De kick van anoniem bloggen

15 november 2009

TechCrunch komt vandaag met een interessant artikel over (de onmogelijkheid van) anoniem bloggen. Het is het verhaal over een man als Mark Felt (Deep Throat in het Watergate schandaal) en de vrouwen achter de mij onbekende weblogs Belle de Jour en Girl with a one-track mind.

Ik mag altijd graag mijmeren over anoniem bloggen. Het idee speelt al een jaar of drie in mijn hoofd maar het ontbreekt me aan tijd. Omdat het op het eerste gezicht niet al te veel moeite zou moeten kosten om activiteiten elders op een lager pitje te zetten klinkt dat als een flauw excuus maar het probleem is nu juist dat ik daar nog niet klaar voor ben, op dit moment. ZBD blijft mijn kindje en moederschip, daar wil ik niets op afdingen. Aan Bibliotheek 2.0 heb ik tegenwoordig minder werk maar ik ben er nog wel dagelijks te vinden, om vragen te beantwoorden, de gang van zaken in de gaten te houden en af en toe een bijdrage te plaatsen. Dat zit helemaal in mijn systeem.

Naast dit soort activiteiten, die zich nog steeds grotendeels in mijn vrije tijd afspelen, heb ik ook nog een fulltime baan en een aantal nevenwerkzaamheden en vind ik het bovendien belangrijk om samen te kunnen zijn met mijn vriendin en om te werken aan ‘mijn Zen’ in de kroeg. Ook dat laatste is bijna dagelijkse kost en zou in die zin wel wat minder mogen maar ook wat het afbouwen daarvan betreft ben ik terughoudend: kroegbezoek brengt me veel rust en humor en voorziet bovendien regelmatig in de voor mij noodzakelijke vervorming van de realiteit en verdoving van pijntjes van onvrede. Als ik daar teveel op ‘bezuinig’ gaat de gang van zaken me al snel tegenstaan.

Weinig tijd dus. Maar oh, wat zou anoniem bloggen heerlijk zijn. Schrijven zonder op je woorden te hoeven letten. Verhalen vertellen van binnenuit. Verslag doen zonder dat men in de gaten heeft dat je verslag doet. Heerlijk moet het zijn.

Aan onderwerpen ook geen gebrek. Er bestaan weliswaar al duizenden Nederlandstalige en miljoenen Engelstalige weblogs maar er zijn nog ontelbaar veel niches waar nauwelijks over geschreven wordt. Om gepassioneerd over een niche te kunnen schrijven moet je het natuurlijk wel bij je persoonlijk interessegebieden houden maar toch: er is van alles mogelijk. Een voorbeeld? Zeeland. Er worden veel Zeeuwse verhalen verteld (ook op weblogs; kijk maar eens naar het onvolprezen Landvanbelogte en de links in de blogroll aldaar) maar die hebben vrijwel zonder uitzondering een beschaafde invalshoek, vaak meer in beeld dan in tekst. Nu is er niets mis met beschaving en beeld, integendeel, maar ik mis het rauwe nog, de smeerpijperij van binnenuit, de achterklap waar het Zeeuwse platteland zo goed in is. Ooit overwoog ik om onder de vlag ‘Middelburg uit, altijd lastig’ een community over opmerkelijke gebeurtenissen in het uitgaansleven te starten, maar dat kwam nooit van de grond. Op blogs als Mark In Beeld en Cultura Zeelandica pik je daar natuurlijk ook wel een graantje van mee maar ook Mark en Rolf laten nog veel ruimte voor andere invalshoeken.

De Zeeuwse invalshoek is overigens niets meer dan een voorbeeld. Ik droom ook nog steeds van een Engelstalig blog. Schrijven in het Engels zou me veel meer inspanning kosten dan het schrijven in mijn moedertaal maar ik denk dat ik de taal voldoende beheers om het uit te kunnen voeren. Ook in dat geval denk ik dan aan wat rauwere thematiek. Misschien wel rondom informatie en digitale cultuur, maar dan zonder blad voor de mond.

Maar genoeg gemijmerd nu. Voorlopig zal het er niet van komen. Voor nu beperk ik me tot het met veel belangstelling lezen van de TechCrunch-posting. Ook leuk.

@