Alles voor de pageviews: 1200 artikelen per dag produceren

15 juli 2013

Jarenlang was ik geabonneerd op de feeds van sites als Mashable, Techcrunch en Gizmodo, maar vorig jaar was ik het opeens beu en gooide ik ze stuk voor stuk uit mijn readers. Waarom? De hoeveelheid artikelen die dagelijks geproduceerd werd door die sites sloeg nergens meer op. Het leek wel of het er iedere dag meer werden. Van een handvol naar tientallen, soms zelfs vele tientallen. Kwantiteit was opeens belangrijker geworden dan kwaliteit. Ik vermoedde wel dat het iets te maken had met de zeer hardnekkige focus op pageviews, en met het kunstmatig hoog houden daarvan, maar ik verdiepte me daar verder niet in. Ik had nog genoeg alternatieve bronnen en kanalen tot mijn beschikking en nam genoegen met de veronderstelling dat het weer wel om geld zou draaien.

Vandaag kwam het onderwerp alsnog op mijn pad, via het artikel The Pageview Race. In dat artikel gaat Brian O’Leary in op een ander artikel, met de titel Who’s Winning at Volume in Publishing. Die artikelen leerden me dat het allemaal nog veel gekker is dan ik dacht. Neem nu deze cijfers over The Huffington Post:

In recent years, new players like The Huffington Post burst onto the scene by pumping out a dizzying amount of content each day. The company has 532 full-time editorial staff producing about 1,200 pieces of content per day (and that’s not including the 28 full-time blog editors who oversee the 400 pieces of content per day coming from its blog). All this content generates 43 million pageviews per day, per Comscore. The pageview race now stretches far beyond HuffPost, as many publishers combat low ad prices with high volume.

Lezen we dit goed? 1200 bijdragen per dag? Daar kan ik me bijna geen voorstelling meer bij maken.

Toch gaat dit niet zozeer over kwantiteit die boven kwaliteit gesteld wordt. Forbes, Slate en New York Times doen allemaal even hard mee. Dat zijn klinkende namen, die nog altijd geroemd worden om de inhoud. Maar al die kwaliteitsmedia focussen dus nog wel sterk op hits en views, omdat ze die cijfers kunnen koppelen aan advertentieverkopen. Ook daarom blijven ze maar content het web oppompen (en worden belangstellende door te klikken op gedeeltelijke feeds of op artikelen die halverwege worden afgebroken om zo weer een nieuwe pagina te kunnen laden).

Het is nog lang niet zo dat al deze media niet meer relevant zijn, maar bij de manier waarop er op pageviews -en daarmee op adverteerders- wordt gejaagd kun je wel een paar vraagtekens zetten. Het is een kunstmatige aanpak, die niet veel ruimte laat voor investeringen in een goede relatie met het lezerspubliek, of in het centraal stellen van context. Laat dat nu net zaken zijn die O’Leary wél beschouwt als remedie tegen de terugloop in advertentie-inkomsten. Als dit onderwerp je interesse heeft dan moet je zeker ook kijken naar de boeiende video van zijn presentatie Context first: A unified field theory of publishing, of zijn aantekeningen bij een andere presentatie, Disaggregating Supply, even lezen. Het is stof tot nadenken.

“Van gemeenschappen van miljoenen naar miljoenen gemeenschappen”, dat soort werk.

@

Foto