De kleine geschiedenis van Micromedia
08 november 2008
Sommige mensen schrijven heel veel maar publiceren maar zelden. Zij schrijven boeken, rapporten en langere artikelen. Ik las in InformatieProfessional dat alleen al aan Open Access databanken als Scientific Commons en OIAster 4 miljoen nieuwe artikelen werden toegevoegd, in het derde kwartaal van 2008.
Er zijn ook mensen die veel schrijven en regelmatig publiceren. Zij bloggen.
Dan is er de groep die weinig schrijft maar veel publiceert. Zij Twitteren.
Er schijnen ook mensen te zijn die Retwitteren, die publiceren voornamelijk.
Natuurlijk zijn er nog veel meer vormen van schrijven en publiceren maar waar het mij nu even om gaat is dat er nu een verschuiving zichtbaar is van het veel publiceren van lange en middellange teksten naar het nog veel meer publiceren van hele korte.
De verschuiving van het publiceren van veel tekst naar nog veel meer beeld laat ik hier maar even buiten beschouwing.
Wat betekent dit nu voor het informatiemoeras? Dat moeras breidde zich sowieso al hard uit maar verandert nu ook nog eens van structuur. David Armano illustreert het mooi met dit plaatje.
@
Die verschuiving naar steeds meer steeds kortere teksten heeft naast de invloed op de hoeveelheid informatie ook effect op het taalgebruik; kort-door-de-bocht gezegd: hoe korter de tekst, hoe slechter de formulering.
Dar hoor je nou nooit eens iemand over klagen.
Als dat klopt is het wel merkwaardig, je zou toch denken dat je minder fouten maakt naarmate je in kortere zinnen gaat spreken/schrijven…
Ja, dat zou je zeggen, maar het is niet zo. De meeste taalfouten vind je volgens mij in Twitter, domweg omdat mensen denken: als het maar overkomt.
Maar eigenlijk bedoelde ik niet eens de taafouten, maar de formulering. In een korte tekst maak je geen lange zinnen. En regelmatig een lange zin lezen of schrijven is naar mijn idee onmisbaar voor je taalontwikkeling en daarmee voor het vermogen om over dingen na te denken. Bovendien is het lezen van een mooie zin soms ook gewoon een genoegen van esthetische aard.
Daar zit zeker iets in. Punt is natuurlijk wel dat het bij Twitter vaak ook alleen gaat om de boodschap en de verwijzing naar een link.
Je wordt ook wel creatiever als je beperkt bent tot 140 karakters. Net als zoveel mogelijk willen zeggen in een sms. Vandaar al die afkortingen en wat dies meer zij. Geboren uit noodzaak…
Tja, als het nou eens allemaal haiku’s werden…
BTW MHOTY BYKTA
^^
over kort gesproken…
BUAM: E2EG
Edwin: leuke waarneming. Schrijven is geen shcrjjven (sic) meer, maar iets anders. We praten via het toetsenbord en bellen via internet. Of zo,
@ Henk: en op de telefoon internetten we dan weer. Het is inderdaad een vreemde wereld geworden in korte tijd 🙂
@Edwin: Dat is nou precies de reden dat ik niet aan retweets doe. Als ik al een linkje plaats, formuleer ik zelf wel waarom ik het belangrijk vind. Die meerwaarde bied een goede blogger ook, dus waarom een twitteraar niet?
Biedt, met dt, trouwens.
@ Jeroen: daar kan ik je alleen maar gelijk in geven!
Ben het wel met Jeroen Mirck eens. Een re-tweet moet een meerwaarde hebben, en dat kan door aan te geven wat je er belangrijk aan vindt. Overigens is de trend van kortere teksten online interessant. Al ben ik het niet helemaal met schrijverdezes eens: een korte tekst kan ook uit een paar lange zinnen bestaan. De lengte van de tekst zegt niets over de taalkundigheid van de auteur. Hoe korter je een duidelijke tekst weet te maken, hoe knapper eigenlijk. De geoefende schrijver weet immers wat te schrappen en wat niet.
Ik zie retweets vooral als een doorgeefsysteem, om de tweede ring rondom je eigen netwerk te bereiken.
Als je bijvoorbeeld een vraag of opmerking van iemand retweet, dan is het bereik groter en hopelijk dus ook het effect.
Een vriendendienst dus. Zowel voor de eerst tweeter, als voor je eigen netwerk dat anders dat nieuwtje niet vernomen had.
Heel menselijk dus, dat retweeten. Daar hoef je echt niks intelligents aan toe te voegen. Als het goed is, is het goed. Twitteren is geen publiceren, het is gewoon praten.
Ik sluit me bij Davied aan. Doorvertellen is smeerolie van social web. Als ik in een kroeg een nieuwtje deel en de toehoorders delen het met mensen die het nog niet gehoord hebben is dat super voor dingen die lopend vuur behoeven. Retweet is vergelijkbaar. Sommige dingen verdienen het om doorverteld te worden. En zijn duidelijk genoeg om geen aanvulling / eigen sausje overheen te gooien. Daarnaast geef je met een retweet de bron aan. Dat vind ik dan weer respectvol.
@Davied, Sanne: Ik begrijp het mechanisme, maar vindt het met codes als ‘RT’ te mechanisch. Dat is niet mijn stijl van communiceren, dus doe ik daar – lekker eigenwijs – niet aan mee. Zo ben ik ook gestopt met irritante Twitter-gebruiken als ‘Nu koffie!’, ‘Luchtalarm!’ en ‘Zzz’. Linkjes deel ik trouwens wel, maar bij voorkeur met een eigen introductie. Dat biedt me de mogelijkheid om een ander accent te plaatsen. Soms is dat van toegevoegde waarde.
Naarmate er meer geretweet wordt, ontstaat er steeds minder eigen content op Twitter, en kun je net zo goed meer tijd aan je feedreader gaan besteden. Zeker als er steeds meer doublures in retweets komen. Loic Le Meur wil er zelfs status aan gaan verbinden, waardoor je straks dus geen kudo-verzoekjes maar retweet-gesmeek in je mailbox gaat krijgen.
@Jeroen Wat betreft die korte kreten ben ik het met je eens. Twitter is kort, maar als je veel mensen volgt wil je wel dat het to the point is.
Maar retweten zie ik als een vorm van de sociale zeef (zie paragraaf 2b op //twurl.nl/fwwkfo): nieuws via je netwerk is heel to the point.
De retweet over deze post zorgt er in ieder geval voor dat de discussie weer een doorstart krijgt. Dat vind ik toch wel een interessant gegeven 🙂
Aan de functionaliteit twijfel ik ook zeker niet, maar wel aan de geautomatiseerde vorm waarin veel mensen het gieten (met die cryptische RT-code). Met mijn retweet probeerde ik een eigen accent te plaatsen. Leuk dat ik daarmee een oude discussie tot leven wekte.
Hoe ik hier kwam is ook wel weer het vermelden waard. Ik kreeg een pingback naar mijn Twitter Top-40 vanaf Media Me, dat weer linkte naar Edwins artikel ‘De ondraaglijke lichtheid van Twitter’. In die tekst trof ik een link naar Schrijverdezes, die op zijn beurt weer linkte naar het bovenstaande artikel. Al die artikelen spraken me aan, dus klikte ik telkens verder. Mooi gevalletje Long Tail.
Prachtig, hoe die ‘kliklijntjes’ soms lopen 🙂