Drugsliteratuur
15 februari 2010
Aldus Darragh McManus, in de opening van zijn blogpost Literature’s most mind-blowing drugs. Met die bewering overdrijft hij misschien een beetje maar het is zeker waar dat sommige boeken je letterlijk bedwelmen.
Van de Quincey tot Thompson, van Baudelaire tot Wolffe: het zijn allemaal schrijvers die je letterlijk een trip bezorgen. Misschien ben ik daarom wel zo dol op drugsliteratuur 🙂
Het is grappig om te lezen hoeveel moeite McManus heeft met Burrough’s Naked Lunch; ook ik las het niet uit omdat ik het een taai boek vond. Ik neem me bij dezen voor dat alsnog te doen. Misschien kan ik dan ook meteen Vurt herlezen, maar dan als strip. Als ik Noon’s gave site bekijk raak ik weer helemaal in de stemming…
Gerelateerd:
Gonzo: leven en werk van Dr. Hunter S. Thompson
En mijn verrukking neemt geen end…
William S. Burroughs: A Man Within
Digitalisering van de Avant-Garde: ubuweb
Heinlein grokken
En de nijlpaarden werden gekookt in hun bassins
@
Van "Lunch" is net een nederlandse vertaling verschenen. Dat helpt wel.
Erg mooie psychedelica staan er ook in "De Hasjiesj club", een verzameling met schrijvers als Leary, Kerouac, Crowley bij elkaar geharkt door Peter Haining. Maar of je dat ding nog ergens vandaan kunt halen weet ik eigenlijk niet.
Goeie tip Ton, dank!
Dat tweede boekje ken ik ook. Het is zeker de moeite waard. Het staat onder meer in het magazijn van de ZB //www.worldcat.org/oclc/9524870
Kijk, dat is alweer een plusje voor de ZB.
En zo handig dat dat meteen weer is terug te vinden. Ik heb hier thuis toch een tijdje staan turen naar waar het gebleven was. Maar dat heb ik wel vaker geloof ik.
@Ton: onze collectie is er gelukkig nog steeds een om trots op te zijn.
Vorige keer had je het met een lp. Krijg het vermoeden dat je een tamelijk spannende inrichting hebt thuis 🙂
Van m'n opmerking dat ik altijd precies weet waar iets is in de zooi hier thuis blijft sinds ik je blog lees weinig over.
Er zijn mensen die dat een hilarische constatering vinden 🙂
Heb je ook Junk Medicine van Dalrymple gelezen? Het is een dun boekje, maar het maakt korte metten met het ophemelen van schrijvers als De Quincy en 'drugscultuur' in het algemeen. Een must read voor het tegengeluid!
In een andere context (bureaucratie / verantwoordelijkheid van de overheid) heb ik er post aan gewijd op: //www.peterkeur.nl/blog/leesvoer-theodore-dalrymple-junk-medicine
@Peter: Dat boekje ken ik niet nee, van Dalrymple heb ik alleen 'beschaving of wat er nog van over is' gelezen.
Het is inderdaad altijd goed om ook kennis te nemen van het tegengeluid. Als ik jouw bijdrage en de recensie op //www.8weekly.nl/artikel/4827/theodore-dalrymple-drugs-de-mythes-en-de-leugens.html lees denk ik te constateren dat dit veel meer gaat over de echte junks en hoe de staat/samenleving daar mee omgaat. Het lijkt me dan inderdaad interessant om te lezen hoe Dalrymple de link legt naar de romantiek van genoemde auteurs.
Er is echter ook veel drugsliteratuur die helemaal niet ingaat op verslaving of de gevolgen daarvan, maar zich juist richt op of losbandig leven of op veranderende bewustzijnstaten. Dat lijkt me los te staan van de verslavingsproblematiek waar Dalrymple op in gaat, maar dat zal ik dus eerst zelf moeten lezen om vast te stellen 🙂
Hartelijk dank voor je reactie. Ik heb daarmee je blog ook meteen ontdekt!
@Ton: vind ik ook ^^ Komt dat door de onderwerpen dan?
Nog een verlate opmerking: in een van de drie hoofdstukken gaat Dalrymple juist in op de verslavingsliteratuur die zich richt op of losbandig leven en op veranderende bewustzijnstaten.
Hij maakt er korte metten mee. Maar dat is te verwachten van een schrijver als Dalrymple… 😉
@Peter: helder! Ik vis he boekje nog wel uit de kast…