Lichamelijke oefening
22 juli 2009
Ik ben geen sportman. Nooit geweest ook. Als kind hobbelde ik weliswaar enkele jaren als figurant mee in de wat minder goede teams van een lokale voetbalvereniging maar met de liefde voor het spel had dat weinig te maken. Als kind ga je nu eenmaal ‘op een sport’. Voetbal lag het meest voor de hand omdat mijn vriendjes dat ook deden.
Niet gehinderd door enig spelinzicht of dribbelkwaliteiten bekwaamde ik me in het hardere schietwerk. Ik trapte harder tegen de bal dan menig ander. Het probleem was alleen dat je bij mij nooit kon voorspellen welke kant de bal op zou gaan. Trainers hadden daar niet zoveel waardering voor en zetten me op posities waar ik niet al te veel schade kon aanrichten. Ik ‘stond’ meestal voorstopper, geloof ik.
Toen ik dertien was besloot ik dat het wel mooi was geweest met al dat gejakker. Ik vond het leuker om stiekem sigaretjes te roken en doelloos rond te hangen in ‘da hood’.
Vanaf mijn 30e speelde ik nog een jaar of vier Squash. Ook binnen die sport ontsteeg ik nooit het beginnersniveau maar het verschil met voetbal was dat ik hier wél plezier aan beleefde. Daarom dacht ik eindelijk een sport gevonden te hebben die ik langere tijd zou volhouden. De overheid gooide echter roet in het eten: het gebouw van de vereniging moest het veld ruimen voor een snelweg en kreeg geen goede nieuwe locatie aangeboden. Als alternatief werd een vereniging in Vlissingen voorgesteld maar zoals jullie allemaal weten mogen Middelburgers daar eigenlijk niet komen. Ik keek dus wel mooi uit.
Een paar weken geleden vroegen een paar makkers of ik er voor voelde om mee te gaan tennissen. Ik raakte niet meteen bedwelmd door enthousiasme maar omdat tennis me wel een aardig alternatief voor Squash leek wilde ik het wel eens proberen. Het feit dat welvaart mijn wasbordje in een paar jaar tijd heeft getransformeerd tot een skippybal speelde in de overwegingen ook nog een rol. Ik hield het er lang op dat het vooral mijn omgeving was die zich opwond over ‘die bierpook’ maar inmiddels vind ik zelf ook dat ik er wel eens wat aan mag doen. Voorzichtig het fenomeen bewegen verkennen op een tennisbaan leek me wel een aardig begin, in dat kader.
Gisteren was het zover. Na een ritje vol hindernissen betraden we tegen zevenen het gravel van Arnemuiden. Het was zo broeierig in het Zeeuwse dat we op voorhand al dropen van het zweet. Dat zag er wel profi uit, vond ik. Een klein detail: we waren de ballen vergeten. Dat zag er wat minder profi uit. Gelukkig was een jonge tennisadonis die les stond te geven zo vriendelijk ons wat ballen te lenen; we konden letterlijk aan de slag.
De eerste potjes vielen, zacht uitgedrukt, een beetje tegen. Het bleek nog helemaal niet eenvoudig om de bal bij het serveren in het juiste vak te plaatsen. Na een paar games kregen we echter in de smiezen dat enige zelfbeheersing wonderen kan verrichten. Een enkele keer ontstond er zelfs zoiets als een rally…
We speelden drie sets, die tot mijn verbazing eindigden in 6-4, 6-3, 6-4 voor ons team. Of zoals mijn partner fijntjes opmerkte: “we zijn eigenlijk nooit echt in de problemen geweest”. Geintje natuurlijk want op dit niveau kan er nog helemaal geen sprake zijn van winnaars en verliezers. Dit spel kent alleen maar winnaars, dames en heren! (even afgezien van de tegenstander die een tennisbal met 90 kilometer per uur in mijn noten schoot, terwijl ik net van de aanblik van een dreigende onweerslucht stond te genieten)
Het belangrijkste is dat we het alle vier een leuk spelletje vinden en besloten hebben dit wekelijks te gaan doen. Wat zal dat allemaal niet gaan doen met mijn endorfinepeil en stuitervermogen? De mensen zullen aan het eind van het seizoen uitroepen: ” Verrek zeg kerel ben jij het?“
Maar overdrijven ga ik niet hoor. Ik houd goed voor ogen wat de grote Dekkers ooit zei:
Sport is het product van de industriële samenleving. Hoe meer werk de machines ons uit handen nemen, des te harder we zweten op het sportveld. Trainen moeten we. Waar machines van slijten heten spieren door gestaald te worden. Alleen dieren weten beter: die doen niet aan sport en zijn toch zo fris als een hoentje.
Zo is dat!
Middas Dekkers: Lichamelijk oefening
op Bol.com
op Lezen.tv
in Humo
@
Beeldend stukje.Ik geloof dat Roland Garros net klaar is dus je hebt nog een jaar de tijd. Doe je wel voorzichtig. Bij ziekteverzuim scoren klussen en sport erg hoog 🙂
Dit lijkt me nou echt zo'n post waar je 20 reacties op krijgt. Dit is er vast eentje dan. Volgens Maarten 't Hart (van De gevaren van joggen) is sporten het gevaarlijkste wat je doen kan, dus kijk een beetje uit. En als tennis je toch te volks is kun je altijd nog gaan golfen natuurlijk…
Maar natuurlijk veel sportief plezier gewenst! Arda
p.s. Ik heb héél lag geleden ook een poosje getennist omdat mijn ouders dat goed voor me vonden, maar ik had alleen maar lol en winnen intereseerde me niks. Dat vond de leraar nogal vervelend. En de telling snap ik nu nóg niet.
Een leuk en herkenbaar stukje! 😀
Ik was ook nooit zo'n fan van gym op school. Het leidde er altijd toe dat ik als laatste werd gekozen met de teams. Ná degenen met een zenuwtic of een handicap.
Met Midas ben ik het overigens niet zo eens. Ik ken genoeg huisdieren die, met dank aan hun iets te enthousiaste baasje, de omvang van een kleine planetoïde (inclusief zwaartekracht) hebben bereikt en zeker niet de frisheid van een hoentje benaderen 🙂
Daan zegt: Volgend jaar de marathon LOL
Geweldig! Heb je er geen filmopnamen van?
Respect!
Gelukkig maar dat Arnemuiden tegenwoordig onder de gemeente Middelburg valt… Maar in de hoofdstad kun je toch ook tennissen?
Ik ga morgen maar weer eens aan de skippybal werken.
@Cis: Dat zou vervelend zijn, als ik zes weken in het gips zou moeten. Verklaart misschien ook waarom ik dat nog nooit heb meegemaakt, gelukkig.
@Arda: Ik heb wel eens een clinic golf gevolgd maar daar bakte ik maar weinig van. Listige zwiepen zijn dat.
En die telling van tennis ging goed, maar dat van plek wisselen: daar had ik nog wel een beetje moeite mee 🙂
@Robert wij mochten gelukkig veel trefballen bij gym, dat vond ik leuk. Ik haakte pas echt hard af bij turnen. Volgens mij kan je dat alleen goed als je aan de coke zit ^^
Midas zal het hebben over dieren die niet door den mensch zijn verziekt, vermoedelijk…
@Daan: ik kan je hebben!
@Festina: mijn makkers hebben een broertje dood aan internet, dwz: aan gevonden kunnen worden op het web. Niets van dat alles dus…
@Henk: wij begrepen van twee heren dat het in Arnemuiden zoveel plezieriger was en zijn daar dus eerst een kijkje gaan nemen. We gingen meteen overstag toen we er tijdens een toernooi de nodige bekenden zagen, gemoedelijkheid troffen en slechts 1,10 dienden te betalen voor onze biertjes (en 3.50 voor een bord macaroni).
Dat laatste was overigens wel een lokkertje want die kantine is nu mooi vier weken dicht 🙂
Leuk leuk, ik had er graag bij geweest 😉 Ik zou het nog kunnen proberen met 'met sport maak je vrienden', maar volgens mij gaat die vlieger voor jou ook niet op. Vrienden genoeg. Ondanks het leuke boek van Dekkers zou ik zeggen: vooral doorgaan!
Weet je wel wat je jouw collega's aandoet als ze zo'n stukje lezen achter de balie? Zit ik notabene hardop te grinniken. Ik kreeg al een geamuseerde blik van een klant. Straks wordt het nóg leuker in de bieb.
Hup Ed! Genoten van je blogpost, dank! En hulde. Misschien langzaam eens aan de 4daagse van Nijmegen gaan denken 😉
M
@Astrid: we gaan ons best doen!
@Anoniem: dat vind ik een leuk compliment!Ik zou er bijna Ron Brandsteder van gaan citeren 🙂
@Bird: ik riep laatst nog dat ik die stad eens moet bezoeken…en na het tennis voelden mijn benen als na een lange wandeling. Latente talenten wellicht 🙂
Respect Ed… en wij gaan nog eens een dubbel vormen op de baan en dan krijg jij van mij wel een bordje macaroni.
Mazzel je tweelingbroer Nol
Hee Andere Ed,
Dat is nou 'es leuk, om je hier te zien. Thanks pal, over een jaartje kan ik misschien ook meedoen aan een toernooitje 🙂
Mooi stuk gozert!
Leuk dat je het leuk vindt.
Astroh
Ha Astroh,
De halve vereniging duikt hier op. Maar goed dat ik nog niet al te veel van mijn neus heb zitten maken dan 🙂