De like-economie
14 juni 2011
In het overzicht waar ik in m’n vorige posting naar verwees wordt onder meer gewezen op het feit dat wij, de internetgebruikers, over niet al te lange tijd, minder en minder zelf op zoek zullen moeten naar informatie. Informatie zal ons vinden:
Companies like Google, Facebook and Amazon are currently collecting information about each any every one of us: Our likes and dislikes, our interests and disdains. Soon in an age of Web 3.0, an age of Semantic Web, we will no longer need to search for information on the Web as information will find us based on all this data which companies are collecting. The right information will be served to the right people at the right time, saving us all a lot of time, effort and energy.
De invloed van die ‘Likes en Dislikes’ (die tweede mijdt Facebook als de pest) lijkt inderdaad steeds groter te worden. In het afgelopen half uur zag ik de volgende dingen voorbij schieten:
- Who Won the Presidential Debate? Facebook Gives Some Clues (Facebook als Maurice de Hond)
- Iceland Crowdsources Its Constitution (de nieuwe IJslandse grondwet kan geliked worden)
- Facebook sluit accounts voor het ‘Liken’ van teveel dingen (overliken/over lijken)
En het is nu juist die Like-economie waar Eli Pariser voor waarschuwt. (//www.ted.com/talks/eli_pariser_beware_online_filter_bubbles.html) Want hoe toegespitster op resultaten uit het verleden, hoe minder nieuws je zult ontdekken door serendipity. Dat vind ik nou juist de lol van Twitter dat er soms dingen voorbij komen die ik zelf nooit zou hebben ontdekt. Is de oplossing dan maar zo min mogelijk te liken of juist alles maar te +1-en? Ik weet dat ik het over het algemeen maar gewoon op retweeten hou. Wat vindt jij van het idee van die filter bubble, probleem of onzin?
@twitter-30669239:disqus Ha Mieneke, ik vind dat een zeer interessant onderwerp. Het boek wil ik ook nog wel lezen eigenlijk. Aan de ene kant denk ik dat de invloed van je 'social graph', of de mensen waar je mee omgaat en op wie je vertrouwt, een goede kan zijn, aan de andere kant is het ook een gevaar. Op het web ben je sowieso geneigd om veel te communiceren met mensen die dezelfde interesses hebben, waardoor tunnelvisie altijd op de loer ligt. Het kan heel verfrissend zijn om je ook in andere omgevingen te begeven.
Ik merk het zelf ook, dat ik toch veel opereer binnen mijn Google-reader bronnen en dat wat voorbij schuift en Twitter enzovoort. Daarom probeer ik toch ook regelmatig door te klikken op de wat obscuurdere sites en daar de bronnen enz weer eens te verkennen, dat houdt het fris. Maar tijd is een factor van belang.
Overigens is het al vrij lang aan de hand dat Google gepersonaliseerde resultaten laat zien. Het kan per land en ip-adres sterk verschillen wat je in beeld krijgt. Als ik voor Wiki loves bieb nieuws zoek, ga ik vaak naar de Engelse versie van Google News. De verschillen zijn opmerkelijk. We zien al jaren maar een piepklein deel van het web…en daar hebben we onze handen eigenlijk al vol aan…
Interessante materie hoe dan ook.
Dat is natuurlijk waar, dat Google al jaren personaliseerd. We leren onze studenten zelfs om in eerste instantie naar Google.com te gaan, omdat ze dan gewoon meer vinden. Maar de overvloed aan informatie is inderdaad ook binnen ons 'eigen' kleine stukje internet al onwijs groot. De vraag is hoeveel niet-informatieprofessionals de moeite gaan nemen om buiten hun eigen tuintje te gaan kijken door inderdaad door te klikken, omdat ze inderdaad al zoveel informatie moeten verwerken. Hoewel ik wel moet uitkijken met dat doorklikken, soms ben ik 30 links en 2 uur verder O.O
Juist de ontwikkelingen in de aandachtseconomie maken ook die andere kant van de medaille interessant. Aan de ene kant voelt het niet zo tof als alles al voor je gefilterd is op basis van algoritmes, filters en de meningen van je contacten, aan de andere kant komt er ook steeds meer relevants je kant op, zonder dat je er zelf veel voor hoeft te doen. Als je in ieder geval maar de mogelijkheid behoudt om zelf op zoek te kunnen gaan, anders zitten we straks allemaal op ommuurde facebooks, als surrogaten voor een echt internet…