Vakantie nieuwe stijl

03 augustus 2011

En lekker werd ‘ie, die vakantie…

Nog één nachtje slapen en dan heb ik officieel vakantie. Twee weken lang maar liefst. Zaterdag vertrekken we naar het Zuiden, om ons over te geven aan de weldaad van rust, de natuur en elkaar. Even niets moeten, lekker met de benen omhoog. Je kent dat allemaal wel.
Ik heb er uiteraard veel zin in, maar gek genoeg ben ik tegelijkertijd nog nooit zo niet aan vakantie toe geweest als nu. Ik had niet gedacht dat ik dat ooit nog eens zou zeggen. Tot voor kort was ik eigenlijk altijd wel toe aan een vakantie. Dat ik dat gevoel nu voor het eerst niet is een nieuwe ervaring. Er is echter gemakkelijk een verklaring voor vinden: het is een voortvloeisel van dat-wat-iedereen-opeens-Het-Nieuwe-Werken noemt. Zelf noem ik het nog steeds ouderwets thuiswerken, ook al dekt dat begrip de lading niet helemaal.

Ruim een jaar geleden nam ik afscheid van mijn vaste baan. Omdat ik niet wist wat me te wachten stond ervoer ik die beslissing in de eerste weken als vrij rigoureus maar daarom des te spannender. Ik kreeg echter niet de tijd om te gaan piekeren. Ik had het geluk dat er al vrij snel een paar slagvaardige mensen naar Middelburg afreisden om met mij van gedachten te wisselen over mogelijke samenwerking. Daar kwamen niet veel later mooie opdrachten uit voort. Opdrachten die me de ruimte boden om grotendeels digitaal en zonder vaste werkplek aan de slag te gaan. Ik kon toen nog niet goed inschatten of ik beschikte over voldoende zelfdiscipline om op die manier te werken, maar ik wilde het maar al te graag een kans geven. Het feit dat ik liever ’s nachts dan ’s ochtends werk speelde daar ook een rol in. Er zijn maar weinig kantoorbanen die daar in voorzien, tenslotte.

Inmiddels weet ik dat ik het kan. Het is weliswaar zo dat ik pas écht doorpak als ik een deadline zie opdoemen (daar weet de hoofdredactie van Digitale Bibliotheek alles van) maar het is me nog niet gebeurd dat ik een deadline niet haalde. Het meest interessante is dat dit uitstelgedrag me de ruimte biedt ook intensief bezig te zijn met dingen die niet per se – of helemaal geen- geld opleveren. Denk aan Twitter. Denk aan Bibliotheek 2.0. Denk aan een hobbywiki. Denk aan een weblog. Dat zijn stuk voor stuk ballen die ik van niemand hoog hoef te houden. Desondanks probeer ik het, omdat die platformen voelen als de verbindingslijn met al die andere mensen. Zij die wel op een kantoor werken. De medefreelancers. Vrienden en bekenden. Inspirerende lieden die je nog nooit hebt ontmoet. Ze zijn daar allemaal, ergens, terwijl ik aan de keukentafel achter de computer zit, of vooruit, op het terras boven de smartphone en een drankje. Ze zitten op Facebook of Google Plus, op Twitter of Foursquare. Altijd wel iemand. Ergens.

Maar al die mensen, of ze nu communiceren via een avatar of Face2Face via videochat, al die mensen laten me met rust daar achter die keukentafel of op dat terras. Ze zijn er als ik inplug, ze verdwijnen weer als ik uitplug. Met een beetje fantasie zou ik me in de speelfilm The Matrix kunnen wanen. Dat doe ik echter niet. Dit is een realiteit die ondanks de digitale aspecten heel menselijk voelt. Niemand jaagt je op en bijna niemand deelt voor jou de agenda in. Die vrijheid en verantwoordelijkheid heb je zelf. Ik weet nu waarom dat goed is. Werken en hobby versmelten. Vrije tijd en werkuren ook. Daarom heb ik geen behoefte aan vakantie.

Maar jee, wat héb ik er veel zin in!

@

11 juli 2011