Als ideeën genegeerd worden op de werkvloer

Hoe representatief het onderzoek is weet ik niet, maar als ik op nu.nl de kop ‘Ideeën medewerkers amper gebruikt‘ lees, is mijn interesse gewekt. Waarom? Omdat ik steeds vaker hoor en lees dat mensen ervan beginnen te balen dat het steeds de waan van de dag is die het ritme bepaalt, dat er altijd weer projecten zijn die eerst af moeten, voordat er (misschien) weer rustig nagedacht kan worden en dat niemand eigenlijk nog de tijd en ruimte krijgt om na te denken over de eigen inbreng, de innovatie op de persoonlijke vierkante meters. Astrid stond er donderdag bij stil. Het is -inderdaad- een kwalijke ontwikkeling.

Nu is er in de kern niets mis met hard werken en het realiseren van projectdoelen. Zo zitten projecten nu eenmaal in elkaar. Het gaat m.i. pas mis als door al die projecten de geest geen ruimte meer krijgt. Dat verschijnsel is ook mij niet vreemd. Laat ik zeggen dat ik er door op drift ben geraakt.

Dit is nu precies waarom ik graag pleit voor het ’20 procent-model’ van Google, het model waarin iedere medewerker een vijfde van zijn of haar werktijd mag besteden aan innovatie. Ook dat model is natuurlijk niet perfect. Slechts een deel van de innovaties die dat model oplevert haalt Google Labs. Dat heeft tot gevolg dat er veel medewerkers rondlopen met prachtige ideeën die ze niet kwijt kunnen. Zij voelen zich miskend, vertrekken bij het bedrijf, of hangen achteraf de vuile was buiten. Je moet het model van Google, en het beleid het bedrijf, dus zeker niet idealiseren. Maar iets meer ruimte voor bezinning en ontspanning, en voor het serieus uitwerken van plannetjes? Dat zou de productiviteit goed doen, zeker op de langere termijn.

Ik heb de indruk dat de oplossing nu vaak wordt gezocht in ‘sessies op de hei’ voor het managementteam, en in borrels en teambuildingevenementen voor de medewerkers. Zulke activiteiten zijn zeker niet verkeerd maar ze fungeren niet als vervanging voor kleine innovatieteams die voldoende ruimte krijgen. Die teams kom je in grotere organisaties maar zelden tegen. In de bibliotheekwereld zag ik ooit een glimp van zo’n team, maar dat is volgens mij een uitzondering.

Ook daarom zoeken steeds meer medewerkers de oplossing in losse samenwerkingsverbanden op het web. Die leiden lang niet altijd tot de gewenste uitvoering binnen de eigen organisatie of in de persoonlijke levenssfeer, maar ze bieden soms wel de rust en erkenning die op de werkvloer tevergeefs gezocht worden. Je moet je dagelijkse dosis oxytocine toch ergens scoren…

@

Afbeelding: Behance