Optimistisch denken over de bezuinigingen
29 oktober 2010
Een verdomd interessante discussie, daar in de reacties bij Ton de Kruyff. Bij het lezen ervan realiseerde ik me opeens dat hele verhaal over bezuinigingen, en alles wat daarmee te maken heeft, vaak wordt gekoppeld aan de betekenis van bibliotheken als geheel, terwijl er heel veel diversiteit binnen de sector is. Daarnaast gaat het altijd over financiële middelen in relatie tot vernieuwing en innovatie en over landelijke sturing. Maar vergeten we daarmee niet iets essentieels? Mijn laatste reactie:
Er is nog een element dat niet zo vaak aan bod komt. We hebben het heel vaak over bibliotheken als branche, als instituut, maar er bestaan enorm veel verschillen. Een kleinere bibliotheek, in een kleinere plaats, functioneert vaak heel anders dan grotere bibliotheken. Dat zie je ook terug in doelstellingen, innovatie, digitale activiteiten, pr, enz. Wat dat betreft kan ik die verschillen dit jaar mooi waarnemen, na van een grote bibliotheek vertrokken te zijn naar een middelgrote…en naar een bibliotheekorganisatie met veel kleine vestigingen.
Wat mij in het hele verhaal het meest verontrust is de digitale gelatenheid die je op alle niveau’s tegenkomt. Natuurlijk: elke bibliotheek heeft wel een website en ‘doet wel iets met moderne media’, maar het is echt schrikbarend hoe weinig medewerkers echt digitaal actief zijn of daar voldoende ruimte voor krijgen. Alle formatie- en geldproblemen ten spijt: daar hadden bibliotheken, zowel de kleine als grote, al veel rigoreuzer op in moeten zetten, lang geleden al. Dat dat jaren niet is gebeurd, maakt de transformatie tot eigentijdse organisaties een stuk lastiger.
Digitaal actief zijn is niet eens functieinnovatie. Het is simpelweg met de tijd meegaan. Als zo’n grote groep medewerkers weigert in te zien dat het essentieel is voor hun (voort-)bestaan, weet je eigenlijk genoeg. Het zijn niet de subsidiegevers of bibliotheek.nl die die ‘mindswitch’ moeten stimuleren. Dat zijn de medewerkers zelf…en hun leidinggevenden.
Maar ik zie nu al zo lang dat juist dat urgentiegevoel ontbreekt. Dat maakt dat je met regelmaat van de klok wordt overvallen door pessimisme.
@
Dat gebrek aan urgentiegevoel om digitaal actief te zijn herken ik. Alle medewerkers bij ons met veel plezier 23dingen gedaan, maar daarna digitaal actief blijven is voor het gros niet vanzelfsprekend.
Dat is zorgwekkend.
Blijkbaar passen de meeste mensen hun gedrag pas aan als de nood heel hoog is geworden. Dat zou voor in ons geval weleens te laat kunnen zijn.
Maar zolang het nog niet zover is, wil ik wel blijven knokken voor een afloop die wat optimistischer is.
Ai, in die laatste alinea's leg je de vinger op 'n zere plek…
Hoe was die uitspraak van Cruijff ook al weer? "Je gaat het pas zien als je 't door hebt." Dat is, denk ik, de kern van het probleem voor degenen die deze "mindswitch" (nog) niet (kunnen) maken: ze lijken 't (nog) niet door te hebben.
Ik heb net een paar weken geleden de 23dingencursus afgerond (volgende week is de uitreiking van de certificaten) – ik was daarvoor al aan het bloggen en actief op YouTube: van mijn groep van 9 personen hebben slechts 2 – ja, je leest het goed – de cursus afgerond, de rest was niet te motiveren… .
@ Bas,
Ik heb de 23dingen cursus met tamelijk wat tegenzin gevolgd (als Edwin er niet was geweest zou ik hem misschien niet voltooid hebben), omdat ik al die tijd dacht: hier gáát het niet om. Dat mensen op Facebook enz. enz. enz. zitten heeft een reden. Die reden moeten we als bibliotheek ontdekken en er daarna op inspelen. Niet denken: we moeten óók op Facebook, maar: wat heeft Facebook dat wij niet hebben en hoe vertalen we dat naar waar wij goed in zijn? (Ik kan daar wel wat over zeggen, maar dat lijkt me volkomen zinloos.)
Dít is de- bibliotheek-van-tegenwoordig en ik word er alleen maar treurig van.
Je moet als bib inderdaad digitaal actief zijn. Maar dat veroorzaakt meestal al héél wat discussie en vooral veel frustratie voor degenen die wel meewillen.
Anderzijds moeten bibliotheken zich richten op doelgroepen. Digitaal gezien is het in België echt droevig (beschamend zelfs?) gesteld als je ziet wie wij nomineerden voor de BIBWA-awards bij de categorie jeugd/jongerensites. Geen afbreuk aan degenen die een nominatie op zak hebben, ze verdienen net een welverdiende pluim, want we vonden gewoon geen andere initiatieven. Terwijl die doelgroep zowat 1/3 tot soms de helft van ons ledenbestand uitmaakt.
Anderzijds vergeten we inderdaad bepaalde doelgroepen of doen we er véél te weinig voor. Zo'n project 'themacollecties voor zorginstellingen' bestond hier in België bij mijn weten nog niet. Ik word er dan ook alleen maar treurig van als ik hoor dat in Nederland zo'n goed project opgeblazen wordt. Nochtans zijn zo'n initiatieven een prioriteit voor de komende jaren!
@Edwin, ik ben het heel erg met je eens. Die digitale gelatenheid zie ik hier ook om me heen.
De bijscholing van het personeel op digitaal vlak is bij ons ook behoorlijk minimaal. Er is vorig jaar een cursus 23dingen afgerond, maar die werd niet eens verplicht gesteld. Bovendien was het aantal vergoede uren minimaal, wat ook niet motiveerde. Het heeft hier dus met beleid te maken. Maar ook met een aantal collega’s die zich er niet in willen verdiepen of zich er te onzeker voor voelen. Het management heeft het jaren laten gebeuren dat het personeel zich niet hoefde te verdiepen in internet en digitalisering. Maar dat verdiepen hoort er wel bij, in elk beroep wat je doet. Of je nou oud of jong bent. En het is zelfs leuk om je te verdiepen en te zien wat er om je heen gebeurd, je te ontwikkelen in je vak. Daar wordt je een betere bibliothecaris van.
Daarnaast is er zo wie zo op ICT-gebied bij ons wel het een en ander te verbeteren. Onze ICT-er is een oud-bibliothecaresse, en ze doet haar best om er wat van te maken met een beperkt budget. Maar dat er jaren geen geld over is geweest voor adequaat geschoold ICT-personeel, goede pc’s e.d. is ook aan het management te wijten. Ook die verouderde pc’s zijn natuurlijk niet bepaald stimulerend (maar wel heel frustrerend) voor het personeel om de digitale wereld te ontdekken. Onze nieuwe manager heeft er gelukkig wel meer aandacht voor maar dit had al jaren geleden moeten gebeuren. We hebben nog een lange weg te gaan, maar ik zie gelukkig ook lichtpuntjes in de vorm van bijvoorbeeld collega’s die wel enthousiast aan de slag gaan.
@allemaal:
dank voor jullie reacties. Het is altijd gevaarlijk om te generaliseren. Er zijn gelukkig ook altijd veel positieve uitzonderingen. Maar ook als ik jullie reacties lees wordt het weer bevestigd.
Ik herken het ook niet alleen uit directe waarneming in mijn omgeving, maar bijvoorbeeld ook van verhalen van collega's elders in het land…en van de honderden mensen die ik mocht helpen begeleiden binnen de 23 dingen-trajecten. Genoeg mensen hebben eerlijk verteld hoe zij tegen digitale ontwikkelingen aankijken en hoe dat vervolgens past binnen hun functieprofiel.
Nog uitzoeken waarom zoveel mensen het web gebruiken zoals nu het geval is, is interessant maar eigenlijk niet meer nodig. Het is een gegeven. Het staat iedereen uiteraard vrij daarvan te vinden wat hij of zij wil, maar er is al jaren geen ontkomen meer aan. Nu gaat de verschuiving keihard richting mobiele apps. Daar zou je weer allerlei cursussen op los kunnen laten, maar beter investeer je dat geld in het faciliteren van de hardware (deels), opdat de mensen er gewoon mee aan de slag kunnen. Dat moet je dan wel onderdeel van de functie maken…
Anders gaat het weer jaren duren en is het web alweer een paar stappen verder…
Gisteren had ik een sombere bui, maar nu wil ik het nog wel even toelichten 😉
'Nog uitzoeken waarom zoveel mensen het web gebruiken zoals nu het geval is, is interessant maar eigenlijk niet meer nodig. Het is een gegeven.'
M.i. is dat wel degelijk nodig. (Ik denk trouwens dat het hier en daar ook wel gedaan is, dus daar zouden we gebruik van kunnen maken.) Dat veel mensen nooit meer in de bibliotheek komen is tenslotte óók een gegeven en toch blijven we maar proberen te achterhalen waarom dat zo is.
Ik ben helemaal niet tegen digitale toepassingen en ontwikkelingen, integendeel. (Als je eens wist hoeveel tijd ik op internet doorbreng…) Dat je op je telefoon de bibliotheekcatalogus (en dan graag een catalogus die goed in elkaar zit en die weet wat je bedoelt als je een typefout maakt) kunt raadplegen, dat je geattendeerd kunt worden op de inleverdatum, dat je een mailtje o.i.d. krijgt over nieuwe aanwinsten waar je in geïnteresseerd zou kunnen zijn, dat had er natuurlijk allemaal al lang moeten zijn.
Mar de gedachte dat we met zulke dingen de bibliotheek zullen redden, díe bevalt me niet en die beviel me al niet aan bij de 23dingen. Er is naar mijn idee ook iets anders nodig: echte betrokkenheid bij mensen, echte liefde voor literatuur, de vaste overtuiging dat het heel belangrijk is om jonge kinderen al met boeken (al dan niet van papier of op de iPad e.d.) in contact te brengen, enz.
Ik geloof niet dat je mensen die de bibliotheek verlaten hebben teruglokt met mobiele toepassingen. Ze zijn niet weggegaan omdat er geen mobiele apps waren, ze zijn weggegaan omdat de bibliotheek gewoon niet bood wat zij zochten, zowel wat boeken als wat 'sfeer' betreft. Denk ik.
@schrijver: ik wil ook niet beweren dat je met digitale vaardigheden en betrokkenheid de bibliotheek redt, integendeel, maar ik beschouw het wel als minimale voorwaarde om nog een rol van betekenis te kunnen spelen op het web.
Met de opmerking dat het onderzoek niet nodig is bedoel ik dat al die onderzoeken al lang worden en zijn gedaan. Dat is precies de materie waar ik al jaren veel over lees. Dat ik steeds blijf verwijzen naar weer een trend daar, en verschuivingen naar een platform zus en zo, is primair bedoeld om een vinger aan de pols te houden en trachten bij te houden welke kanten het allemaal op gaat. Het wordt nog wel eens uitgelegd als mijn persoonlijk deformatie (en dat is het soms misschien ook wel), maar ik bedoel het als attendering en duiding. Dat zijn de dingen waar we op in zouden kunnen spelen, daar liggen de mogelijkheden. Dat door de overvloed, het tempo en de grote hoeveelheid ruis velen afhaken is begrijpelijk, maar wel kwalijk.
Je hebt volkomen gelijk als je stelt dat je het met technologie niet gaat redden. Het gaat m.i. inderdaad om betrokkenheid in alle opzichten…en op de menselijke maat.
Dat web 2.0 vaak geassocieerd wordt met de technieken en hulpmiddelen gaat eigenlijk voorbij aan de onderliggende gedachte van sociale verbanden, netwerken en 'de geheel nieuwe geest van Daniel Pink'. Dat is in feite een ultieme vertaling naar het digitale domein van de betrokkenheid in de fysieke wereld.
Als men mij vraagt wat digitaal inlichtingenwerk nu zou moeten behelzen, zeg ik meestal dat medewerkers zich zo zouden moeten gedragen als de beste en meest klantvriendelijke medewerkers in de gebouwen. Altijd aanspreekbaar, aanwezig achter balies en tussen de kasten, op de hoogte van de collecties en aanvullende bronnen, bedreven in zoeken en vinden, vriendelijk en attent, enz, enz.
Ik denk dat we heel erg op een lijn zitten, alleen leg ik altijd erg veel nadruk op het digitale, juist omdat er op dat terrein nog zoveel valt te winnen. Dat geldt ook voor de fysieke bibliotheek, maar daar is al heel veel over geschreven en gezegd, terwijl de veranderingen er tegelijkertijd veel minder snel gaan.
Of we op een lijn zitten weet ik niet zeker, maar dat we hetzelfde 'ideaal' hebben is geloof ik wel waar: een bibliotheek-van-deze- tijd, met diepgang én gezelligheid én betrokkenheid, waar het zowel digitaal als fysiek goed toeven is, waar mensen werken die verstand van zaken hebben, waar aandacht is voor de 'zwakkeren in de samenleving', waar het geld niet wordt verspild aan vage projecten maar uitgegeven aan dingen die er écht toe doen, en ga zo nog maar even door.
Het verschil tussen ons is misschien dat jij nog in de bibliotheek gelooft en ik (momenteel en hopelijk tijdelijk) eigenlijk nauwelijks meer. Dat laatste verklaart mijn somberheid in reacties de laatste tijd. Het lijkt verdorie elke dag wel zondag 😉
p.s. Die onderzoeken die ik interessant zou vinden gaan niet om waar de mensen zich (digitaal) bevinden of waar ze nu weer allemaal dol op zijn, maar om de vraag wáárom ze die keuzes maken. De achterliggende psigologiese motieven zogezegd. Behoefte aan zingeving, aan gezelligheid, aan bevestiging, de mogelijkheid je te uiten? Als we dáár wat meer van wisten konden we als bibliotheek misschien weer 'relevanter' worden. Ik denk nu ineens aan wat je zelf wel eens schreef over kinderen die kwamen gamen in de bibliotheek: ze hadden thuis ook wel een computer maar in de bibliotheek was het leuker omdat ze daar met een groepje waren. (En omdat jij er was natuurlijk ;-))
Ik wil er zo graag meer uithalen maar het zit er nauwelijks in. Heb er deze week nog een gesprek met mijn vestigingsmanager over gehad. Het frustreert behoorlijk dat je bij digitale vragen van de klant nauwelijks tijd hebt om er aandacht aan te besteden en de roosters zo krap zijn dat je er ook nauwelijks tijd voor hebt. Daarnaast speelt ook nog de vraag of een vraag op digitaal gebied een inlichtigingen vraag is of niet. En zo ja, wie bepaalt dat. De inlichtingenmedewerker die zich na de 23dingen cursus niet/ nauwelijks met digitale zaken bezighoudt of de enthousiaste medewerker publiekszaken die wel mee gaat met de nieuwe ontwikkelingen. Kaders ontbreken. Ben ( #ladiesday) gelukkig niet de enige die wel wil en dat geeft enigszins steun.
Vreemd is het ook dat zoals onlangs in een tv programma wordt verwezen naar de bibliotheek met digitale vragen en de bibliotheek daar de tijd niet voor inruimt. Kost allemaal veel (negatieve) energie.
@ v/h schrijverdezes, mij gaat het ook om de vragen die er achter liggen. Nooit iets doen om het doen of om maar met de tijd mee te gaan.
Ik denk dat de behoeften van onze klanten niet zoveel veranderd zijn. Basisbehoeften veranderen nu eenmaal niet snel. Behoefte aan ontwikkeling en ontspanning waar we als bibliotheek met onze media een goed antwoord op hadden, is er nog steeds. De middelen en de wijze waarop men die behoeften wil bevredigen is wel al een aantal jaren behoorlijk aan het veranderen. Internet in het algemeen en sociale media in het bijzonder spelen daarbij een belangrijke rol. Als we als bibliotheek geen digitale vertaling kunnen vinden van onze traditionele producten, is mijns inziens, het einde van het bibliotheektijdperk nabij.
En natuurlijk moeten we de groepen in de samenleving blijven bedienen die nog uitstekend geholpen zijn met onze vertrouwde producten die hun succes al lang bewezen hebben. Tegelijkertijd zullen we alle zeilen moeten bijzetten om onze dienstverlening aan te passen om aansluiting te blijven houden in dit digitale tijdperk.
@ Bas,
Je zult gelijk hebben. Ik kan het onvoldoende overzien, maar merk wel om me heen (en bij mezelf) dat de behoefte aan de bibliotheek niet groot is of geheel ontbreekt, óók bij fanatieke lezers en zelfs bij lezers met weinig geld.
Ik kan er nog wel meer over zeggen maar heb er ooit 2 1/2 jaar over zitten bloggen en dat heeft niemand van gedachten doen veranderen, dus dat laat ik maar 😉
Ik denk dat over de drijfverende en het veranderende (informatie-)gedrag van mensen ook wel veel is geschreven, zoals dit verhaal bijvoorbeeld.
Er wordt vaak nadruk gelegd op de beperkingen en gevaren van de digitale wereld, maar mensen zijn altijd op zoek naar het sociale en vinden op het web veel van hun gading. Anders dan vroeger maar ook meer dan vroeger. De wereld komt net zo dichtbij als je zelf wilt. Dat brengt ook weer verschuivingen in je informatiegedrag met zich mee. Je leest minder intens, maar je deelt sneller wat je leest en je praat er dan over verder. Je zoekt minder op, maar je vraagt sneller wat een ander heeft gevonden. Dat soort ontwikkelingen.
Als je al die dingen optelt krijg je een beeld van hoe miljoenen mensen nu hun vrije tijd benutten. Daar kun je vaak niet meer op inspelen op de traditionele manier, dat lukt alleen nog als je er in meer of mindere mate onderdeel van bent….denk ik.
@Annie: in die ontbrekende kaders schuilt een deel van het probleem. Ik denk dat dat dus ook heeft te maken aan het ontbreken van een visie op de werkelijke ontwikkelingen. Het belang van digitaal wordt wel onderkend, maar het is nog lang niet geintegreerd in het beleid, in zoverre dat er vaak nog wordt gedacht aan een website met een beetje content…en niet aan het sociale web als geheel, aan de verhalen die er verteld en beluisterd worden, aan de interactie die het vergt, enz. Dat is vaak gewoon nog een stap te ver. Een kwestie van tijd waarschijnlijk, maar voorlopig is dat wel waar we nu nog tegenaan lopen…
@v/h schrijverdezes, toch jammer dat je je blog gestopt bent, hadden we dit gesprek nog even kunnen voortzetten. Maar gelukkig is Edwin zeer gastvrij en vindt hij het vast niet erg dat er in zijn blog ook onderlinge gesprekken gevoerd worden.
Ik kan me ook wel voorstellen, dat voor mensen die al een langer internetverleden hebben dan ik, de discussies en argumenten zich gaan herhalen. En dat kan een mens mismoedig maken.
Toch denk ik, zolang we in deze branche werken, zullen we moeten blijven zoeken naar mogelijkheden voor een vitale aantrekkelijke bibliotheek. Overigens sluit ik niet uit, dat zal blijken dat de levenscyclus van de bibliotheek zijn einde nadert. Net als Mulisch heeft de bibliotheek ook niet het eeuwige leven. Doodziek vind ik de bibliotheek eigenlijk nog niet, maar zij begint wel wat gebrekkig te worden. Maar met wat adequate chirurgische ingrepen of wellicht een jongere bruisende partner kan zij nog misschien nog decennia verder.
Mensen zijn "lui" willen over het algemeen alles hebben of krijgen met zo min mogelijk inspanning.
Iets leren of moeten doen, prima, maar "ik heb er geen tijd voor". Dus wanneer gebeurt het dan? Ws nooit, tenzij iemand zegt het MOET en wel NU.
Ik heb me de afgelopen dagen echt verbaasd over de "negativiteit" van de reacties op blogberichten over de toestand van de bibliotheken.
Kom op zeg doe iets: voor een ander, voor jezelf, voor de maatschappij; gedraag je niet zo vastgeroest, want dan gaat het echt verkeerd.
@ Bas
Edwin is inderdaad erg gastvrij op zijn blog (d.w.z. gooit je er nóóit af ;-)), maar als je mijn mening(en) wilt weten kun je natuurlijk ook gewoon mijn weliswaar opgeheven maar nog steeds te raadplegen blog lezen, daar staat alles wat ik vind/vond minstens 2x op…
@ Prodigieus
Lui ben ik niet geloof ik, maar negatief ben ik inmiddels wel vrees ik. Weet je hoe dat komt? Hier staat het antwoord.
Ik ben ruim 50 jaar een groot fan van de bibliotheek geweest en 12 jaar een zéér enthousiast collectiemaker.
Maar tegen de bierkaai valt zoals bekend nu eenmaal slecht te vechten.
Je hebt volkomen gelijk dat negativisme onplezierig is voor hen die nog wél enthousiast zijn, en daarom besluit ik hier-en-nu om naast niet langer meer te bloggen óók niet meer te reageren op andermans/vrouw blogs. In elk geval zolng ik nog aan dat negativisme lijd. Dank voor deze les!
@ vhschrijverdezes.
jammer.
sorry
Voel me nu "lullig"
want is het niet zo dat degenen die het zich aan moeten trekken meestal niet degenen zijn die het zich WEL aantrekken.
Sorry zeggen is nergens voor nodig en je lullig voelen al evenmin! Je had gewoon groot gelijk. Ik ben blij dat je me liet inzien dat ik op moet houden met in het openbaar (d.w.z. op weblogs) mokken & wrokken, want daar bereik ik degenen die ik zou willen bereiken toch niet. Dus is het volkomen zinloos en zonde van m'n tijd en bovendien slecht voor het humeur van anderen.
En troost je: ik kan nooit érg lang achter elkaar mijn mond houden. Maar ik ga het in elk geval wél serieus proberen.(Na nu dan hè ;-))
@Allen: altijd goed hoor, gesprekken binnen de reacties hier, dat is alleen maar leuk.
Een en ander geeft wel weer stof tot nadenken inderdaad. Zolang ik in de bibliotheek werk komt bij discussies over beleid en de toekomst altijd al heel snel de vraag boven water "waartoe zijn bibliotheken op aarde". Die vraag is belangrijk, maar eenduidige antwoorden worden er eigenlijk nooit op gegeven. Iedereen heeft er een ander beeld van.
Wat dat betreft is het misschien wel goed om veel positiever te praten, zonder alleen maar hosanna in de mond te nemen. Gewoon, je prettig richten op alle mogelijkheden, en al het gedoe gewoon het gedoe laten. Daar komen we toch niet uit…
Er is te veel informatieschoons om te kniezen inderdaad. En als zich dat buiten de bibliotheek afspeelt moet je zorgen dat dat verandert, ook al is het dan maar op microniveau.
En @schrijver: toch worden kritische woorden wel degelijk gelezen. Misschien niet meteen door iedereen die het zou moeten lezen…maar als je niets zegt zal het sowieso niet gebeuren. Zwijgen doen er al meer dan genoeg, vind ik. Maar goed, het is aan jou…
Ze worden misschien wel gelezen, maar kunnen je ook het imago geven 'die heeft altijd wat te zeuren'. En ik vrees dat dat me nu begint aan te kleven en dan luistert men toch niet meer naar je, ook al heb je het grootste gelijk van de wereld. Niet dat ik denk dat ik dat heb trouwens.
Een tijdje niet reageren is net zoiets als een tijdje niet drinken 😉 Heel gezond!
@Schrijver. Misschien heb je daar gelijk in. Maar je weet hoe ik erover denk. We hebben het er al regelmatig over gehad, ook in het kader van bloggen etc. Je bericht op B20 laatst leidde toch ook weer tot interessante reacties. Dat het waarschijnlijk niets afdoet aan de maatregelen die genomen worden ligt in ieder geval niet aan jou…
En wat betreft 'zeuren': daar kun je op je beurt inderdaad ook 'over zeuren', maar uit alles blijkt dat je betrokken bent en ook gewoon graag zou willen dat dingen beter worden, ook al ben je het geloof in een goede afloop grotendeels verloren.
Daar word je niet altijd vrolijk van, dat is waar, maar ik lees en hoor het toch veel liever dan de berichten die alleen maar over de positieve kanten vertellen. Tuurlijk is het mooi als mensen trots zijn en kijken naar de mogelijkheden…maar als er nooit eens wordt gewezen op beperkingen in statistieken, de andere kant van de medaille, de politieke pelletjes die erbij horen, enz: dan verdwijnt de geloofwaardigheid na verloop van tijd. Bij kritische of chagrijnige geluiden is dat niet het geval. Die ben je wel eens beu misschien, als je zelf in een positieve voorwaartse vibe zit, maar geloofwaardig zijn ze wel!
Dankjewel, aardig van je. Maar er zijn nog genoeg andere kritische mensen denk ik. En ik gun iedereen van harte zijn positieve voorwaartse vibe, sterker nog: ik wou dat ik er zelf in zat 😉
(En gelukkig zijn weblogs niet de énige vorm van communicatie.)
ok dan. Laten we het hier maar bij laten. We weten elkaar wel te vinden inderdaad!