Maar waar moet ik nu precies m’n lul hangen?

26 juli 2011

Zit ik vanmiddag met een paar jonge dames te beppen, gaat het opeens over computerprogramma’s. “Dat laat ik mijn vriendje c.q. broertje altijd doen”, zeggen ze. Ik opper nog dat de meeste programma’s veel op elkaar lijken, en dat het meestal een kwestie is van simpelweg naar de pagina ‘instellingen’ kijken, op het gemakje. Maar daar kan dus blijkbaar geen sprake van zijn. “Veel te ingewikkeld”.

Dat deed me, hoe kan het ook anders, toch weer even denken aan al die cursussen die ik ooit heb gegeven. Met leeftijd of daadwerkelijke vaardigheden heeft dat nooit iets te maken gehad. Het gaat om de interesse van mensen. Wat wil je nu werkelijk leren en waarom? Als iemand een cursus volgt is dat niet per se een teken dat iemand de materie ook boeiend vindt, integendeel. Daarom ben ik ook altijd op mijn hoede als er een formulering is van cursusbehoefte. Willen de betrokkenen het ook echt of niet? En zoja: krijgen ze dan ook echt de ruimte om het geleerde in de praktijk te brengen? Daar wil het namelijk nog wel eens aan schorten.

Vanmiddag vertelde een vriend dat hij vaak een verhaal van mij gebruikt, als er weer eens een ICT’er op zijn werk van z’n neus staat te maken. Dat verhaal gaat over een kennis waar ik ooit een huis van huurde, die zichzelf graag omschrijft als digibeet. Op een gegeven moment kocht hij een flitsende computer met alles erop en eraan, maar hij had geen flauw idee waar hij moest beginnen. Dat interesseerde hem ook niet echt: hij wilde alleen maar kunnen skypen met een dame die hij had ontmoet in Thailand.

Of ik hem dat een keer uit wilde leggen.

Dat wilde ik, uiteraard. Op de bewuste avond vertelde ik zo rustig als ik kon over zijn webcam, de werking van Skype en het oplossen van foutmeldingen. Het viel me daarbij op dat hij niet echt luisterde. Hij was vooral bezig met het uitzoeken van bijzondere jazz, om die vervolgens te draaien op zijn bijzondere installatie. Fair enough. Ik op mijn beurt wist (en weet) immers geen reet van jazz.

Aan het eind van mijn verhaal, dat minstens anderhalf uur duurde, vroeg ik hem of het zo duidelijk was, en of hij snapte hoe zijn webcam werkte. Hij keek me ietwat glazig aan en vroeg:

“Sorry, ik heb niet goed opgelet, met al die jazz, maar waar moet ik nu precies m’n lul hangen?”

Noem het moderne media-educatie. Die is kansloos, als mensen niet werkelijk willen.

@

Afbeelding: Geeks are sexy