We hebben het zeepje al lang geleden laten vallen…
18 november 2008Ik begin een beetje de pee in te krijgen over de hele discussie rondom OCLC, bibliografische data, Worldcat, Library Thing en Open Library.
Er is die ene discussie, over die ene catalogus voor ons allemaal. Dan is er die andere discussie, over het gewijzigd beleid van OCLC.
Ik vind ze prachtig, die centrale vehikels. Wie ‘m ook bouwt: als er een nationale digitale bibliotheek komt kan ik dat alleen maar toejuichen. Als die maar open is, gratis en onbeperkt te gebruiken, en natuurlijk vrij van licenties en andere middeleeuwse waanzin. Kom ook maar meteen door met een Europese moedercatalogus: uitstekend! Een mondiale vader? Schitterend!
Maar er broeit iets, er knelt iets. Mensen die er meer verstand van hebben dan ik laten er geen twijfel over bestaan: het gaat allemaal om het grote geld. Dat zou me niet mogen verbazen en daarom ook niet teleurstellen maar het loopt helaas anders. Ik ben daar wel degelijk teleurgesteld over. We liggen te sterven en discussiëren nog steeds over ons bestaansrecht en de zin van het leven. Allemachtig.
Maar terug naar die discussie over OCLC. Ik ben dol op Worldcat. Ik zie er zoveel potentie in. Maar als ik een paar reacties lees kan ik weinig anders dan aannemen dat de critici gelijk hebben. Het zijn niet de minsten. Dat Aaron Swartz in de aanval gaat wil ik nog wel met een korrel zout nemen; het gaat tenslotte om zijn kindje. Maar het artikel op Stefano’s Linotype brengt me toch behoorlijk van mijn stuk. De petitie ook.
En dan lees ik ook nog even een vlijmscherp artikel in Library Journal: How I Learned to Stop Worrying and Love OCLC, van the Annoyed Librarian. Een fragmentje:
Let’s face it, librarians are suckers. They pay actual money to get a “master’s” degree in librarianship that they then use to find low-paying jobs in which they go out of their way to help people who often as not treat them badly. Not exactly a testament to cleverness, if you ask me. They also have a long history of selflessly providing service for little reward. Then they get upset when they’re taken advantage of by corporations run by people smarter and more ruthless than them. Of course rapacious corporations are going to take advantage of librarians. They know the librarians like it; it allows them to appear more selfless and altruistic.
De auteur sluit af met de even fantastische als pijnlijke zin: “Librarians dropped the soap decades ago, and they’ve been paying the price ever since.”
Ik geef het niet graag toe maar ik voel me een idioot.
@
Me too!
Raar dat het niet automatisch een instelling van bibliotheken is om open te zijn. Het zit uiteindelijk toch in hun naam : OPENbare bib?!
@ Edwin : Toch niet omdat je mee in iets draait waar je zelf niets kan aan doen, omdat het niet tot jouw zeggenschap behoort?
BJ in tha house?
@ Jouke: dan ligt het niet alleen aan mij tenminste 🙂
@ Benoit: de meeste bibliotheken zijn wel open denk ik maar dat geldt niet perse voor de organisaties waar ze zaken mee doen. Als een bedrijf gericht is op winst is het soms makkelijker te duiden -en makkelijker te accepteren- dan in de non-profit sector.
@ Boes: nou en of!
Oei en ik dacht dat ik cynisch was over de bibliotheek…
Maar misschien hebben de auteurs van deze artikelen wel gelijk. Want eigenlijk zijn wij als bibliothecarissen toch ook een groep makke lammetjes die maar alles doen wat men van ons vraagt. Of het nu OCLC, onze klanten of ons management is, wij durven geen nee te zeggen, geen nee te zeggen en geen tegengas te geven.
Misschien krijgen wij als bibliothecarissen ook wel wat wij verdienen. Misschien moeten wij ons eens echt verenigen en echt in actie komen.
Laten wij eens rebelleren en de bibliotheek vorm gaan geven zoals deze hoort te zijn.
Wat ik graag zou willen is dat de bibliothecaris over ene paar jaar alsvolgt word beschreven:
Bibliothecarissen zijn de partizanen van de informatiesamenleving. Zij die weten welke informatie waar te vinden is en er alles aan doen om deze beschikbaar te maken en te krijgen. Hierbij schuwen zij geen enkel middel, zoeken zij bewust de grenzen van de wet op en indien nodig, verleggen zij deze grenzen!
Dat klinkt al een stuk beter Jeroen 🙂
ik weet niet of het enige troost biedt maar i.h.a. is een idioot gewoon een genie die verkeerd begrepen wordt 🙂
@Jeroen: jij bent de uitzondering waarschijnlijk, maar bibliothecarissen zijn mensen die 20-30 jaar geleden een bepaald vak hebben geleerd en het liefst de oude bakken met cataloguskaartjes terugzien!
Kan zijn dat ik een ietsiepietse overdrijf, maar dat komt dan omdat ik geen vak (dat van bibliothecaris) heb geleerd waarschijnlijk.
Zonder bibliothecarissen (oude stijl dan natuurlijk) een betere bieb?
Nou……………..
@Jouke,
Hoe groot is je steekproef en is hij wel representatief? Zelf denk ik dat het eerder aan de structuur van de bibliotheekwereld ligt dan aan de veranderingsbereidheid van individuele bibliothecarissen. Ik heb evenmin voor het vak geleerd overigens.
@ Marina: en of! De woorden zijn net zo grappig als het plaatje. Laatst in een film zei iemand ‘he’s an idjit savant, without the savant’ 🙂
@ Jouke: ik vind het toch altijd wel cool om mezelf bibliothecaris te noemen, hoewel ik van de IDM-lichting ben. Het gekke is dat ik dat vooral doe buiten de context van het werk. Vaak om te verrassen of te shockeren zelfs. Op het werk vind ik infospecialist weer leuker.
Eigenaardig eigenlijk.
Ik geloof wel in een gezonde mix. Punt is vooral dat die mix nog niet goed in balans is. Roeren in dat deeg, moeten de bakkers…
Wie leest dit en wie gaat er wat aan doen vraag ik me dan af. Onder het motto wie dit niet leest is gek vraag ik me dan vervolgens af wie er gek is:)
Toen ik de verzamelde reacties op die wiki zag smaakte het heeeel even naar een kleine revolte maar ik vrees dat het snel weer business as usual zal zijn :-/