Leven als ZZP’er: leven in het nu
04 november 2011
Het coverartikel van HP/De Tijd heet deze week: Zelfstandig, ervaren en overbodig. Het artikel gaat over het toekomstperspectief van de ruim 700.000 kleine zelfstandigen in Nederland, vooral van die ZZP’ers die ouder zijn dan 45.
Ik weet niet zo goed wat ik van het artikel moet denken. Een aantal ontwikkelingen herken ik, maar omdat ik over mijn eigen perspectieven niet veel durf te zeggen, durf ik wat dat betreft ook geen vergelijkingen te maken. Nu ben ik tevreden, maar ik houd er altijd rekening mee dat het over een half jaar anders zal zijn. Dat ik nooit kan uitsluiten dat ik mezelf dan weer moet melden bij een uitzendbureau, om na al die jaren weer aan de slag te gaan als verhuizer of hovenier. Het kan raar lopen tenslotte.
Dat rekening houden vertaalt zich niet in sparen. Ik heb nooit gespaard eigenlijk. Ik geef mijn geld grotendeels uit aan niet-tastbare zaken. Daar haal ik meer uit dan uit materiële aankopen. Dat ik af en toe (zeg eens per jaar) moet/mag constateren dat ik wel erg veel uitgeef aan ‘lucht’ baart me geen zorgen. Het grote hier en nu, weet je wel? Ik weet dat 22 jaar niet op je bek gaan geen garantie is voor nog eens 22 jaar mazzel, maar als ik het echt anders wil gaan doen moet ik om te beginnen eens ergens op het Franse platteland gaan wonen. Of zoiets. Dat zie ik in de jaren die voor ons liggen nog niet meteen gebeuren.
Ik krijg nogal eens te horen dat ik niet zakelijk genoeg ben. Dat klopt. Ik denk daar regelmatig over na. Als mens vraag je je toch altijd af wat je mist, als je andere dingen wel hebt. Soms vind ik mezelf dan een beetje een prutser maar ik houd mezelf dan voor dat ik me, sinds ik het ouderlijk huis verliet op mijn 18e, nauwelijks zorgen heb gemaakt over financiële zaken. Er zijn periodes geweest dat ik hard op de rem moest, omdat ik in de periode daarvoor boven mijn stand leefde, dat is waar, maar over het algemeen hoef ik niet vaak na te denken over het slijk der aarde. Dat beschouw ik als rijkdom.
Ik heb geen plan. Mocht daar toch sprake van zijn, dan gaat het om een bijzonder slecht plan. Voorlopig koester ik dat. Tegen de tijd dat de pleuris uitbreekt verzin ik wel weer wat. Als het tij écht keert, en ik bijvoorbeeld ernstig ziek zou worden; dán heb ik wel een probleem. Dan zal een arbeidsverleden van dik 25 jaar mij niet redden. Dat idee verdring ik nog even. Noem het gerust domheid.
@
Geen zorgen, zelfs ziek zijn heeft zijn waarde zo ervaar ik dat althans.
Foutje "… over het algemeen hoef ik vaak na te denken…" ? 😉
Mooi verwoord, Edwin. Het zelfstandig ondernemerschap is een onzeker bestaan, zeker in deze crisistijden. Gisteren werd bekend dat ING er 700 externen uitgooit. Voor hen bestaat er geen sociaal plan, zoals de 2000 vaste medewerkers die weg moeten dat wel hebben. Maar in de toekomst kun je altijd je plannen bijstellen. Het enige probleem is dat je op een bepaalde leeftijd minder gewild bent. Maar is die leeftijd 45 jaar? Ik geloof daar niets van. Misschien zeg ik dat ook wel uit zelfbescherming: ik word volgende maand veertig. 🙂
Mooi!! Leef gewoon vanuit onvoorwaardelijke liefde en go with the flow!!
Dank voor het delen tot nu toe van al je mooie verhalen.
J. Geraets Dat zijn van die dingen die je pas goed kunt beoordelen als je er zelf mee te maken hebt denk ik. Sommige ziekten vellen mensen ook echt. Als het ooit gebeurt…en er valt nog iets uit te halen, dan zou dat een mooie bijkomstigheid zijn, maar nogmaals: ik denk er toch maar liever niet aan 🙂
Inderdaad een slordigheidje in die zin. Dank.
JeroenMirck Dank je. Eigenlijk is dat onzekere best gek, als je weet dat het om zo'n grote groep gaat. Het HP-artikel benadrukte ook een paar keer dat ZZP'er zich nauwelijks roeren, als het gaat om hun rechten. Dat heeft vast te maken met het nauwelijks georganiseerd zijn, maar het zet wel aan het denken. De overheid…en de organisaties/bedrijven hebben er echter nauwelijks een kind aan, zo lijkt het.
Dat van die leeftijd heeft vast wel nuances. Ik heb mijn zinnen gezet op zoveel mogelijk digitaal werken. Dat lukt steeds beter. Vind het dan ook lastig voor te stellen dat je leeftijd echt een rol speelt. Las van de week ook een krantenartikel over de sectoren die in de gevarenzone zitten (n.a.v. nakende dubbele dip), maar zakelijke dienstverlening zat juist in de hoek die de wind dan meeheeft. De tijd zal het leren. Het blijft in ieder geval altijd spannend 🙂
@bddda5ebb5eb7a6a71cbaa1b28e39123 Dank je wel Dick! We vechten als leeuwen 🙂
Grappig al die die economen en andere deskundigen. De crisis van nu zagen ze niet aankomen maar ze kunnen nu ineens wel de toekomst voorspellen?
@f0a49a69748032b8e865ab8fb24a654d lol Peter. +1
hier nog 1.
groetjes,Sander
@eef9342772e5a638da86a39fe0b06f4c Maar we hebben wel gelachen he San 🙂 Cheers!
Je kunt altijd nog huisman worden 🙂
Monique Schoutsen Haha, lijkt me heerlijk, zeker met mijn huishoudelijke standaarden 😛
Je hoeft daar ook niet aan te denken. Als het op jouw pad komt is het tijdig genoeg… Hoewel het zoeken en houden van balans belangrijk (voor mij) is. Onder het motto liever voorkomen dan genezen. Maar goed, ik ben ziek en dan blijkt er, in mijn geval, veel uit te halen ! En alsnog… moet en wil ik balans zoeken.
Tja, wat moet je anders? Ik zit als kantoormedewerker in loondienst een stuk veiliger. Ik heb een arbeidsongeschiktheidsverzekering en een goede pensioenregeling. Allemaal prima geregeld door mijn baas.
Mijn vrouw is ZZPer, en we hebben geprobeerd voor haar ook wat zaken te regelen. Maar dit soort zaken zijn voor ZZPers heel erg duur, zeg maar rustig onbetaalbaar. Dus hebben we tot nu toe helemaal niets geregeld. Dat wil zeggen, ze lift wel mee op mijn pensioenregeling, maar dat is alles. Is dat een slechte zaak? Ik weet het niet.
Ik weet wel dat zekerheid in deze tijd voor niemand bestaat. Pensioenen zijn niet zo waardevast meer als ze leken, en een grote hoeveelheid dienstjaren zijn voor niemand een garantie meer. En na de verkiezingen hebben we mogelijk allemaal geen ontslagbescherming meer.
Of al onze regelingen en wetten ons over tien jaar nog steeds zullen beschermen is nog maar de vraag.
En dat betekent dat zelfs ambtenaren en kantoorpikkies zullen moeten wennen aan het idee dat niets zeker is. En daar zullen we mee om moeten leren gaan.
Het zijn nu eenmaal spannende tijden….