Positief zeiken
18 juli 2012
Waar ik tijdens de vakantie besefte dat ik er goed aan zou doen om de focus te verleggen naar ‘het verhaal’ nam ik mezelf tegelijkertijd voor om daarbij zoveel mogelijk uit te gaan van ‘het positieve’. Kort samengevat komt het er op neer dat ik (vaktechnisch) alleen nog aandacht zou willen besteden aan zaken die inspireren of aan ontwikkelingen waarvan ik zelf denk dat ze culturele organisaties verder brengen. Vooralsnog lukt dat niet zo goed. Ergens niet over schrijven is goed te doen, maar het compleet negeren van bepaalde producten of campagnes is lastig, als je er voor het werk toch mee te maken krijgt. Je kunt er dan weliswaar ook voor kiezen om stilzwijgend met de stroom mee te zwemmen, maar vroeg of laat komen de uitwassen van eerdere beslissingen dan toch weer op je pad. Ik zou het vervelend vinden als ik achteraf moet toegeven dat ik het allemaal wel best vond, toen. Zo zit ik gewoon niet in elkaar.
Ik krijg ook net iets te vaak de kriebels om het stilzwijgen vol te houden. Als het bijvoorbeeld gaat om producten of diensten die nog in ontwikkeling zijn vind ik het prima dat die alvast gelanceerd en geleidelijk doorontwikkeld worden. Van wachten tot iets perfect is wordt ook niemand wijzer tenslotte. Maar als er voor die beperkte diensten en producten betere en vrij beschikbare alternatieven bestaan, en men er vervolgens voor kiest om ze dan toch te presenteren alsof ze iets toevoegen of ze zelfs te bestempelen als innovatief, dan haak ik af. Het doet gewoon te veel zeer om te zien hoe organisaties zichzelf soms belachelijk maken met marketing die ongetwijfeld goed bedoeld is, maar die nauwelijks rekening houdt met de realiteit. Als je dat ziet gebeuren kun je toch gewoon niet zwijgen? Dat is toch ook een vorm van verraad?
Maar als je het wel zegt wordt het je ook niet altijd in dank afgenomen. In plaats daarvan krijg je het predikaat ‘zeikerd’. Als je dat merkt ben je toch weer een beetje jaloers op de grote meerderheid die zich wél in stilzwijgen hult. Op hen die zo verstandig zijn de boel gewoon de boel te laten omdat dingen toch niet veranderd kunnen worden. Of op hen die inmiddels zo murw zijn dat ze alles wat lijkt op reageren zijn gaan beschouwen als volkomen zinloos, of als iets dat je hooguit tijdens werktijd doet, als het moet. Je zou willen dat je het ook kon loslaten, op die manier.
Misschien kan ik het ook wel, dat loslaten, maar ik heb sterk het gevoel dat ik het dan helemaal moet doen. ‘Een klein beetje betrokken zijn’ ken ik niet. Ik ben het wel of niet. Maar helemaal loslaten? Dat is nogal wat hoor. Dan toch maar gewoon blijven zeiken, voorlopig.
@
Kende een bedrijf waar, als je tegen een probleem aanliep en dat met het management wilde bespreken, je steeds te horen kreeg dat het glas halfvol was. Het management zei het positief denken te willen stimuleren. Wat er in de praktijk gebeurde is dat mensen zich met hun problemen niet gehoord voelden en deze niet meer ter sprake brachten (behalve dan in het roddelcircuit). Met andere woorden: de problemen bleven liggen. Er werd inderdaad minder geklaagd bij het management, wat deze dames en heren voor zichzelf hebben uitgelegd als succes in hun streven naar positief denken. De waarheid was dat het glas van de organisatie leger was dan ooit.
Dat is een goed voorbeeld Peter. Precies wat ik bedoel eigenlijk….
M'n mond houden… dat kan ik ook niet ! Dus verspreid ik berichten als : Toch nog een keer Open Onderwijstoegang via tweets en op fora. Bij die zwijgende meerderheid kan en wil ik niet horen. En desondanks zoek ook ik zeker en vooral naar het positieve 'verhaal'. Het verbaast me overigens dat (zeer) betrokken 'zeikerds' zoals jij, Jeroen, Jan en diverse anderen niet vaker worden gevraagd om tips / trucs en / of bij de keuze voor een tool of platform, dan wel naar onze ervaringen of verwijzingen. Een online denktank van betrokken en actieve pioniers is in deze tijd toch snel op te zetten !? Als je dan bovendien mensen uit diverse sectoren er bij betrekt dan krijg je snel veel verschillende invalshoeken aangereikt. Crowdsourcen zonder in echoputten te donderen… ! (echokamer 1, 2).
Ik dacht ook meteen aan dat nieuwe (?) 'crowdsource' platform / project (?) van bibliotheek.nl ("… meedenken met de Stichting Bibliotheek.nl…" > //forum.bibliotheekopinieplein.nl ) op een platform dat niet open en ook niet ge' crowdsource'd is. Persoonlijk vind ik dat geldverspilling ! Een open project zoals Pleio verdient juist de steun van clubs, zoals bibliotheek.nl, die met grote sommen overheidsgeld werken. Zucht !
Hoi Joost, zo nu en dan word er wel eens beroep gedaan op mensen natuurlijk maar ee zijn natuurlijk ook nog vele collega's die je online misschien minder ziet, maar die offline bij veel zaken betrokken worden. In die zin is er ook best veel democratie, soms zelfs te veel wellicht. Maar je hebt gelijk als je zegt dat er ook dingen autonoom lijken te gebeuren. Van dat platform ken ik de achtergrond dan weer niet, maar er is vast een reden waarom het is zoals het is. Of niet :-/
Overal zijn redenen voor… En een deel van de mensen worden niet gehinderd door kennis of ervaring. Het doet me denken aan een reactie van Onno Dekker in de Open Source Onderwijs LinkedIn group over dat artikel … Open Onderwijstoegang (helaas is dat een gesloten groep, reden : gebrek aan beheercapaciteit. En dus is aanmelden noodzakelijk). Ik vraag me oprecht af of je niet online actieve mensen moet betrekken bij online ontwikkelingen. Dat is voor mijn gevoel hetzelfde als mensen die een natuurgebied niet kennen te vragen hoe dat het beste beheerd zou kunnen worden. Maar goed tussen mensen gaat het veelal meer over macht, verbindingen, (geldelijk) gewin, relaties (vrienden en dus vriendjespolitiek), etc. Niets menselijks is ons allen vreemd. En er staat geen straf op als je je niet objectief en onafhankelijk gedraagt of positief geformuleerd, je wordt daar niet voor beloond. Je zult juist tegen worden gewerkt omdat anderen subjectief en onvoldoende open ('minded' ) zijn. Dat is heel normaal in onze cultuur / samenleving. Ik probeer me te richten op mijn 'cirkel van invloed' voor zover ik me daar al van bewust ben in de dagelijkse praktijk…
Tsja, iedereen heeft zijn eigen expertise maar kennismanagement is ook al heel lang een knelpunt inderdaad. Er zijn al heel wat initiatieven geweest op dat gebied, maar het blijft erg lastig. En dan al die andere factoren nog die je aankaart. Soms kan ik er ook geamuseerd naar kijken, of zie ik mezelf dezelfde fouten maken, maar er zijn ook periodes dat ik er gewoon geen zin meer in heb en me alleen nog wil richten op dingen die ik en leuk vind en in alle vrijheid kan doen. Dat is zo waardevol. Ook dan is het allemaal verre van perfect, maar dan ben je van al dat geneuzel en al die vraagtekens in ieder geval af…. Allez hop, maar weder 🙂
"… en leuk vind en in alle vrijheid…", dat is mooi, in mijn ogen de juiste keuze, je hart, intuïtie volgen ! Hop-ze ! Enne… dergelijke fouten maak ik natuurlijk ook. Ik ben #mens 😀
Ik herken wel een beetje wat je beschrijft E.
Ik heb me de afgelopen jaren regelmatig Meneer Aart gevoeld //data.boomerang.nl/c/cartoonsenzo/image/respect-voor-meneer-aart/s400/meneer-aart.jpgMaar dat probeer ik dan maar te compenseren door ook te schrijven over dingen die ik wel goed vind (vaak buitenlands trouwens) of door over sommige dingen inderdaad maar niet te schrijven, maar in kleinere kring wel duidelijk te maken wat ik er van vind.
Ingmar Koch dat is op zich wel een slimme aanpak, maar neem in jouw geval nu even die Wob-sessie: dan vertel je gelukkig ook op je blog hoe je er werkelijk over denkt. Daar ben ik dan toch heel blij om. Het staat daar beter dan in een mail die verder niemand leest, voor mijn gevoel.
Heel herkenbaar, die betrokkenheid en niet je mond kunnen houden..
Dank Natalie, hoop dat jij ook snel duidelijkheid krijgt…
O maar die WOB-sessie is gewoon "fun", dat raakt niemand persoonlijk. Ik heb verder niets met de KB of de wetgever te maken en daar zit geen goedbedoelde energie van anderen – die ik ken – in. Daar heb ik helemaal geen last van het Meneer Aart-gevoel.
Nee, het gaat me meer om berichten als deze waarbij ik iedereen die er mee bezig (geweest) is ken en weet dat ze het goed bedoelen, maar waarbij ik dan toch weer de "zeikerd" ben die het beter weet. In dat soort gevallen, die dus persoonlijker zijn dan de anonieme KB en WOB, maak ik vaker die afweging: niet schrijven, wel kenbaar maken.
Overigens zijn het wel meestal de hardcore Meneer Aart-stukjes die de meeste lezers trekken… Het is een vreemde wereld.
Dat herken ik ook ja. Aart kan rekenen op tegenwind want boven het maaiveld, maar boven het maaiveld is het dan ook een stuk rustiger. Niet nadenken maar tikken, dat is misschien toch maar het beste. Zoveel is er nu ook weer niet te verliezen. Het is weer een dag later, dat snap je 🙂