Uitgeluld

Af en toe publiekelijk vertellen wat je zoal doet hele dagen is niet zo ingewikkeld. Vertellen wat je zoal leert, als zzp’er is veel lastiger. Ik denk daar regelmatig over na maar het beeld is vaak toch nog wat troebel. Natuurlijk zijn er zaken die voor de hand liggen. Je leert iets meer over belastingkwesties, facturen en de noodzaak van enige discipline. Je leert ook dat nee zeggen soms best tot ja kan leiden. En je leert ook, voor mijn gevoel sneller dan op een kantoor, hoe de kracht van online netwerken je verder kan helpen. Wat je echter niet sneller lijkt te leren is hoe mensen zijn of zich gedragen en nog belangrijker: hoe ze communiceren.

Van 25 jaar werken doe je uiteraard wel enige mensenkennis op, maar iets zegt me dat je op kantoor, of op een andere werkvloer, weliswaar meer contact hebt met collega’s, maar ook meer mogelijkheden om uitblijvende communicatie te negeren, of om je er weinig van aan te trekken. Misschien slaat dat gevoel nergens op maar online communiceer je vaak toch via één persoon en als die het laat afweten houdt het eigenlijk meteen op, op de werkvloer is dat niet altijd het geval omdat er meestal nog wel alternatieven zijn.

Gelukkig heb ik de afgelopen anderhalf jaar ook ondervonden dat er veel zuivere mensen zijn, die doen wat ze beloven en je met open vizier tegemoet treden. Daarnaast zijn er de mensen die slechts ‘komen halen’. Dat zijn ook geen favorieten, maar die mensen snap ik meestal nog wel. Iedereen is druk, de tijd is beperkt en zelf kom ik ook lang niet altijd toe aan het onderhouden van contact met mensen die ik aardig vind. Soit. Maar dat gedrag is lang niet zo erg als dat van lieden die gewoon nooit meer iets van zich laten horen, terwijl ze dat ooit wel beloofden. Is het nu echt zo moeilijk om nog even berichtje te sturen, desnoods in 140 tekens, waarin je laat weten dat iets niet meer hoeft, kan of mag? Dat dingen niet doorgaan of zijn uitgesteld? Dat je niet wil, durft of waardeert?

Blijkbaar wel. Maar nu ik het chagrijn van me af heb geschreven focus ik me weer op de mensen die het waard zijn. Die maken het leven tenslotte veel aangenamer…en dit soort mekbijdragen onnodig.

@

Afbeelding