Vaak veroverd, nooit bedwongen: een terugblik op het prachtige Corsica

08 juli 2013

Ze heeft inmiddels een naam hoog te houden op het gebied van vakantiebestemmingen. Of het nu gaat om een regenachtig Normandië, een snikheet Sicilië of een mooi besneeuwd Emst: als we de definitieve bestemming eenmaal in het vizier hebben schept Marleen er veel plezier in om  avonden aan een stuk met de iPad en een grote pot thee op zoek te gaan naar een huisje dat goed bij ons past. Daar slaagt ze altijd in, en dat niet alleen: ze overtreft zichzelf keer op keer. Het lijkt wel of ze de zoeklat ieder jaar een beetje hoger legt voor zichzelf.

Ergens in het najaar van 2012 kozen we voor Corsica als bestemming, aanvankelijk met het idee de reis met de eigen auto te maken. Dat was een deal waar we ons beiden in konden vinden. Gegarandeerd zon, zonder de ellende van treinen, vliegvelden en wat dies meer zij. Dat plan stelden we bij in de aanloop naar de zomer. Ons autootje is beslist geen berggeit en uiteindelijk zouden we ook niet aan de tijdsdruk van een ferry ontkomen. Dan kun je dus net zo goed met het vliegtuig gaan, en ter plekke een goede auto huren.

Dat bleek achteraf de juiste beslissing. Na de landing in Ajaccio werd ons een uitstekende auto aangeboden, die nog geen 5000 kilometer op de teller had staan. We ontdekten al na een uur dat we dit voertuig nodig

hadden. Nog nadromend van de vlucht nam ik ergens een verkeerde afslag, waardoor we op een route dwars door de bergen belandden. Nu lopen vrijwel alle routes op Corsica door bergachtige gebieden, maar dit was andere koek. Hier kon je op zeker moment je tegenliggers niet meer passeren en stonden er opeens runderen midden op de weg. Het authentieke eilandgevoel had ons meteen te pakken. “Geniet maar goed van het uitzicht lieve schat, want de bergen hebben we bij dezen dus meteen bezocht”. Het type conversatie van mensjes die zin hebben om ergens aan een gilkindervrij strand te gaan liggen.

Na deze vier uur durende kermisattractie slingerden we dan eindelijk het miniscule Mignataja binnen, de toegangspoort tot Serra di Fiumorbo, waar ons huisje zich bevond. Daar aangekomen schoten we allebei in de superlatievenmodus. “Wat een lief, mooi en warm huis! En zo nieuw nog! En kijk eens, van welke gemakken het allemaal is voorzien! Waaaat? Is er ook nog een luxe buitendouche?”

Het huis bleek inderdaad nog maar anderhalf jaar oud te zijn en in twee jaar tijd met de hand gebouwd door de sympathieke verhuurders Marie Agnès en Antoine. Het lag er fantastisch bij, op een fantastische plek, aan de rand van het bos, op slechts een paar kilometer van het strand. We waren meer dan tevreden.

Die tevredenheid zou in de twee weken daarna leiden tot de rust die we zochten. Natuurlijk; we bezochten de bergen toch nog een keer, en we ontkwamen niet aan bezoekjes aan fraaie doch ietwat hectische plaatsjes als Bonifacio, maar we wentelden ons toch vooral in het natuurschoon dat ons omringde, én in het comfort van huis, tuin en strand. Niks geen grote wandeltochten of canyoningsessies, terwijl Corsica zich daar zo goed voor leent. Ons wildste uitstapje was er een op uitnodiging van de buurtjes, naar een wonderschone rivier, niet ver van ons dorp. Daar, in die kloof, waanden we ons in een andere wereld, en lieten we ons een paar lokale verhalen vertellen bij een picknick met streekgerechten. Zoals dat verhaal van het kleine jongetje die zag hoe God de natuur over de wereld verdeelde, en teleurgesteld uitriep dat er voor hem niets was overgebleven. Waarop God hem wees op Corsica. Dat bevatte alle restanten van alle andere landen, en had daarmee alles. Dat eiland was voor hem. Zo was het ook een beetje. Corsica heeft van alles wel wat, en je hoeft er nooit ver voor te rijden.

Dat deden we dan ook niet. Het was een kleine hoek van het eigenzinnige eiland dat onze harten veroverde, en door zijn veelomvattendheid ook nog wist te bedwingen. Meer kun je je als vakantieganger niet wensen.

À la prochaine!

@

Meer beelden op //instagram.com/mijnsinziens