In de kroeg deel je muziekbeleving, geen rechten

05 december 2012

Het gedonder over rechten houdt nooit op. Genoeg daarover. Feit is dat het stamcafé al sinds jaar en dag als een dolle muziek aanschaft. Tot diep in de jaren ’80 vinyl, daarna muren en meubilair vol cd’s. Vanaf 2010 wordt er vooral digitaal ingekocht. Noem het gerust moderne tijden.

Maar je kunt er kort en lang over zeiken: sinds die overstap is de muzikale klantvriendelijkheid er alleen maar groter op geworden. De internetaansluiting leidde namelijk niet alleen tot de beschikbaarheid van Apple en iTunes; ook YouTube werd een gegeven.

Sinds we dat weten, als vaste klanten, vragen we alles aan wat in ons opkomt. Van die muziek waarvan je zeker weet dat zelfs de grootste collectioneur het niet allemaal kan bieden. Vanavond zat ik daar even over na te denken. Het is ongetwijfeld een afslag die de muziekindstrie nooit heeft willen voorzien. Dat mensen in openbare gelegenheden zonder betalen zeldzame deuntjes aan kunnen vragen, van Deodato tot Infectious Grooves. Maar wat diezelfde industrie ook nooit had kunnen voorzien: soms leidt het muziekenthousiasme van de ene klant tot het fan worden van de andere. Of besluit de barman zelfs een bepaald deuntje aan te schaffen.

Als je het mij vraagt is dat een verdienmodel dat in geen enkele statistiek tot uiting komt. Een verdienmodel is het echter wel….op de langere termijn.

Gerelateerd:
Een derde plek zijn voor je klanten
Brekend Nieuws: een verbouwde woonkamer
Mijn stamhut is overstag gegaan
Internetgebruikers blijven plakken

@

Afbeelding