Twitter: over organisaties bij de dorpspomp

15 augustus 2011

Vorige week, tijdens een overleg over de Zeeuwse Bibliotheken op internet, kwam Twitter uiteraard ook ter sprake. Het ging voornamelijk over de voor- en nadelen van twitteren als organisatie en van twitteren als individu, als medewerker van een organisatie. Vanuit het perspectief van de organisatie valt voor beide benaderingen iets te zeggen. Op het moment dat je Twitter gebruikt zoals je ook je website gebruikt, namelijk als folder, visitekaartje en informatiekanaal, dan is er eigenlijk niet zo veel mis met een algemene account (meestal met een logo als avatar).

Het punt is dat veel gebruikers Twitter helemaal niet ervaren als een kortademige variant op het web van voor 2005. Zij beleven Twitter als virtuele kroeg of als digitale dorpspomp. Er wordt gelachen, geroddeld en geouwehoerd. Nieuwtjes worden er razendsnel doorverteld, maar er wordt ook gesproken over hetgeen er op tv was of is, over de voetbal en het weer. Over alles, kortom, wat mensen bezighoudt.

Nu ben je als bedrijf of organisatie best welkom bij die dorpspomp, zeker als je ook iets interessants hebt te melden, maar je moet je dan wel realiseren dat je je in een menigte begeeft die meestal ongedwongen staat te keuvelen (totdat er iets heftigs gebeurt, of er verontwaardiging is over het een of ander). Je moet jezelf dan altijd afvragen hoe je eruit ziet, met continu zo’n reclamebord om je nek. Vraag jezelf gewoon even af hoe jij kijkt naar die broodjes commercie die je op zaterdagmiddag wel eens door de stad ziet banjeren. Het gesprek ga je meestal niet aan, met die broodjes, maar als je het doet weet je één ding zeker: ze willen je iets verkopen. Je bent dus op je hoede. Je krijgt argwaan van een glimlach.

Desondanks is het begrijpelijk dat organisaties zich niet graag laten vertegenwoordigen door slechts één persoon. Ik weet daar zelf alles van, ik onderhoud ook meerdere accounts. Maar dat uitgangspunt hoeft geen belemmering te zijn. Ik vond het vorige week aardig om te horen dat de collega’s van de bibliotheek Zeeuws-Vlaanderen ervoor hebben gekozen te gaan twitteren op persoonlijke titel, maar dan wél met een herkenbare verwijzing naar de bibliotheek waarvoor men werkt. Dan weet je meteen of je in gesprek bent met de directeur, de PR-functionaris of iemand van de klantenservice. Bij de bibliotheken van Vlissingen, Middelburg en Oosterschelde weet je dat niet meteen: die kozen er eerder voor om gezamenlijk te twitteren, onder dezelfde account.

Twittermania schreef gisteren over het succes van New York Times op Twitter. Die krant hanteert dezelfde aanpak als bibliotheek Zeeuws-Vlaanderen, maar dan in het groot en al vanaf 2007. Ook hier geldt dat er een centrale account is voor het nieuws maar de meeste journalisten hebben ook een eigen account. Die accounts worden met trots gepresenteerd op een speciale pagina. Als lezer/volger krijg je dus de kans om te focussen op de medewerkers die jij als interessant beschouwt. Met die journalisten kun je de dialoog aangaan.

Ik vind dat het een elegante oplossing is. Je gaat immers altijd op zoek naar het gezicht. Als ik een vraag heb voor Omroep Zeeland of de PZC weet ik via Twitter altijd wel een medewerker te vinden die bereid is antwoord te geven. Dat doe ik niet via de hoofdaccounts van die media, omdat ik het liever zoek in het snelle en de persoonlijke sfeer, niet in het formele. Nu ik erover nadenk geldt dat eigenlijk voor vrijwel al mijn Twittercontact met organisaties.

En daarmee concludeer ik dat je als bedrijf de dorpspomp dus inderdaad niet hoeft te vermijden of te missen, zolang je maar medewerkers afvaardigt, en geen reclamesandwich.

Gerelateerd:
Geen gezicht= geen relatie
Bibliotheken op Twitter: folder of conversatie?
De nieuwe bibliotheekmedewerker en het cluetrain manifest
Het gaat niet gebeuren

@