Pukkelpop 2009: sterretjes voor je ogen

21 augustus 2009

Onlangs schreef ik het al: de vrolijke festivalganger van vroegah ben ik allang niet meer. Ik mijd die massabijeenkomsten de laatste jaren, bijna als de pest. Deze zomer liet ik me desondanks verleiden tot een dagje Pukkelpop, een festival waar ik nog nooit eerder was geweest. Voor dat zwichten was maar een reden: een optreden van Faith no More. Achteraf kan ik constateren dat dit dagje uit muzikaal gezien ook vooral zal voortleven door Mike Patton en consorten. De rest van de dag bevestigde vooral wat ik al wist: het leven is te kort om onnodig in lange rijen te staan. Dat neemt niet weg dat de dag me nog lang zal heugen…

We vertrokken om elf uur uit Middelburg. Met ‘we’ doel ik op ondergetekende en drie prachtige dames. (een uniek gegeven: vroeger ging je vooraleerst op stap met je maten en mochten dames soms ook mee)
Na nog geen kwartier gereden te hebben werden we opgeschrikt door een harde tik van een kiezel die zich in de voorruit van de auto boorde. Toen we zagen dat het sterretje binnen een minuut uitgroeide tot een barst met meerderde vertakkingen besloten we de auto aan de kant te zetten. Pas nadat een bevriende automonteur ons had verzekerd dat doorrijden, dankzij gelaagd glas, geen kwaad kon, vervolgden we onze weg.

Toen we Kiewit twee uur later bereikten zagen we al snel dat Pukkelpop, in tegenstelling tot wat beweerd wordt, helemaal niet zoveel “kleinschaliger en gemoedelijker” is dan tegenhanger Lowlands. We stonden bijna een uur in de file om de auto te kunnen parkeren, op een moment dat de thermometer van de auto aangaf dat de buitentemperatuur boven de 40 graden lag. Dat is geen pretje, als de airco stuk is. We konden de auto uiteindelijk kwijt op een braakliggend terrein, liepen het hele eind terug en gingen gutsend van het zweet in de lange rij voor de festivalpoorten staan. Dat waren drie hele lange kwartieren. Ik heb het nog niet vaak zo warm gehad. Een meisje dat voor ons in de rij stond viel flauw (en ze was niet de enige, begreep ik later)

Het festivalterrein bleek gelukkig wel kleinschaliger dan dat van Lowlands. De rijen voor de muntkassa’s waren kort. Op verkoelende drankjes hoefden we niet lang te wachten. De rest van de dag stond vooral in het teken van het kalm aan doen. We kuierden en keuvelden wat. We bekeken en beluisterden flarden van optredens. We dronken drankjes met mensen uit Zeeland en Limburg. (het is altijd leuk om Daan en Marco even in het eggie te zien)

De muziek schoot er kortom een beetje bij in. Zoemend liggend hoorden we Rival Schools spelen. We stuiterden even mee op de laatste nummers van Dizzee Rascal (Bonkers is echt aanstekelijk) en we luisterden in het zachte schaduwgras met een half oor naar de griefusherrie van Bring me the Horizon. Daarna bewogen we ons naar de afdeling Dance en tikten zachtjes met onze voeten mee op de beats van Dr. Lectroluv en Samiam Mobile Disco. Vanuit de tent keken we naar de korte maar hevige regenbui die de invallende duisternis luister bijzette. Toen die weer was overgetrokken waagden we ons voor het eerst aan een schuifelsessie richting hoofdpodium om de kunstjes van the Offspring te bekijken. We trokken ons alweer snel terug uit het gedrom op dat veld, om de veilige poppunkklanken van die band vervolgens gapend vanuit de achterste linies te beluisteren. Beirut zetten ons met hun betoverende geluid gelukkig net op tijd weer op scherp voor de band waarvoor we waren gekomen.

Het optreden van Faith no More was geniaal. Ik sluit me volledig aan bij de enthousiaste bespreking op de site van Humo. Patton is een furieuze engel. Patton is een lieve duivel. Patton is een stemkunstenaar. Een van de redenen waarom ik FNM goed vind is het feit dat ze snoeihard altijd zo fijn afwisselen met ronduit soft. Dat ze die kunst als geen ander beheersen bewezen ze gisteravond. Ze openden de show met Reunited, godbetert! Ze speelden mijn favoriet RV live net zo soepel als op plaat!
Naast deze heerlijke setlist waren het vooral de mimiek en de energie van de frontman die het concert een spannende dimensie gaven. Patton schrok zichtbaar toen hij een stagedivende mafkees met zijn hoofd op het hek zag klappen (bijna op onze chauffeur, zo bleek later; zij vertelde dat de gedrogeerde piloot in spe geen tand meer zijn mond had na het voorval) en was oprecht in zijn woede jegens een groepje toeschouwers dat stond te telefoneren tijdens het concert. De wijze waarop Patton in beeld en geluid reageert op zulke gebeurtenissen is uniek. Behalve een superieure zanger is Patton ook een natuurlijke acteur die het vermogen heeft te kunnen improviseren. Ik vind dat razend knap.

Moe maar voldaan verlieten we een uurtje later het festivalterrein. Dat de korte bui ervoor had gezorgd dat de auto vast kwam te zitten in de modder -en we hulp nodig hadden om weer los te komen- was nu nog maar een detail. Op de valreep alsnog een een modderpak scoren hoorde gewoon een beetje bij deze snikhete dag.

Starend naar het sterretje in de voorruit van de auto dommelde ik tegen vieren zachtjes weg, met Just a man als slaapliedje.

@

Foto