Gelezen: Bringing Nothing To The Party, True Confessions Of A New Media Whore

29 juni 2010

Paul Carr. Tot een paar maanden geleden had ik nog nooit van die kerel gehoord. Maar toen viel het mij opeens op dat ik op Tech Crunch iedere zondag of maandag vermakelijke bijdragen zat te lezen van dezelfde auteur. Carr. In een van zijn columns verwees hij naar zijn boek Bringing Nothing To The Party en omdat hij dat boek ook gratis als PDF aanbood, besloot ik het te downloaden om het t.z.t. op de e-reader te lezen. Dat vergat ik vervolgens.  In Toscane, aan het zwembad van Porto al Colle, vroeg ik me af wat voor document het non-descripte BRINGNPR01 was. Het bleek het boek van Carr te zijn. Zonder ook maar iets te verwachten begon ik aan het eerste hoofdstuk, mezelf overigens wel afvragend of het openingscitaat van Hunter S. Thompson  (‘ I have a theory that the truth is never told during the nine- to five hours’) iets verraadde over ‘s mans schrijfstijl. Dat bleek achteraf inderdaad zo te zijn.

Bringing Nothing To The Party is een lekker smeuïg geschreven,  autobiografisch boek over de zoekzwalkende Internetjournalist Paul Carr. Terwijl hij in onverbloemd straatengels -en met veel gevoel voor humor- vertelt over zijn jobhoppen, zijn ego en zijn zucht naar internetroem, schetst hij tegelijkertijd een even hilarisch als fascinerend beeld van de merkwaardige wereld van ‘internetentrepreneurs’ in Londen, in de periode 1997-2007. Die wereld zal veel herkenning oproepen bij mensen die ervaring hebben met fondswerving rondom commerciële websites en geeft buitenstaanders een antwoord op de vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat er soms zoveel geld wordt betaald voor sites die welbeschouwd nog niets gepresteerd hebben.

In  Bringing Nothing To The Party vertelt Carr hoe hij zelf ook ging verlangen naar het Grote Snelle Webgeld, nadat hij jarenlang verslag heeft gedaan van de handjeklapfeestjes van investeerders en de bedenkers van hippe, virale websites. Omdat hij zowel spelers en spel kent denkt hij ook wel eventjes een populair sociaal netwerk voor Londenaren te kunnen lanceren. Als hij vol zelfspot uitlegt wat hij in dat proces allemaal ‘verneukte’ leer je als lezer dat het grote falen in internetondernemersschap eerder regel dan uitzondering is. Het is een select groepje, dat schatjemeltjerijk wordt van het web.

En passant vetelt Carr over zijn geknoei in de liefde, zijn soms vernietigende drinkgedrag en over de gevolgen van een ex die heel je ziel en zaligheid op een blog mietert, omdat ze zich belazerd voelt. In ieder hoofdstuk weet je dat de schrijver de ellende zelf over zich heeft afgeroepen, en toch krijg je medelijden met hem, juist omdat hij er zo openhartig over is.

In zijn grofheid komt Carr verrassend genoeg ook nog tot een moraal, zonder die als zodanig uit te spreken. Als je leest dat hij beseft dat hij geen ondernemer is, en ook nooit zal zijn, weet je dat de les is dat je altijd bij jezelf moet blijven, ook in de nieuwe media. Als je de hoer gaat spelen wordt je nu eenmaal genaaid…

Een aanrader hoor, dit boek.

@