Werkstress

07 oktober 2009

Toen ik afgelopen zondag schreef  “dat het eigenlijk best relaxed was” dat de webmail van mijn werk die dag onbereikbaar was kreeg ik een DM van iemand die zei dat “werkmail op zondag verboden moest worden” en dat “de zondag voorbehouden moet blijven aan leuke dingen”. Ik grapte toen dat ik “mijn werk nu eenmaal zo leuk vind” maar ik wist natuurlijk wel wat de persoon in kwestie bedoelde. Werk en vrije tijd moeten een beetje in balans zijn. Je moet niet continu met je werk bezig zijn. Dat is niet goed voor je.

Nu is het bij mij inderdaad zo dat privé en werk behoorlijk door elkaar lopen. Als ik achter de pc of laptop zit staan de verschillende kanalen bijna altijd open. Dat is inherent aan de werkzaamheden die ik verricht en aan mijn manier van werken. Daar heb ik begin 2007 al eens over geschreven. Veel mensen beschouwen die insteek als abnormaal maar zelf denk ik dat ik nog meer dan genoeg tijd vrijmaak voor ontspanning en vermaak. Van ‘offline mensen’ krijg ik regelmatig de vraag of ik “eigenlijk nog wel eens werk”. Ik antwoord daar altijd op dat ik er in het afgelopen jaar inderdaad veel verlofuren doorheen heb gedraaid (ik had er zelfs ‘bijgekocht’) maar dat vaak vergeten wordt dat ik tussen 8 uur ‘s ochtends en 2 uur ‘s middags dan meestal achter de pc zit, en na tien uur s’ avonds vaak ook. Op die momenten maakt het mij echt niet uit of ik naar werkmail zit te loeren of naar een gek filmpje dat iemand op Hyves heeft gezet. Het is wel de reden dat ik het niet zo handig vind dat ik ook tussen twaalf en drie uur ‘s nachts niet in de werkmail kan. Toen ik dat eens aankaartte kreeg ik niet bepaald veel bijval. Daar maak ik dan weer uit op dat het ‘wel aan mijn zal liggen’. Fair enough.

Maar al met al vind ik toch dat mijn vrije tijd en werk redelijk goed in balans zijn. Dat ik soms een beetje overdrijf heeft m.i. vooral te maken met oprechte interesse in combinatie met een ‘digitale levensstijl’. Ik ervaar in ieder geval niet de druk die veel medewerkers van France Telecom schijnen te voelen. 24 van hen hebben zichzelf van het leven beroofd. Volgens een van de managers heeft dat vooral te maken met het altijd bereikbaar moeten en kunnen zijn van de medewerkers.

Ik vind dat een vaag verhaal. Kun je ook zoveel om je werk geven dat je zelfmoord pleegt als je werk teveel stress oplevert? Is er dan niet meer aan de hand? In de NRC Next las ik tussen de middag dat het bij France Telecom vooral een samenloop is van dingen. ‘De Fransman’ (bestaat die dan?) zou ook altijd tobben met zingeving: Quel est le sens de la vie? Dat ingrediënt in combinatie met werkstress zou dan een dodelijke cocktail vormen.

Het is goed mogelijk natuurlijk maar ik vind dat Nick De Mey, op Mouseover, toch ook een goed punt heeft. Hij schrijft:

Linkedin leert ons dat de gemiddelde France Telecom werknemer 33 jaar is. Op 100.000 personen vond je in 2005 gemiddeld 23.4 zelfdodingen onder mannen tussen 25 en 34 jaar (WHO PDF). Voor vrouwen was dit ’slechts’ 6.0. Ongeveer 3 op 4 werknemers is man bij France Telecom. In dit bedrijf mag je dus per jaar over 100.000 werknemers omgerekend 19.05 zelfdodingen verwachten. Wetende dat er 190.000 personen werken en dat in het persbericht naar 18 maanden ipv 12 werd gekeken kan je ‘normaal’ 54 zelfmoorden verwachten. Even ongenuanceerd als de professionele berichtgeving zou ik dus bijna kunnen stellen dat werken bij France Telecom de kans op zelfdoding met meer dan 50% verlaagt. En dan reken ik nog conservatief.

Tsja, daar zit wat in. Maar eergisteren maakte de tweede man van France Telecom wel bekend dat hij opstapt vanwege de zelfmoorden. Dat doe je toch ook niet zomaar, als je ‘ondergemiddeld presteert’, zou je denken. Of zou dit de beruchte druk van de media (en van de vakbonden) zijn?

Maar of het nieuws nu klopt of niet, het is niet uniek voor Frankrijk. Een paar jaar geleden was het vooral Japan dat met dit soort berichten in het nieuws kwam. Zelfmoorden, mobieltjes in de trein achterlaten, helemaal kapot gaan van lange werkdagen: voor veel Europeanen leek dat een ver van mijn bed-show. Onterecht natuurlijk. Werkstress bestaat bijna overal, zo simpel is het.

Een ding is zeker: dit soort stress staat niet in verhouding tot mijn flierefluiten in de werkmail op zondag. Verre van zelfs.

@

Foto: LIFE