Content Curation, een kennismaking
04 november 2011
Het Engelse woord curation laat zich niet zo eenvoudig vertalen in het Nederlands. Wij kennen wel het woord curator, maar bij het woord curatie denken wij aan de gezondheidszorg. Misschien is dat wel de reden dat we het woord, al dan niet in combinatie met het woord ‘content’, steeds vaker onvertaald tegenkomen.
Ik kwam het begrip in de nieuwe betekenis voor het eerst tegen in 2008, toen Steve Rubel, van PR-bureau Edelman, er over schreef op zijn weblog. Hij omschreef de digitale curator als een digitale sherpa of gids, die voor iedereen herkenbaar is als een expert binnen een bepaald vakgebied en die uit de ontstellende hoeveelheid (digitale) bronnen de meest interessante en relevante informatie weet te filteren, om die vervolgens te delen met andere mensen.
In het artikel stelde Rubel dat de digitale curator de toekomst van online content is, waarbij hij benadrukte dat iedereen het kan worden, ook zonder zelf content te creëren. Hij vergeleek deze nieuwe variant van de curator uiteindelijk toch met die van een museum: je verwacht iemand die wél de expertise en kennis heeft, maar niet zelf de kunst maakt. Het gaat om het verzamelen, beoordelen en delen van informatie. Dat dit raakt aan het werk van een bibliothecaris, archivaris of journalist is evident. Toch is er een verschil. Rubel legde dat als volgt uit:
Curators are not editors either. The notion of an editor inherently implies that space is finite. Online it’s not. Curators don’t need to necessarily be trained in cutting, but in knowing where and how to unearth those special high-quality “finds” and to make them presentable. It’s just as much about the experience and the way the information is presented, as it is the content.
Hoe de verzamelde informatie gepresenteerd en ervaren wordt is volgens hem dus net zo belangrijk als de informatie zelf. Er zijn genoeg mensen die vinden dat dit onzin is, maar ik denk dat Rubel een goed punt had en heeft. Het informatieaanbod groeit nog steeds exponentieel, de aandachtsspanne van mensen wordt steeds korter. Een van de gevolgen daarvan is dat de groep gebruikers die informatie graag behapbaar krijgt voorgeschoteld snel groeit. Voor die gebruikers is het fijn als er mensen zijn die binnen een bepaald vakgebied (op internet ook vaak ‘niche’ genoemd) alle moeite doen om interessante informatie te verzamelen. Dan verliezen ze zelf geen tijd aan het onder de knie krijgen van de eigenaardigheden van verschillende zoeksystemen, of aan het filteren van de oneindige stromen tekst die worden gegenereerd op platformen als Twitter.
Misschien ben ik zelf ook wel een digitale curator. Ik houd me ook bezig met het verzamelen, beoordelen en delen van informatie. Ik geef er vaak ook nog een mening over. Beoordelen of ik daarmee ook content curator ben laat ik graag over aan de mensen met wie ik de informatie deel. Het is namelijk ook zo dat sociale netwerken je verleiden tot het delen van minder relevante informatie of zelfs tot het verspreiden van ruis. Als je de informele en persoonlijke toon echter achterwege laat, bouw je minder snel een prettige online relatie op. Daar schreef ik eerder iets over in Twitter: over organisaties bij de dorpspomp.
Dit korte artikel is niet meer dan een introductie. Mensen die hier meer over willen lezen kan ik Content Curation of het ‘beleven’ van informatie, van Ton de Looijer aanbevelen.
@
Deze bijdrage werd ook gepubliceerd in Archievenblad 9, 2011
Dit zou nu precies de rol van bibliotheken in de toekomst moeten zijn. Niet individueel maar in samenwerking met andere bibliotheken, archieven, musea, en instellingen van allerlei aard. Ik zal nu niet het 'lod' woord laten vallen 😉
Lukas Koster Mooi om te lezen dat jij er ook zo over denkt Lukas. Cheers 🙂
Hoe de verzamelde informatie gepresenteerd en ervaren wordt is volgens hem dus net zo belangrijk als de informatie zelf.
De informatie kan nog zo belangrijk zijn, als niemand er iets mee kan of zelfs niet kan vinden kom je nog geen stap verder.
Bruce van der Kooij dat is waar, het is ook zaak dat de informatie iets toevoegt natuurlijk.
Voor mijn gevoel zit er gruwelijk veel collectieve tegenzin in de branche om dit onderwerp op te pakken. De paar pogingen die er zijn gedaan leiden een verweesd bestaan en lijken soms wel bewust te worden verwaarloosd. Neem nou de Bèta Bieb waar ook jij bij betrokken bent geweest. Een zoekactie naar 'bibliotheek' en 'techniek' in Google zet het 'Platform Bèta Techniek' (ook een partner van de Béta Bibliotheek) op resultaat één. Dat platform noemt de Bètabieb of Digitale Bibliotheek nergens op de site. Ook de voorloper van de Betabieb, Betafactor (die gek genoeg nog steeds actueel wordt gehouden) verwijst nergens naar de Betabieb, zoals Betabieb weer niet rept van Betafactor. Op Betabieb zelf vind je nog steeds een volstrekt willekeurige selectie en durft men zelfs een bestseller als het breinboek van Swaab in de widget 'uitgelicht' te zetten. De digitale etalages zijn het beste wat de bibliotheken op dit gebied kunnen brengen en dat belooft weinig goeds. Wat betreft het onderwerp curation in openbare bibliotheken: Individuele bibliotheken kunnen het niet doen door gebrek aan middelen, PSO's zien er geen heil in, SIOB en BNL vinden curation en redactiewerk niet bij hun organisatie passen en de Plusbibliotheken gaan door waar ze al jaren mee bezig zijn: heel veel praten maar weinig doen als het er echt op aan komt. Zelfs het faciliteren van die anderhalve digitale curator in het land (waar ik jou ook bij reken) zit er niet in. Kortom we blijven lekker roepen in de woestijn zo 🙂
Jan Klerk Hoi Jan, je zegt daar veel rake dingen. Het eerste wat door mijn hoofd schiet is 'en dat geldt niet alleen voor het onderwerp content curation'. Het belangrijkste struikelblok is volgens mij dat men er geen duidelijke keuze voor durft te maken en dat de medewerkers er daarom ook niet enthousiast voor worden. Van de betafactor weet ik nog dat het geheel best lekker in de steigers stond maar dat het aan een belangrijk ingrediënt ontbrak: curatoren die ook kregen om dagelijks te bloggen en informatie aan te leveren. Op een gegeven moment ging ik dan maar uit arren moede -als alfa- bloggen over betazaken. Ik vond dat toen onbegrijpelijk, maar leerde na verloop van tijd dat het vooral met prioriteiten had te maken. Als het gaat om dit soort projecten moet je al blij zijn als medewerkers er een paar uur per week voor krijgen. In de praktijk leidt dat dan vaak tot net niks. Als je dan ook nog in een landschap opereert waar al veel sterke concurrentie is, met meer geld en betere sites: dan wordt het lastig. Als je daar de medewerkering mee zoekt op organisatieniveau wordt het al snel een politiek steekspel, en kom je niet veel verder dan overleg en wat dies meer zij.
Dat ik toch een beetje blijf roepen in de woestijn is omdat ik nog steeds geloof dat het kan. Als je uitgaat van het enthousiasme en de betrokkenheid van medewerkers (iedereen heeft wel een passie) rondom een bepaald onderwerp en daar volledige formatieplaats voor in durft te zetten: dan liggen er nog veel niches open, niches waar je een autoriteit in kunt worden, waar je een groep mee kunt bedienen. Dat hebben we geleerd van de blogosfeer en sociale media, maar het is juist dat onderdeel waar men het meeste moeite mee heeft, onder meer vanwege de knelpunten die jij noemt. Dat is wel de reden waarom ik altijd droom van kleine teams die vrij kunnen opereren van alle politieke beslommeringen. Financier een klein team dat zich bezig houdt met webcare, content, online PR, design en wat dies meer zij, en je bereikt veel meer en veel sneller, dan met al dat gelul. Het is nog vele malen goedkoper ook.
Dag Jan,
Wat je zegt over de digitale etalages beantwoordt exact aan mijn gevoel erover: kostbaar project zonder duidelijke sturing, zodat niemand zich verantwoordelijk voelt en er maar weinig gebeurt. Ik ben het niet eens met je stelling dat individuele bibliotheken openbare bibliotheken het niet kunnen oppakken omdat er geen middelen zouden zijn. Ik denk dat je daarbij uitgaat van de gedachte dat er een systeem ontwikkeld moet worden? Er zijn genoeg mooie tools om content curation binnen de bieb mogelijk te maken. Ik liet van de week scoop.it zien aan een collega inzake een project waaraan we werken en hij was gelijk om. Waarschijnlijk omdat het principe zo nauw raakt aan waar bibliothecarissen dagelijks mee bezig zijn. Ook binnen de Muziekdingen waarmee we op zeer korte termijn beginnen gaat content curation een belangrijke rol spelen. Maar blijf roepen, want het gebeurt inderdaad mondjesmaat (de lege blik bij het noemen van de term content curation zie ik nog veel te vaak).
Mvg,
Jeroen
Bibliotheekwerk blijft blijkbaar toch nog een beetje liefdewerk-oudpapier ….
Jeroen de Boer het investeren in systemen is ook een factor van belang inderdaad. Daar gaat ongelooflijk veel tijd en geld in zitten, terwijl ze, afgezien van een mooier uiterlijk en betere technische koppelingen, nog niet het verschil maken dat ze zouden moeten maken. Er wordt terecht gesteld dat er ook voor moet worden gezorgd dat de techniek in orde is, en dat er daarom veel energie in wordt gestoken, maar daarmee zijn we er nog lang niet. Daarnaast zou een spoor moeten lopen dat gebruik maakt van al die mooie tools die jij noemt. Ze zijn misschien niet altijd duurzaam, en hebben ook andere haken en ogen, maar je kunt er mooi, snel en bijzonder effectief slagen mee slaan waar we zonder die tools al helemaal niet aan toe zouden komen voorlopig.
Dymphie dat liefdewerk is behoorlijk essentieel inderdaad…
Mag ik meeroepen? 🙂
Als het gaat om het inzetten van sociale media proef ik twee weerstanden. De eerste is iets in de trant van "Eigen spul eerst" of "We gaan geen reclame maken voor content van anderen." Een vreemd uitgangspunt, gegeven het feit dat bibliotheken toegang geven tot stellingkasten vol boeken en databases vol tijdschriftartikelen die niet door het bibliotheekpersoneel zelf geschreven zijn. Maar die boeken en artikelen zijn, als het gaat om het inzetten van sociale media, opeens wel 'eigen spul' – waarschijnlijk omdat ervoor betaald is. En omdat voor de tijd die medewerkers aan sociale media besteden ook betaald moet worden, gaat het onder de aandacht brengen van dat 'eigen spul' – ongeacht de kwaliteit ervan – vóór het attenderen op gratis online content van anderen. Logisch, vanuit de portemonnee gezien. Maar voor wie het vanuit het perspectief van dienstverlening aan de klant (en niet-klant) bekijkt, is de logica moeilijk te ontdekken.
De tweede weerstand is "Er is zoveel content van anderen dat we nooit volledig kunnen zijn" of iets dat daarop lijkt. Ook een vreemd uitgangspunt, want er is geen bibliotheek die alles in huis heeft – de volledigheid is bij de gemiddelde bibliotheek dus toch al ver te zoeken. Zodra je het over sociale media hebt, is het echter een prima excuus om maar nergens aan te beginnen, want niemand zal ontkennen dat het wereldwijde web erg groot is. Maar van niets doen wordt 't niet kleiner…
Mariette van Selm En of dat mag! Herken ook veel in de argumenten die jij aanhaalt. Wat dat betreft ontbeert de sector toch ook een beetje de verkoopgedachte. Als iedereen het zou ervaren als winkel, waar online dingen verkocht worden, dan zou er wellicht meer gebeuren. Dat die verkopersmentaliteit maar zelden aanwezig is valt te begrijpen, vanuit het perspectief van subsidies, maar het is wel jammer. We zouden er wel baat bij kunnen hebben.
Mooi stuk. In bibliotheekblad online heb ik ook al gepleit voor de "Bibliothecaris als content curator " //www.bibliotheekblad.nl/rubrieken/artikel/1000001354.
Ik denk dat een herdefinitie van ons vak hard nodig is. De digitale bibliothecaris en voeg daarbij eigenschappen om toe om "open data" te kunnen verwerken in een infographic en we zijn weer helemaal up-to-date
jan de waal
digibieb Jan de Waal Dank voor de aanvulling Jan. Ben het met je eens. Aan de beschikbare mogelijkheden en hulpmiddelen zal het in ieder geval niet liggen!