, leunend op het bord ‘uitgang’, van twee bij twee meter, vroegen waar de uitgang was. Dat soort mensen drukten me met de neus op de feiten. De publieke ruimte kan niet zonder beheer. Mensen zijn dieren.

Maar soms slaat het beheer door, uiteraard. We schakelen over naar die scene uit Fargo, waarin Steve Buscemi uitvaart tegen een slagboomman en zijn kleine wereld. Ik kan er altijd weer om schateren.

@

Foto Geerekelder 1980: Jaap Wolterbeek, Beeldbank Zeeland