Een einde aan bijna vier jaar 23 Dingen
13 december 2010
Vanochtend, in Maastricht, was de feestelijke afsluiting van 23 Dingen voor Bibliotheekhuis Limburg-Zuid (medewerkers van bibliotheken als Sittard, Heerlen en Maastricht). Rob Coers reikte de certificaten uit, ik schoof nog even virtueel aan, via Gmail Video.
Je weet nooit hoe ‘dingen’ lopen, maar ik vermoed dat hiermee een einde is gekomen aan bijna vier jaar 23 Dingen. Voor BHL-Zuid begeleidde ik ook medewerkers van Probiblio, BiSC en de VOB en was ik in meer of mindere mate betrokken bij 23 Dingen in Zeeland: het voorstel om het ook in de ZB te starten, het meedenken over de Vlissingse varianten, de ondersteuning bij de begeleiding van de medewerkers van het Zeeuws Archief en nu het werken aan een vervolg bij BibliOosterschelde). Je zou kunnen zeggen dat ik nauw betrokken ben geweest, bij dit fenomeen.
Tevreden achterover leunen dan nu? Ik dacht het niet! We kunnen namelijk constateren dat er her en der wel degelijk iets is veranderd de afgelopen jaren, als het gaat om de inzet van nieuwe media maar uit het contact met medewerkers die de cursus hebben gevolgd maak ik op dat het gros van de mensen uiteindelijk niet zoveel meer heeft gedaan met de lesstof. Hoewel de Dingen bedoeld zijn als eerste kennismaking, is dat toch jammer. Nu heeft het er nog te vaak de schijn van dat de Dingen in jaarverslagen keurig worden afgevinkt onder het kopje ‘uitgevoerd: scholing nieuwe media’…en niets meer dan dat. Het is voor managementteams vaak nog een stap te ver om de kennismaking met de materie ook te vertalen naar nieuw HRM- en PR-beleid. Daar zijn veel oorzaken voor aan te wijzen maar bij mij roept het de vraag op waarom er dan zoveel in is geïnvesteerd.
Uiteraard moet je het ook tijd gunnen. Mentaliteitsverandering dwing je niet af met een cursus, daar komt veel meer bij kijken. Maar de basis moet wel zo snel mogelijk gelegd worden, door nu (of liever vorig jaar al) te investeren in formatieplaatsen. Medewerkers moeten wel gefaciliteerd worden uiteraard, bezuinigingen of niet.
Er is nog genoeg te doen dus, na 23 Dingen.Ook bij de overheid. Of zoals Allen Carr zei: “En nu: afvallen!“
@
Helemaal met jouw stellingname eens Edwin.Veel medewerkers doen niets meer met de opgedane kennis. Jammer.Het heeft mij, en nog enkele andere collega's, aangezet tot sociaal netwerkverkeer, heel vaak werk gerelateerd. Dus heel veel dank aan mensen zoals jij, van wie ik nog steeds veel leer, en Rob Coers voor het aanleren en laten zien van al di4e digitale vaardigheden.In onze basisbibliotheek krijgt 23 dingen wellicht een vervolg. Dat hoor ik in de wandelgangen. Nu nog toepassen en faciliteren. Hopelijk dus bij ons: wordt vervolgd.
"maar uit het contact met medewerkers die de cursus hebben gevolgd maak ik op dat het gros van de mensen uiteindelijk niet zoveel meer heeft gedaan met de lesstof …"
Misschien geldt dit inderdaad voor het gros maar gelukkig niet voor iedereen. Zeker in de privé sfeer denk ik dat de meesten wel het geleerde gebruiken. Maar een vervolg is altijd welkom wat mij betreft.
@ Anonia: dat het in het werk niet méér benut word kun je niet alléén op het conto van de medewerkers schrijven.
@antonia wordt vervolgd niet in vraag stellen.. gewoon doen !
En al zien we mss niet steeds of niet alle collega's in de weer met innovatie, er zal altijd wel iets blijven nazinderen..
De sector zal niet stoppen met doorgaan / veranderen omdat het niet meer als 'course an sich' in the picture staat.
Daar zorgen we immers zelf voor 😉
Herkenbaar Edwin! Ik stoei met hetzelfde probleem, heb geprobeerd om er een vinger achter te krijgen (durf te…) maar wellicht heeft het ook te maken met het participatieniveau en met The A-team.
'Na 23 dingen' vind ik een leuk initiatief!
In politieland zijn we nog lang niet klaar met de cursus, dus ik hoop dat we er nog lang gebruik van kunnen maken. En ik zie wel degelijk cursisten die echt iets doen met wat ze in de cursus hebben geleerd. In het werk.
Maar nee, natuurlijk niet allemaal en velen haken af onderweg. Je creëert dus wel enkele ambassadeurs die hopelijk het enthousiasme kunnen overbrengen op de rest.
Ik denk er ook over om de opzet wat te veranderen. De rol van teamcaptains werkt niet naar mijn zin. Afschaffen? Voormalige cursisten vragen? Lastig!
Ook helemaal mee eens!
Een enkele medewerker kan enthousiast zijn, maar als het management vervolgens weigert om uren vrij te maken…
Tijd voor "23 dingen voor managers"!
😉
Niet meedoen heeft niet altijd te maken met niet mee wíllen doen. Mensen zijn van nature niet enthousiast over veranderingen. Berthold Gunster heeft er een aantal interessante / grappige en herkenbare boeken over geschreven, zoals: 'Ja-maar… Omdenken'.
Ik ben erg benieuwd of de medewerkers / managers over een (aantal) jaar wel meedoen, vroeg of laat ontkomen ze er niet meer aan. 20 jaar geleden had ook niemand een mobieltje, niemand wilde er een. Nu ken ik maar een aantal mensen die er (principieel) geen hebben. De principiele mensen houd je altijd.
Succes!!
Wij in Kennemerwaard zijn nu aan onze vierde groep 23 dingers bezig, slow starters zal ik maar zeggen 😉 Bij een aantal mensen is het enthousiasme erg groot, ook een flink aantal mensen maakt het niet af. En een flink aantal doet er niks meer mee na de cursus. Het is een combinatie van attitude, van durven en doen. Want je kunt niet alles bij het management neerleggen. Wij hebben hier groepjes geformeerd die met alle ideeen die uit de 23 dingers kwamen aan de slag zijn gegaan. En nog blijft er zoveel liggen, omdat het zo vertrouwd is om wat je altijd al deed te blijven doen en het eng is om nieuwe elementen in te voeren. En dan helpt voorbeeldgedrag van het management wel een beetje maar niet alles. Het is een kwestie van lange adem.
Bedankt voor de reacties allemaal. Ik denk dat het inderdaad een combinatie is. Eerst moet je kijken welke medewerkers er affiniteit mee hebben: als je die medewerkers inzet is de kans al wat groter dat het geheel gestalte krijgt. Een MT moet vervolgens wel de ruimte geven. "het er zomaar bij laten doen" werkt vaak ook weer een vorm van verzet in de hand: niet iedereen heeft immers een leven waarin ze na werktijd ook nog aan de slag kunnen of willen blijven, met soc. media. Het zou het mooiste zijn als het een volledige functie zou zijn (conversatie-architect) maar als daar de ruimte niet voor is zou het in ieder geval in de uren moeten worden opgenomen…en in de functiegesprekken. Als de medewerker dan ook van goede wil is kom je waarschijnlijk ook op de kortere termijn al snel een stuk verder?
Probleem en feit is dat je er ook best zonder kunt. Wat je dan mist als organisatie merk je pas na lange tijd. Het urgentiegevoel ontbreekt in ieder geval nogal eens…in alle lagen.
hear hear…. nu in ieder geval op de site van bibliotheek Kennemerwaard het blog van yours truly in de hoop dat goed voorbeeld goed doet volgen 😉
Leuk Erna! Ik heb op je blog nog even gereageerd, over de vindbaarheid.
Zie eenzelfde beeld als jij schets, veel enthousiasme tijdens de 23dingen cursus, slechts gering vervolg daarna. Oorzaak is tweeledig: voor gedragsverandering, daadwerkelijk 23dingen integreren in je dagelijks werk, is meer nodig dan de cursus alleen. Een groot deel van de cursusdeelnemers gaat niet vanzelf verder met het proberen het aangeleerde te integreren in het dagelijks werk. Het urgentiegevoel ontbreekt, dat vind ik verontrustend. Dus moet het management meer gaan aansturen en stimuleren. Ook dat gebeurt te weinig in de praktijk. Tussen bedenken en doen zit een behoorlijke kloof die niet makkelijk is te dichten. Daar heeft Ben Tiggelaar wel aardig over geschreven.
@Bas: helemaal waar. De grote vraag is hoe dat doorbroken kan worden, ook op microniveau. Soms denk ik dat iets meer crisis wel goed zou zijn…maar het lijkt erop dat zelfs dat geen aanleiding is. Dan maar wachten op opkomst digital natives, in hogere regionen?