Verdriet en medeleven…op Twitter
19 december 2009
Ik geef toe dat de eerste gedachte die in me opkwam was “zoiets doe je toch niet?” maar nu ik een paar commentaren heb gelezen (met name deze posting, van Matt Haughey) denk ik er toch anders over.
Als een leven wordt opgeschrikt door een persoonlijke tragedie reageert iedereen op z’n eigen manier. De een trekt zich verdrietig terug, in stilte, de ander communiceert continu, met vrienden of onbekenden. Als een vrouw al snel na het overlijden van haar kind twittert over die gebeurtenis is dat een teken dat zij zich wendde tot de gemeenschap waar zij zich het meest verbonden mee voelt en geen blijk van harteloosheid of misplaatste twitterzucht.
De ophef is best te begrijpen want de grenzen van nieuwe media roepen nog steeds veel vragen op, ook bij mij. Maar wat mij betreft zou de ophef in dit geval de sensatiezoekers in deze kwestie moeten betreffen. Zij kijken maar naar een aspect van het sociale web, namelijk het a-sociale aspect.
En wie zijn vooral veranwoordelijk voor dat a-sociale aspect? Juist ja. Diezelfde sensatiezoekers.
@
Zo raar vind ik het niet, als je kijkt hoeveel steun en reactie je kunt krijgen via hyves, twitter ed. //www.ikbentegen.com/?p=124
Dit was trouwens een bijzondere actie tegen huiselijk geweld. //twitter.com/JessicaS_83
@Julia: blij dat je er ook zo over denkt 🙂 Werk ze!
Arme moeder. Een kind verloren in een tragisch ongeluk en vervolgens veroordeeld door de media.
En waarom?
Omdat ze een communicatiemiddel gebruikt dat de gemiddelde journalist niet kent. Eigenlijk gewoon triest.
Net zoals je op twitter ervoor kunt kiezen om de "ik eet nu een oliebol" tweets te negeren omdat je deze niet interesseren kun je er ook voor kiezen om de "mijn zoon is net gestorven" tweets te negeren.
Waarom zou dit verschillen met het niet lezen van de overlijdensadvertenties in de krant.
En net zoals je in het openbaar – als je toevallig een gesprek hoort waarin een moeder verteld dat haar zoon net overleden is – niet direct commentaar en een waarde oordeel geeft tegen deze rouwende persoon, zo hoeft dit op internet ook niet.
Misschien is dit inderdaad een sensatiezoeker, een vorm van twitterzucht. Maar als je dit niet zeker weet, moet je hier dan zoveel aandacht aan besteden? Moet je dit dan opblazen met het risico dat dit een reactie was van een emotionele geschrokken en in en in verdrietig persoon? Kun je dit dan beter niet gewoon negeren?
En dan later een keer terug komen met de vraag waar de grens van dit soort berichten liggen?
@Jeroen ik zat later nog wel te denken dat het misschien juist ook aangemoedigd wordt door het feit dat er maar een paar tweets waren, die natuurlijk sowieso al kort zijn. Dat is voer voor speculatie.
…maar hard is het.