Thuis
21 januari 2010
Hoe het komt weet ik niet maar de laatste tijd denk ik nogal eens na over het begrip ‘thuis’ (in de zin van ‘zich thuis voelen’). Wanneer voel je je nu ergens thuis? Als je er rust vindt en graag blijft? Als het de plek is waar je het liefst wilt zijn? Als je je er veilig waant? Als het de plek is waar je vandaan komt?
Veel mensen zullen hun woning noemen, als ze spreken over ‘thuis’, maar er zijn ook heel veel mensen die helemaal geen thuis hebben. Ik denk daarbij niet alleen aan de honderd miljoen daklozen en ontheemden wereldwijd, maar ook aan de mensen die altijd zwerven omdat ze nergens rust vinden.
Het voert te ver om mezelf als zo’n zwerver te omschrijven. Ik heb, sinds ik het ouderlijk huis verliet op mijn 18e, op ongeveer 15 verschillende adressen gewoond, de iets langere logeeradressen niet meegerekend. Toen mijn vorige relatie een paar jaar geleden eindigde heb ik eerst een half jaar op verschillende adressen doorgebracht om vervolgens een oud studentenappartement te huren in de Middelburgse binnenstad. Dat appartement huur ik nog steeds maar ik heb er in 2009 welgeteld een keer geslapen. De rest van de tijd bracht ik door bij mijn vriendin. Gebeurde dit omdat ik me ‘thuis niet thuis voelde’? Ik denk zelf van niet. Ik voelde me alleen meer thuis op de plek die mijn thuis nog niet was.
Nu komt het regelmatig voor dat mijn ‘eigen thuis’ fungeert als uitwijkplaats voor vrienden die hun thuis beter even konden verlaten. Daar leent mijn appartement, waar ik ooit introk zonder er ook maar iets aan te doen, zich uitstekend voor. Het valt me wel op dat de jongens die er dankbaar gebruik van maken zich er nooit echt thuis gaan voelen. Daar heb ik alle begrip voor. Toen ik in Amsterdam woonde, woonde ik alleen maar op logeeradressen. Dan voel je je nooit echt op je gemak (al verbleef ik op een adres een dik half jaar; daar heb ik nooit hete kolen aangetroffen). Maar komt dat unheimische gevoel nu voort uit het feit dat ik nooit veel aandacht heb besteed aan de inrichting of uit het feit dat de makkers niet omringd worden door spullen die de hunne zijn? Ik heb geen idee eerlijk gezegd. Zelf woon ik nu ook al een jaar in een huis waar mijn eigen spullen niet staan, maar toch voel ik me er thuis. Ik mis mijn cd’s en boekjes wel een beetje, en soms mijn eigen computer, maar als ik zou zeggen dat ik daar vaak aan denk zou ik overdrijven.
Thuis. En de tweede plek. Dat is voor veel mensen het werk. Ik nam vanochtend vrij om ruisvrij thuis te kunnen zitten, met koffie en sigaretjes. Even niets aan het hoofd, maar ondertussen wel alle communicatiekanalen open, uiteraard ook de werkmail. Daar word ik lekker rustig van. Omdat ik thuis zit. Een thuis dat dus eigenlijk mijn thuis niet is maar zo veel meer als thuis voelt dan mijn eigen thuis. Raaarrrrr.
Soms overweeg ik serieus om de derde plek eens grondig te heroverwegen. De plek die thuis zo vaak vervangt. Als ik de zen van die plek integreer in mijn thuis maak ik van mijn thuis misschien echt mijn thuis. Maar het is maf: ik gedij al 20 jaar uitstekend in deze set en setting. Op de een of andere manier voelt geen echt thuis hebben soms ook als thuiskomen. Misschien is het wel de illusie van beweging. Daar ga ik nog eens goed over nadenken.
Maar voorlopig zit ik lekker thuis. En dat zit heerlijk.
@
Wat een mooi stukje, het raakt me.
Dank je wel Henk!
Ik hoop altijd dat Wanneer men alles in zich draagt, is men overal op deze wereld thuis klopt.
En Home is where the heart is echt waar, denk je niet? 🙂
Mooi mooi mooi en je weet vast ook een beetje waarom ik dat vind…
Thuis is ook de plek met de mensen die je lief hebt om je heen. Of de plek waar belangrijke gebeurtenissen zich hebben afgespeeld. Bij mij onze vorige woning waar de kinderen geboren zijn. Fiets er nog bijna dagelijks langs, het huis, het pleintje, de mensen die er wonen. Het voelt nog steeds als dat andere "thuis".
Wat een mooi stukje… (Zoals hierboven ook al enkele keren gezegd werd.)
Thuis ben je misschien waar je je minder aangename kanten kunt laten zien omdat je weet dat je niet weggestuurd zult worden?
En voor mij horen er toch ook wel een paar dingen (meubels, boeken, enzo) bij die ik mooi vind.
Ik denk dat het vermogen je ergens thuis te voelen nogal met karakter samenhangt eigenlijk.
@Henk: mij ook… enorm :-))
Is dit geen aardige omschrijving van 'thuis'//www.youtube.com/watch?v=SUVKSJy6tlM
Beetje oud, maar toch.
Lieve Ed, het is allemaal veel simpeler dan je denkt. Een huis waar geen tafel staat om een potje op te risken kan natuurlijk nooit als "thuis" worden aangemerkt. Je nieuwe huis heeft dat wel, vandaar.
Pescador
@Juul: 'home is where the heart is' gaat zonder meer vaak op. Maar soms is je hart op zoveel plaatsen tegelijk he 🙂
@Daan: inderdaad. hoop maar dat het in die zin ook een steun kan zijn!
@Annie: in die belangrijke gebeurtenissen zit ook zeker iets. De oude 'hood' blijft een mens dierbaar. Kom er zelf niet vaak meer, maar ALS ik er een keer kom is het altijd met een glimlach.
@schrijver: dat is natuurlijk ook zo..en dat karakter hangt ook weer een beetje samen met waar je vandaan komt. Maar die onaangenamere kanten zou je ook wel buiten thuis moeten kunnen laten zien eigenlijk…hoewel het ook weer niet te onaangenaam moet zijn natuurlijk 🙂
@Marleen: xxx
@Ilse: Hans! Ik zit meteen ook weer een paar andere nummertjes van 'm te luisteren. Kan ik goed waarderen.
@Pesca: lol 🙂 Maar ik zeg ook altijd maar zo: beter een huis met een riskbord zonder tafel, dan een huis met tafel zonder riskbord!
Ik hoor het je nog zeggen maandag, toen ik 'm mee wou nemen ^^
Heel fijn om te lezen dat je thuis aan het komen en gekomen bent, Edwin. Vinden wat je "zoekt" in de dingen die er zijn.
"Though we travel the world to find the beautiful we must carry it with us (and next to us) or find it not" (Emerson)
Thanks Marina. Een prachtcitaat!
Nu iets heel anders Edje..Jij weet nogal veel namelijk… Hoe zou Don Leo het voor elkaar krijgen om zich "thuis" te voelen in zowel de Arena als in de Kuip? En er nog mee weg komen ook? Toch andere koek dan de Short North-Street tenslotte…
Pescador
Hahaha, die Leo. Die voelt zich overal thuis omdat hij met zijn charmes en humor de mensen laat denken dat hij zich thuisvoelt. Terug bij m'n cluppie!
Las ik net: "Leo Beenhakker wilde oorspronkelijk assistent Mario Been naar Chelsea -West Ham United sturen, maar kwam daarvan terug. "Als we mister Bean sturen, worden we in Engeland niet serieus genomen."
En over zijn Spaanse thuis: "Het bestuur wil nog jaren met me door. Ik zelf ook, maar hier beslist het publiek. In Nederland blijven de mensen weg, als ze het niet meer zien zitten. Hier komen ze dan allemaal naar het stadion om te roepen dat je weg moet."
Wedden dat 'ie zich in Trinidad ook thuis voelt? 😀
Volgens mij wordt het tijd om te verhuizen, vriend.
En mooi dat je de yoga-soetra Ohm als afbeelding gebruikt. Het geluid der geluiden. Het begin van het leven. Het zingen van ohm verdrijft negatieve energie en bevordert een gevoel van totale rust. Om maar iets te noemen.
Welkom thuis!
Lol, daar is het nieuwe thuis te klein voor Astrid 🙂
Ohm is veelomvattend inderdaad. Je kunt het eigenlijk niet eens vertalen. Mooi vind ik dat…