Het net niet meer weten: Juffrouw Sijbels
22 oktober 2010
Het blijft leuk, om van tijd tot tijd terug te reizen naar je verleden in een Beeldbank. Neem nu bovenstaande foto. Dat is ‘juffrouw’ Sijbels, die vroeger een kruidenierszaak had in de Vlissingse Hobeinstraat. Ik herinner me niet meer zo gek veel van dat winkeltje, behalve dat het er vol stond met snoeppotten, en dat de juffrouw in kwestie helemaal niet zo aardig was voor kleine kinderen.
In 1977 was ik een klein kind en woonde ik een paar straten verderop. Dankzij de snoepvoorraad oefende het winkeltje een magische aantrekkingskracht op me uit. Ik meen me te herinneren dat mijn moeder de winkel ‘Siebeltje’ noemde.
Als ik zo’n foto zie, zit ik even te staren. Ik probeer me aanvullende informatie voor de geest te halen. Was dit nu het winkeltje waar ik voor het eerst zo’n ranzig schuimblok proefde? Het zou zomaar kunnen. Heb ik daar nu ook wel eens snoep gepikt? Ik sluit het niet uit.
Ik weet het (net) niet meer, dat is het verhaal. En dat geldt ook voor andere foto’s. Hoe zag de Middelburgse wijk Dauwendaele er ook alweer uit toen ik er in 1978 kwam wonen? En de straat waar ik geboren ben, in 1977? Of het oude gebouw van mijn eerste lagere school? In de beeldcollectie van het Gemeentearchief Vlissingen stuit ik zelfs op een oude klassefoto.
Ik lijk Proust wel zeg. Er rest mij niets dan meezingen met ome Wim:
@
Bring back memories, straks zet ik zo'n schuimblok op mijn boodschappenlijstje. Ik vind ze lekker!
Geweldig stukje sentiment. Zo zat ik op de lagere school in de binnenstad van Middelburg en verkeek ik me op deze schuimblokken donderdags tussen de middag op de Markt of zo'n zakje ZwartWit salmiak bij bakkertje Wolf in de Nieuwe Burg… maahhh!
Dat ze niet aardig was voor kinderen is in ieder geval niet jouw schuld. Zo was ze al in mijn tijd.
Daan pakt het Proustiaans aan: je moet zo'n schuimblok éten en dan voel je je (misschien) weer in het winkeltje. Gaan zitten mijmeren werkt niet, het moet je overvallen. Overigens beslist het lezen waard, die Proust, maar je hebt vast nog iets anders liggen 😉
@Daan, ha, geniet ervan!
@Roof: dat is ook funest, daar zo dichtbij op school zitten. In de brugklas gingen wij altijd naar Burger, aan de korte Delft. Hele klassen werden misselijk van die kleurige smiles en roze koeken 🙂
@Cis: lol. Ze was dus wel consequent…
@Schrijver: dat heb je soms ook wel eens inderdaad, bij een luchtje, of een smaak.
Proust in ongetwijfeld de moeite, maar daar werden we tijdens de Franse lessen op de middelbare school zo mee overstelpt: dat komt nooit meer goed. Ik heb het wel eens geprobeerd en vond het toen verschrikkelijk…maar misschien…ooit nog eens..
Bij ons in de Franse les geen woord over hem, misschien was dat dus maar beter. Ik geloof ook eigenlijk dat Proust niks voor je is, véél te traag 😉
Dou-ce-ment et len-te-ment…dat is precies hoe ik het me herinner. En geloof het of niet. In 1986 probeerde de juf ons the enthousiasmeren met behulp van beeld. We kregen een video voorgeschoteld van die Madeleine-scene. Dat kreeg mij dus niet direct aan het lezen, althans, niet in zijn boeken.
Waarom las die juf niet gewoon voor?? Het is juist een heel leuk stukje, waarin een tante voorkomt die alles in de gaten houdt en het zelfs opmerkt als er een onbekende hond voorbijkomt 😉
Waarschijnlijk omdat wij als 16-jarigen met heel andere dingen bezig waren dan met koekjes in thee, in tijden van lang her. Wij hadden het veel te druk met stoer kijken enzo 🙂
Is dat nu over?
Haha, lang niet altijd, maar het heeft alle aandacht, daar was toen beslist geen sprake van.