De lifestream is de boodschap

Een jaar geleden vroeg ik me af of het ooit zover zou komen dat lifestreams (de Nederlandse vertaling doet het nog niet zo goed helaas) platformen als weblogs zouden gaan vervangen. Ik denk niet dat het al zover is maar dat er sprake is van convergentie valt niet meer te ontkennen.

Steve Rubel (die in juni zelf de overstap maakte naar een lifestream en zich ook onderdompelt in die van anderen) verwees gisteren naar een aardig artikel over dit onderwerp: The message is the message. In dat artikel herkent Rubel in president Obama een lifestreamer.

Now, as all of us are aware, the web provides infinite space for both its own native forms (blogs, news aggregators, original YouTube posts) and old media (newspapers, TV clips), making it possible for us to watch a speech or read a story whenever we want, unconstrained by space and time. The resulting landscape is vast, diffuse, and multiplatform.
And Obama is a multiplatform natural: He’s done books and audiobooks; he commands audiences on both YouTube and from the podium; he BlackBerrys; he makes a nice photo. He recognizes that, in the same way a blog can’t survive on just one post a day, a presidency can no longer survive on one message per day or one press conference per year. Instead, you have to turn on a fire hose.

Obama benut oude en nieuwe media slim, dat kan ik niet ontkennen. Maar zelf zou ik hem nog niet meteen als lifestreamer omschrijven. Hij zorgt dat hij in beeld blijft, hij laat iets zien van zijn privéleven en is te vinden op het sociale web. Dat heeft een ander karakter dan de streams van mensen als Thomas Baekdal, Aen Tan en David Catalano. Daar moet ik aan denken, als ik denk aan lifestreams.

Maar misschien heeft Rubel wel gelijk en gaat het hier om dezelfde dingen. The medium is the message tenslotte.

@