M.I. Webwerk: loslaten om op te kunnen pakken

05 september 2012

Keuzes, keuzes, keuzes. Als wij mensen even de kans krijgen, knijpen we er tussenuit en kiezen we niet, waarmee we dan feitelijk voor alles kiezen. Maar het is tegen beter weten in. Als je kiest voor alles kies je nergens voor. Vroeg of laat zul je toch knopen door moeten hakken.

Mensen die mij al wat langer kennen weten dat ook ik, nog net niet met de regelmaat van de klok, worstel met de noodzakelijkheid van dat hakken. Laten we zeggen dat ik zo om de twee jaar bewust toewerk naar een worstelclimax die mij ertoe dwingt keuzes te maken. Ik weet nooit precies waar in het proces ik me precies bevind, maar er komt altijd een moment dat puzzelstukjes op hun plaats beginnen te vallen. Als daar sprake van is laat die climax meestal ook niet lang meer op zich wachten. Soms stuiter ik behoorlijk, als zo’n fase zich aandient, maar ik ben inmiddels wel zover dat ik daar om kan lachen. Het is part of the game, onderdeel van het proces.

Nu lach ik ook. Nog een beetje als een boer met kiespijn weliswaar, maar ik vind het toch wel grappig dat ik dik twee jaar na ‘de wending‘ weer aan het twijfelen ben welke afslag ik zal nemen. Eigenlijk is het nog gekker: ik wéét al welke afslag ik ga nemen, maar ik heb nog moeite met het loslaten van de zaken die horen bij de andere afslag. Heel kort door de bocht komt het er op neer dat ik sterk neig naar een focus op lokaal en regionaal werk, maar daarbij besef dat dit ten koste zal gaan van dingen die ik doe vanuit een breder perspectief.

Om het nog eenvoudiger te stellen: Middelburg Dronk gaat bijvoorbeeld ten koste van Bibliotheek 2.0. Ik beschouw beide websites/projecten als kindjes die op mijn onvoorwaardelijke liefde kunnen rekenen, maar het ene kind geeft me energie, het andere zuigt me leeg. Ik overdrijf nu natuurlijk, maar als ik er lang over nadenk is dat wel waar het zo’n beetje op neerkomt. Ik blijk vervolgens ook een slechte vader te zijn. Ik trek het kind dat geeft voor. Dat is overigens wel meer dan egoïsme alleen. Ik geloof namelijk oprecht dat de perspectieven van ‘lokaal en regionaal’ interessanter zijn.

Dat sommige projecten op een laag pitje staan (denk ook aan Open Bibliotheken bijvoorbeeld) heeft dus alles te maken met het bovenstaande en met het feit dat ik o.a. werk aan de nieuwe website van Bibliotheek Oosterschelde, die op 17 september de lucht in zal gaan, maar meer nog met alle gesprekken en activiteiten die betrekking hebben op het plaatselijke. Ik doe een leuk project voor JB Diesch, mag helpen bij het uitbouwen van de online activiteiten van Sport Zeeland en ik leerde gisteren dat de eerste zustersite van Middelburg Dronk, Vlissingen Dronk, de steun zal krijgen die het nodig had. Dat past goed in onze wens om het project regionaal op te schalen. We gaan de zustersites uiteraard niet zelf vullen Dat kost, in ongefinancierde vorm, simpelweg te veel tijd. Maar het wordt wel steeds groter en serieuzer. Dan moeten er zeilen bijgezet gaan worden.

Daar komt bij dat ik de afgelopen weken veel mensen sprak die dezelfde kant opdenken, lokaal en regionaal. Dat zijn de eerdergenoemde puzzelstukjes. Ik ben uiteraard zwaar op mijn hoede voor stroperige samenwerkingsverbanden, maar het verschil met het verleden is dat de gesprekspartners nu horecaondernemers zijn, of mensen uit de Designwereld, of programmeurs, of…Laat ik het er op houden dat het stuk voor stuk mensen met een andere achtergrond zijn, maar met een zelfde doel voor ogen: middenin de Zeeuwse samenleving staan. Als ik daar aan bij kan dragen door dingen te doen die ik leuk vind en goed kan, dan teken ik daar onmiddelijk voor. Het is dan vooral een kwestie van verstandig combineren en laten samenvloeien. Dat op zich is al een uitdaging.

Maar ik moet nog wel een paar dingen loslaten om het goed te kunnen doen, dat dan weer wel.

@