Vind ik leuk

Op een gegeven moment komt al die poespas rondom sociale netwerken je de neus uit. Je leest over protocollen en strategieën, over hypes en ROI, over beleid, rapporten en cursussen. Oh ja, ook over adviezen, bereik en aandacht. Je knapt er niet van op. Het is theorie. Het is geld. Het is tijdelijk. Je schrijft er zelf ook over in de hoop te kunnen duiden, maar je weet dat het de essentie niet raakt. Het zijn de randverschijnselen. Het is hoe het wordt opgepakt door de commercie en andere nare structuren.

Waar het om gaat en ging is het menselijke. Niet de media, wel het sociale. Daarom ben ik ooit blijven bloggen. Daarom vond ik online games zo spannend. Dat is wat Twitter op de kaart heeft gezet.

Het menselijke is ook waarom ik Middelburg Dronk zo leuk vind. Juist. Daar heb je hem weer, met z’n wikigemek. Zo is dat. Maar weet je wat zo kicken is? Ik haal een nachtje door, om mooie plaatjes uit een voor velen onbekende databank te plukken, en zet die elders online. De hoogtepunten plaats ik op het zo vaak verguisde Facebook. Daar bereik je misschien 30 Middelburgers. Of 300. Ik weet het niet zeker. Maar ik zie wel steeds meer reacties verschijnen. Discussies ontstaan. Over de herkomst van een plaatje, over het type auto op een foto, over onherkenbare lokaties. Vervolgens zie ik de kinderen van de mensen van toen opduiken. Die reageren verrast en delen een plaatje soms opnieuw. Dat roept soms weer nieuwe gesprekken op, of mensen die je aanschieten om te melden dat ze zo’n plaatje hebben doorgestuurd naar een off-line familielid.

Dat aspect van sociale media is wat mij drijft. De rest is ruis.

@