Drinkebroeders met een missie

Onlangs had ik het geluk dat ik acht uur lang in een mooi Haarlems café mocht doorbrengen met een groep mannen die allemaal werkzaam zijn in de informatie- en bibliotheekwereld. Een dag later vroegen een paar vrienden mij verbaasd waarom ik vrijwillig en in mijn eigen tijd een dag had doorgebracht met vakgenoten. “Dat is toch niet bepaald jouw hobby, is het wel?” Ik antwoordde bevestigend maar hoorde mezelf ook zeggen dat “dit andere koek was”, en dat “dit gelijkgestemden waren.”

Toen ik later terugdacht aan die reactie vroeg ik me af waarom ik dat nu eigenlijk had gezegd. Wat had ik immers nu helemaal gemeen met de mannen met wie ik een dag lang had zitten bomen over een keur aan bibliotheekgerelateerde onderwerpen, onder het genot van bier en spijs? Een paar heren uit het gezelschap zou je kunnen omschrijven als ‘biebtechies’, die zich dagelijks bezighouden met ontsluitingstechnieken, semantische software en meer van die dingen die ik alleen met heel veel moeite kan begrijpen. Dan was er een muziekbibliothecaris, die zich vrijwillig heeft vastgebeten in de mogelijkheden van open muzieksoftware, piraterij en het digitaliseren van bladmuziek. Er zat een Limburger bij, met een voorliefde voor alles wat open is (van software tot gesprekken). En dan nog een afdelingshoofd, een bibliotheekopleidingstudent met anarchistische inslag én een theaterexpert. Je zou het clubje bijna omschrijven als een rariteitenkabinet.

De mogelijkheid van die omschrijving maakte dat ik opeens besefte waarom ik het gezelschap omschrijf als gelijkgestemden. Ik gedij goed in een rariteitenkabinet omdat ik zelf ook raar ben. Ik vind het prachtig als mensen een dag vrij nemen van hun werk en het hele land doorreizen…om te kunnen praten over hun werk. Let wel: over hun werk, niet zozeer over zichzelf. Dat werk speelt zich, ongeacht de omvang en het belang van een project, in wezen af op microniveau. Als je tijdens het bomen de jongens in de ogen kijkt zie je echter dat zij allemaal de wens koesteren om het werk naar een hoger niveau te tillen, om de opgedane kennis te delen op een manier die voor iedereen begrijpelijk is.

In feite is dat wat heel de bibliotheeksector wel zou willen, maar waar diezelfde sector steeds maar niet aan toekomt. Altijd zijn er weer die tegengestelde belangen, is er dat wegebbende urgentiegevoel, is het de vergadercultuur die wint. De gelijkgestemden beseffen dat maar al te goed maar het mooie is: zelfs als zij al vele jaren werkzaam zijn in het vak zie je het vuur in hun ogen nog smeulen. Deze rare broeders geven niet op omdat ze altijd verder kijken dan hun wereldje groot is. Daar drinken ze graag een biertje op.

Deze column verscheen ook in Digitale Bibliotheek 6/7 2011

@