Spielerei

23 januari 2011

Toen ik begin januari las dat uit een enquête van bureau JP Morgan naar voren was gekomen dat maar liefst veertig procent van de Amerikaanse iPad-bezitters ook een Kindle bezit, krabde ik me achter de oren. Ik verkeerde namelijk al geruime tijd in de veronderstelling dat de moderne elektronicaconsument vooral op zoek is naar apparatuur die zoveel mogelijk verschillende functionaliteiten in één behuizing herbergt. Ik ging er daarbij van uit dat de iPad, ondanks de beperkingen in omvang, gewicht en leesvriendelijkheid voor de meeste mensen een goed genoeg alternatief zou zijn voor een e-reader.

Toen ik er wat langer over nadacht realiseerde ik me dat mijn veronderstelling ook niet bepaald strookte met waarnemingen in mijn directe omgeving. Veel van de mensen die ik ken kopen, als ze beschikken over voldoende inkomen, veel meer hardware dan nodig is: meerdere mobieltjes, naast de computer een notebook voor onderweg en behalve de gameconsole ook nog twee handhelds – voor de kids uiteraard.

Die constatering bracht me bij mijn eigen situatie. Ik woon samen met mijn vriendin en haar twee zonen van zestien en achttien en hoewel we geen van allen echt het gevoel hebben gadgetfreaks te zijn, is het toch eigenlijk schandalig hoeveel elektronica er in dit huis is te vinden. We hebben drie verschillende gameconsoles en twee handhelds (de Sony PSP en Nintendo DS), twee digitale camera’s, drie laptops en twee desktops, drie iPhones en twee Blackberry’s (en nog even zoveel oudere toestellen). In 2009 kreeg ik voor Sinterklaas een Sony e-reader van mijn vriendin, in 2010 schonk ik haar een iPad voor kerst. Zij gaf mij het cadeau omdat ze vond dat ik toch bij moest blijven binnen mijn vakgebied; ik op mijn beurt voelde me een beetje schuldig over het feit dat ik haar laptop zo vaak in gebruik heb. De iPad leek me daar een prima oplossing voor.

Nu zouden we ons best kunnen schamen voor deze elektronische overdaad, maar de waarheid is dat we het allemaal doodnormaal zijn gaan vinden. De nieuwe telefoons gebruiken we stuk voor stuk intensief en de oude toestellen fungeren als reserve. De computers hebben we nodig voor school, werk en infotainment (televisie is hier behoorlijk uit de gratie) en die iPad is daar inderdaad een prima aanvulling op, voor iedereen die zomaar even wil surfen, twitteren of een app wil uitproberen.

De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat het wat minder zou kunnen. Mijn eigen pc staat ongebruikt in de hoek omdat er simpelweg te weinig ruimte voor is. Ik kan het echter niet over mijn hart verkrijgen om er afstand van te doen. De digitale camera’s liggen te verstoffen, die neem je gewoon niet zo vaak mee als je op pad gaat. Als je dan eens een foto wilt nemen doe je dat met je telefoon. Bijkomend voordeel is dat je ze meteen naar een of ander sociaal netwerk kunt jagen, als je dat wilt.
De e-reader gebruiken we ook nauwelijks. Met de iPad heeft dat niets te maken, met de aanwezigheid van stapels gedrukte boeken des te meer: het kómt er gewoon niet van. Alleen tijdens de vakantie nam ik de moeite meer dan twintig boeken op het apparaatje te zetten. Hoewel dat goed beviel verviel ik na de vakantie toch weer in mijn oude patroon. Teksten lezen we óf analoog, in tijdschriften of boeken, óf digitaal, op de laptop, en een enkele keer op de iPhone.

Ik durf niet te beweren dat wij een gemiddeld gezin zijn. Misschien zijn we zelfs wel een extreem gezin. Maar een ding weet ik nu: ik snap ze wél, die iPadbezitters die ook een Kindle hebben. Stom dat ik niet eerder besefte dat ik alleen maar even in de spiegel hoefde te kijken om hen te begrijpen.

@

Deze column verscheen ook bij Essentials.