Teamwerk als belemmering voor creativiteit
15 januari 2012
Vraag aan tien mensen wat zij vinden van werken in teamverband en de kans is groot dat meer dan de helft zal zeggen dat er weinig mis mee is. Nu is er ook lang niet altijd iets mis mee, maar je kunt je wel afvragen of we niet een beetje zijn doorgeslagen in het hechten van belang aan die werkwijze. Susan Cain vroeg zich dat inderdaad af en schreef er een boek over met de titel Quiet: The Power of Introverts in a World That Can’t Stop Talking.
Het artikel The Rise of the New Groupthink is een voorproefje van dat boek. Ik kan het iedereen die gelooft in brainstormsessies, kantoortuinen, vage workshops met rollenspellen en ‘afdelingsoverstijgende samenwerkingsverbanden’ van harte aanbevelen. Mensen die daar niet in geloven trouwens ook. Kort samengevat legt het artikel uit hoeveel negatieve invloed genoemde zaken (kunnen) hebben op de creativiteit van het individu. Het is materie die managers die medewerkers zonder pardon in één grote ruimte bij elkaar zetten tot zich zouden moeten nemen.
Teamwork wordt je min of meer door de strot geduwd, in de moderne samenleving. Dat merkte ik ook goed toen ik de opleiding IDM volgde. In vier jaar tijd werkten we negen thema’s af en slechts één thema mocht je individueel uitvoeren. De eigentijdse professional werkt tenslotte niet alleen. De gevolgen waren groot. Er was constant ruzie over meeliften, verschillende inzichten en andere manieren van werken. Dat escaleerde in het tweede jaar, toen de klas (33 deeltijdstudenten) werd opgedeeld in twee groepen. Ik geloof dat er dat jaar meer dan tien mensen stopten met de opleiding. Aan het eind van de rit waren er nog maar zeven studenten over. Er waren uiteraard ook studenten die de opleiding afbraken om andere reden maar dat werken in groepjes was dodelijk, dat weet ik wel.
Gerelateerd:
Waarom je op het werk niet kunt werken
Een rem op innovatie
Introverte persoonlijkheden op een extravert podium
Technologie: een zegen voor de introverte mens?
Sabotage in de organisatie
@
Oh gruwel. Zo ook op het ROC. Alles in groepjes van 2, 3 of meer. Heel vervelend! Zeker omdat ik natuurlijk vind dat ik alles beter weet en kan en dan toch dingen los moet laten waarna het hele project dus kut wordt in mijn ogen….
@ffa856bf4a9aac62de5b6b684bfffcae Concessies, mmmm. Daar komt een zesjescultuur van, ik zweer je 🙂
'In mij tijd' aan de Universiteit heb ik hier weinig last van gehad. Die projecten die we wel samen moesten doen heb ik als leerzaam ervaren. De meeste in duo's overigens. Mogelijk was de balans 'precies' goed. Een interessant stuk, toch stof tot nadenken voor mij. Ik vind het vrij dramatisch wat je schrijft over jouw opleiding. Van 33 naar 7, wow !
Hoi Joost, Dat is precies een verschil tussen HBO en de Universiteit. Toen ik Frans deed werkte ik ook geheel zelfstandig. Daar word je opgeleid tot onderzoeker, het HBO legt nadruk op de beroepspraktijk. Maar nu er duizenden HBO'ers per jaar worden afgeleverd zal die beroepspraktijk er alleen maar meer zo uit gaan zien. Kip en ei…
Het grootste probleem met groepsopdrachten heb ik altijd de coördinatie gevonden, zeker in het HBO komen studenten vaak nog van heinde en verre en voor je het weet ben je langer bezig met reizen en organiseren van "terugkom momenten" dan dat je aan je opdracht aan het werk bent.
…en praat me niet van "verschillende rollen uitproberen", waardoor je de chaoot die eigenlijk het beste werkt als gericht onderzoeker de tijdplanning laat maken omdat de opleiding vindt dat ie dat ook moet kunnen.
Heel herkenbaar robert de Jong … Ik moest ook vier jaar lang, twee keer per week met de trein naar Den Haag. En hoe vaak ik daar dan niet was voor al die randverschijnselen. Daar heb ik een flinke aversie tegen al dat gedonder mee ontwikkeld…