Video: de eerste dagen na de ramp in Tsjernobyl
08 februari 2011Beklemmend. In het Westen kregen we, in april 1986, pas na enige tijd lucht van de kernramp die had plaatsgevonden in Tsjernobyl, maar juist in die eerste dagen stuurde het leger van Oekraïne vele dienstplichtige militairen (‘liquidatoren’) naar de plek des onheils, vrijwel onbeschermd. Die soldaten werden blootgesteld aan onvoorstelbare hoeveelheden straling, terwijl wij ons afvroegen of onze sla nog eetbaar zou zijn. Kijk en huiver, de game S.T.A.L.K.E.R. is niets, vergeleken bij deze horror.
Het plaatst het feit dat het Tsjernobyl van nu wordt gebombardeerd tot toeristenoord in een ander daglicht.
@
Of Tsjernobyl gebombardeerd is tot een toeristenoord zoals een Benidorm of vooruit Arkadia bij Odessa aan de Zwarte Zee betwijfel ik hoor.
Ik ben er in 2006 geweest en natuurlijk is het ook een ultiem staaltje ramptoerisme maar mijn indruk toen was dat men er tamelijk bewust (vanuit de begeleiding, de gidsen), met een goed oog voor de betekenis en de gevolgen van deze plek.
Het is ook niet zo dat je zomaar met massa's toeristen in een bus stapt om de rampplek te bezoeken. Destijds zijn we met een man of tien vanuit Kiev naar Tsjernobyl gereden. Zeker, er zijn meerder busjes per dag die de plek aandoen maar massatoerisme zal het m.i. niet worden.
Wat ik overigens 't meest bizarre vond is dat Tsjernobyl deels gewoon in gebruik is. Het is een complex van meerdere reactoren en een aantal staat nog lekker te snorren. Werknemers draaien in verband met de straling shifts van twee weken op en twee weken af. Dat plaatst je eigen bezoek van circa 6 uur in de 'zona' in een wat ander perspectief…
Bedankt voor de nuancering en toelichting! Soms kies ik mijn woorden iets te snel en daardoor onzorgvuldig.
Neemt niet weg dat ik het allemaal toch tamelijk creepy vind. Vond het altijd al gek idee dat ik op de kerncentrale hier werkte, en zo dicht bij die bol zat. Dat zal ook wel een rol spelen.
Thx!
Het was meer ook een nuancering, althans een kanttekening bij het bericht van de WSJ. Dat komt vooral door mijn ongeloof over een dergelijke titel.
Want hoewel wordt voorgesteld als 't open gooien van de plek lijkt de praktische uitwerking toch verassend veel op de toenmalige gang van zaken. Via een officieel bureau en met officiele gids (geleverd vanuit het ministerie van -ik meen- calamiteiten) kon je het gebied pas in. En de controle was behoorlijk strikt. Nu weet ik ook wel dat – zeker in oost europa – daar nogal eens een loopje mee wordt genomen (er schijnen radioactieve motoren uit gedumpte, afgeschreven auto's te zijn gesloopt en het gebied te zijn uitgesmokkeld)… Maar ik kan mij niet voorstellen dat je als toerist, met '86 op je netvlies, daar mee wil gaan experimenteren. Sowieso is straling niet een soort van mooie egale deken die hoe verder verwijderd van de ontploffingskern kleiner en kleiner wordt. Er zijn stukken land in de 'zona' die vele malen ernstiger vervuild zijn, dan anderen. Zo schijn je betrekkelijk veilig naast de ontplofte reactor te kunnen staan terwijl 5 kilometer verderop de gids bij het 'rode bos' uit voorzorg de autoraampjes dicht wilde hebben.
Geen idee hoe je zo'n enorm gebied dan vrij wilt geven.
Wellicht is de eenalaatste alinea wel de moeder van de gedachte… Rondom het EK een 'leuke' en 'lucratieve' trip naar een icoon van de jaren '80.
Overigens, best bijzonder dat je op een kernreactor hebt gewerkt, wat was je taak?
Nogmaals dank. Ik heb ook wel eens een docu gezien, waarin oude vrouwen werden geinterviewd, die niet weg wilden. De meters knetterden dat het een lust was, maar die vrouwen stonden zich er gewoon te wassen, onder het motto "wat je niet ziet is er ook niet". Brrr.
Bij EPZ werkte ik in het Nucleaire Archief, via Randstad. Mijn hoofdtaak was het bijhouden van de technische tekeningen op 17 locaties, waaronder in de regelkamers etc. Als er schroefje werd verplaatst kwam er een nieuwe tekening. Had je echt een dagtaak aan. Datum- en versiestempel erop en vervangen maar. Beveiliging daar leerde me dat het toch wel goed geregeld is. Deed me van gedachten veranderen.
Grappig dat het werk wat je deed, althans de digitaliserings component ervan, in 't archiefwezen als illustratie wordt gebruikt voor het belang van digital preservation
Zelf heb ik met 3 vrienden in 2008 een bezoek gebracht aan Chernobyl. Ik wilde deze reis maken omdat ik geboren ben op 2 kilometer van de kerncentrale in Borsele. Nooit heb ik angst gehad voor deze centrale, maar wat kan er gebeuren. Ik wilde het met eigen ogen zien.
Wij hebben vooraf uitgebreid onderzoek gedaan over de gevaren in het gebied. Die komen niet, zoals iedereen denkt, van de microsieverts die je van de stralingsmeter hoort, maar van de besmette deeltjes die er nog steeds in het gebied liggen. Vooral op vegetatie zijn nog veel radioactieve deeltjes aanwezig. Uit voorzorg mijdt je dus contact met bomen en planten en steek je geen vinger in mond of neus. Wij hebben ook al onze kleding bij terugkomst in het hotel weg gegooid en een zeer grondige wasbeurt gedaan.
Tijdens het zoeken naar informatie kwamen wij er bijvoorbeeld ook achter dat je bv in een vliegtuig ook wordt blootgesteld aan relatief hoge waarden van radioactiviteit. Wij hebben gemeten dat we ins ons 6-uur durende bezoek net zoveel straling oplopen als een vlucht naar Australië en terug. Hier kan je overige info vinden: //www.nrg.eu/public/straling_vliegen_nl/index.html
De laatste reactor van Tsjernobyl is stilgelegd in december 2000. (Overigens niet omdat de mensen daar het graag wilden!) Het feit dat er nog mensen werken is omdat het ongeveer tot 2020 duurt om de reactoren te ontmantelen.
@Timmie: ha, dat is een mooie illustratie inderdaad.
@Mark: moet ik toch grijnzen: nu ken ik alweer twee mensen die er als toerist zijn geweest 🙂 Maar zonder dollen: interessant verhaal. Dat van die vliegstraling wist ik ook niet. Thanks.
@Lianne: jij ook bedankt voor de aanvulling. Was aanleiding om eens te kijken hoeveel Zeeuwen er nu eigenlijk tegen 2e centrale zijn. Ik lees op de site van Omroep Zeeland dat driekwart in december 2010 niet tegen was (en al waren er maar 273 respondenten: het zegt toch wel iets).