De nieuwe burgemeester van Middelburg

Gremberghe blogde eergisteren over de nieuwe burgemeester van Middelburg. Toen ik in maart blogde over de oude (en zijn mogelijke opvolger) was het ook Conny die mij digitaal haarfijn uitlegde waar een burgemeester allemaal wel en niet verantwoordelijk voor is. Ik laat me dat graag uitleggen want van politiek heb ik de ballen verstand. Ik begin doorgaans met wantrouwen, daarna zie ik wel. Of niet. Hoe het ook zij: Middelburg heeft een nieuwe man gevonden in Harald Bergmann. Ik las daarover tijdens mijn vakantie, op Twitter. Daar leerde ik al snel dat Bergmann zelf ook actief twittert. Ik checkte wat tweets en was daar enthousiast over. Ik vond het grappig om te zien hoe de man daar verwelkomd werd en hoe hij daar op reageerde. Dat ben ik niet zo gewend, van burgemeesters. Jeroen antwoordde dat hij de blogpost al aan voelde komen, maar dat hij de kat toch liever eerst uit de boom kijkt.

Ik geef Jeroen groot gelijk. Sterker: ik sluit me bij hem aan. Inhoudelijk kan en wil ik helemaal niets zeggen over de nieuwe burgervader. Maar ik vind het gewoon leuk dat hij eigentijds communiceert. Misschien is het een beetje TROS allemaal, maar komaan: dat hoort allemaal bij het spel. De openingszetten van deze man zijn in ieder geval verfrissend.

Ik heb nog niet veel mensen het tegendeel horen beweren, maar de sceptici verwijzen wel graag naar ‘de kwestie Sambal Bij‘. Zulke dingen blijven blijkbaar goed hangen. Wat ik altijd zo gek vind is dat dan opeens de link met het medium wordt gelegd. Oude uitspraken van oude burgemeesters die niet twitterden zijn ook vrij eenvoudig terug te vinden. Kijk maar eens op een informatieve site als Middelburg Dronk. Controversiële uitspraken moet je koppelen aan mensen, niet aan media.

Misschien stelt het gerust dat Harald Bergmann zijn les wat dat betreft al heeft geleerd. In een AD van begin 2011 lees ik dat hij al eens spijt had van een tweet die hij uit medeleven, als vriend, verstuurde naar een oud-raadslid die te hard had gereden. Er zijn van die kniesoren die daar over vallen. Ik vind het een signaal van menselijkheid. Zo’n bericht maakt mij alleen maar enthousiaster. “Hee! Misschien is deze man wel net als wij! Misschien kan hij dan ook denken als wij”.

Het is niet gezegd dat dit inderdaad zo is, maar Bergmann komt bij mij goed binnen. En hoe zit dat ook alweer met sollicitatiegespreken en eerste indrukken? Enfin. We zien wel, en anders kijken we wel.

@