Klassiekers deel 29: Headhunter v 1.0

19 januari 2009

Hoewel ik niet goed thuis ben in de moderne dancemuziek is er nog wel een tijd geweest dat ook ik regelmatig stond te springen als een vlo. Eind jaren ’80 kwam ik wekelijks in Meccano, een grand café annex discotheek op het Middelburgse Damplein. In de zomer voorafgaand aan mijn eindexamenjaar ging ik op kamers wonen. Dat bleek een vrijbrief te zijn om iedere donderdag, vrijdag en zaterdag met mijn drie makkers naar de disco te gaan. Aanvankelijk vooral om met een glas bier in de hand stoer om ons heen te kijken of er nog leuke meisjes waren die ons opmerkten, later ook om te dansen.

Wat zegt u?

Dansen.

Op Front 242.

Dat zat zo: de housemuziek was nog maar net doorgebroken en kenmerkte zich vooral door sirenegeluiden en kreten als ‘Aciiiiiiid’. De sound van Speedy J’s Pull Over, zeg maar. Toen vond ik die muziek nog best aanstekelijk. Ik denk dat ik het ben gaan opgeven na de release van stuiterkrakers als Poing (van Rotterdam Termination Source) en Amsterdam, waar lech dat dan? van de Euromasters. Housemuziek werd steeds dominanter, sneller en massaler. Het was geen gimmick meer.

Doch dat terzijde. Wat ik wil zeggen is dat we, ondanks het feit dat we eigenlijk meer ‘in de rockmuziek zaten’, best waardering konden opbrengen voor House. We dachten dat we het best snapten allemaal. Totdat kroegtijger Max die zomer in zijn Mini het plein kwam oprijden, bonkend op een wel hele vreemde variant die uit zijn speakers knalde. Toen ik informeerde welke vorm van House dit nu weer was gilde hij “Electronic Body Music, man! Front 242 uit België!” Dat kon niet anders dan goed zijn.

Het was niet meteen aanleiding om naar de platenzaak te sprinten maar jee, wat vonden wij nummers als Welcome to Paradise en Headhunter lekker. En er stond zo mooi geheimzinnig “[v 1.0] achter, op de platenhoes.

We besloten dat het de stoerste muziek was die dj Jan-Willem in zijn koffer meedroeg. We vroegen het iedere week aan. Als beloning dansten we er dan ook op, terwijl we uit volle borst meezongen: “Hey poor! You don’t have to be poor anymore!”

Andere tijden, beste mensen, maar mooie!

Het komt allemaal terug als je een nieuwe/oude aanwinst beluistert op een regenachtige maandagmiddag in 2009.

@