Zwijntje
02 juli 2010Op de boerderij in Italië wemelde het van de loslopende dieren. Een stel katten, 12 honden (stuk voor stuk kneusjes), twee a-relaxte ganzen (Bonaparte en Josephine) en een jong, eigenzinnig zwijntje, dat gewoon deed alsof hij ook een hond was. Leen was op slag verliefd. Ze stond toe dat hij haar handtas half verslond en ze lachte toen het beestje besloot te piesen in onze woonkamer. Dat had een van de honden niet moeten flikken.
Ik troostte me maar met de gedachte dat zwijnmans over een jaar of twee 600 kilo zal wegen. De aaibaarheid neemt dan vanzelf af.
Maar stiekem vond ik de vondeling (hij was zijn moeder kwijtgeraakt langs de snelweg) toch ook aandoenlijk… en geestig genoeg om vast te leggen met de telefoon.
@
Een echt everzwijn!
Volgens mij schreef Rudy Kousbroek in het Oost-Indisch Kampsyndroom over het varkentje dat hij op Sumatra als huisdier had. Erg mooie stukjes
Dat boek nemen we dan mee op de volgende vakantie 🙂
Wat leuk, ik snap Marleen wel.
En inderdaad de volwassen exemplaren zijn minder charmant. Ik schrok me rot toen zo'n joekel op Corsica er voor mijn neus vandoor ging met een pond kaas.
Wat een gebit ….!
Haha, met een pond kaas nog wel. Volgens mij zijn het wel omnivoren inderdaad. Overal in, met die snuit…
Leuk filmpje, maar had je nou echt niet door dat die beesten je gewoon van het roken af wilden helpen 😉
(en aan de wijn ipv frisdrank misschien…)
Grappig filmpie, Ed (Y)
Ejje joekte? hihihi
@Sylvie: lol. Bij dat zwijntje betwijfel ik dat toch. Die neusde zelfs met veel belangstelling in een volle asbak 🙂
@Juut: Die kreet zit er goed in ^^
Al eens aan twee cavia's gedacht voor de verjaardag van Marleen? 🙂
@Daan: zeg, houd eens op!
Wat een beestenboel
Klepperhoeve eat your heart out 🙂