Probloggen: je kunt het zo gek niet bedenken…
03 oktober 2008
Ik vind dit de vervelendste tijd van het jaar. Na een zomerperiode waarin velen zich lijken te beperken tot doezelen en kabbelen, soms zelfs tot een toestand die je het beste als lethargisch kunt omschrijven, komt vanaf eind september alles en iedereen weer tot leven. Opeens lijkt iedereen weer tijd vrij te willen maken voor congressen en conventies, voor vergaderingen en brainstormsessies en vooral: voor communicatie. Het aantal mails dat ik dagelijks ontvang is in de afgelopen twee weken drastisch gestegen.
Nu ben ik een groot voorstander van digitale communicatie maar niet op deze manier. Ik zie nu dat de actievere vakgenoten het te druk hebben om fatsoenlijk te reageren en merk aan de andere kant dat de wat minder actieven juist nu pas terugkomen op vragen van weken of zelfs maanden geleden. Van de mensen van wie je wilt horen hoor je niets, kortom, en van de mensen waar je niet meer van wilt horen juist wel. Dat leidt er soms toe dat je bijna een hele dag moet uittrekken om alle monologen weer te transformeren tot dialogen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.
In zulke periodes ga ik, ondanks de beperkte tijd, altijd zitten mijmeren over de dingen die ik wil en niet wil. Ik houd mijn ambities weer eens tegen het licht en ik evalueer de status quo. En wat levert dat dan op? Wel: ik merk dat lekker thuis werken mij het gelukkigst maakt. Daar lijk ik de hele wereld te overzien en grip te hebben op alles waar ik mee bezig ben. ‘Op de zaak’ is dat niet veel minder maar daar is onvoorspelbaarheid van ruis toch wat groter; je moet vaker laveren tussen lopende werkzaamheden en klusjes die onverwacht ten tonele verschijnen. Thuis wordt je weer vaker afgeleid door privézaken maar dat remt minder dan werkruis, heb ik de indruk.
Zo mijmerend zweef je weer naar oude dromen. Ik vind bloggen, en alles wat daar bij hoort, het allerleukst. Ik zou wel professioneel blogger willen zijn. Dat lijkt een onhaalbare ambitie maar het bestaat wel degelijk. Internationaal worden de goede voorbeelden steeds mooier en zie je zelfs een soort vacaturebanken voor bloggers van de grond komen. Ik laat me niet ontmoedigen door testjes waarin ik het antwoord op veel vragen schuldig moet blijven; ik weet gewoon dat ik het kan. Weet je waarom? Omdat ik het wil.
Is dat geen mooie?
In dat licht betreur ik het dat de najaarshectiek van het ‘gewone werk’ het timmeren aan ambities een beetje in de weg staat. Nu verdoe ik veel tijd met het luisteren naar verhalen die ik al eens heb gehoord, terwijl ik liever zou luisteren naar verhalen die aanwakkeren. Verhalen van de rocksterren van het web bijvoorbeeld. Mede-organisator Ernst-Jan leerde mij onlangs dat het ook kan in Nederland, dat probloggen.
Dat vind ik dus vele malen interessanter dan uren bomen over details van systemen die niet meer relevant zijn en ook nooit meer zullen worden, om maar eens een zijstraat te noemen.
@
Mooi 😉
Thanks Mad!
Dat klinkt inderdaad bijzonder hatelijk. Ik laat zelf niet graag onafgewerkte of onbeantwoorde zaken lopende, uit beleefdheid maar ook vanuit een zekere werkethiek. Al gebeurt het soms wel dat het al is een weekje aansleept door omstandigheden, maar langer dan dat laat ik het nooit komen.
Als je je werk even goed thuis kan doen en het daardoor sneller of beter kan is het misschien is de moeite om het is over thuiswerk te gaan hebben op je werkplaats. Maar ik vermoed dat dat niet echt ingeburgerd is geraakt in de bibliotheek sector.
Het mijmeren en aan (zelf)reflectie doen is altijd een goede manier om jezelf scherp te houden en te blijven verbeteren. Waardoor je zo al eens op ingrijpende gedachten komt.
Sommige testen testen trouwens ook niet zo zeer je blog capaciteiten, maar eerder je kennis van de inkleding. Je moet je daar dan ook geen verkeerde gedachte door laten opzadelen. Er zijn ook steeds meerdere manieren om je doel te bereiken, die niet altijd even gedocumenteerd zijn. Naast platgetreden paden stappen lukt dus ook best om ergens te geraken 😉
Wie weet wat je met het uitspreken/-schrijven van deze droom voor elkaar kunt krijgen! Over nog niet platgereden paden gesproken 😉
Ik vind het ook een interessante ontwikkeling dat blogs steeds serieuzer worden genomen in de wereld van de journalistiek. Het medialandschap is duidelijk aan het veranderen!
Ik mis jou ook 🙂
Ik denk dat het de bedoeling van het leven is je kenbaar te maken zoals jij nu ook zo mooi in deze post doet. En dat is dus niet in de laatste plaats voor jezelf. Want als je erkent dat je luistert terwijl je liever niet luistert, dan kun je misschien ook gaan bedenken hoe dat voor de ander is. Houd je daarmee niet iets in stand dat je juist wilt doorbreken?
En als je niks hoort van de mensen waar je wel iets van wilt horen, moet je dan niet gewoon harder aan de bel trekken? Eigenlijk wel, maar “eigenlijk” zegt al genoeg, he? 🙂 Als het makkelijk was zou er vast niet zoveel miscommunicatie op de wereld bestaan! (weet zij uit ervaring :-))
Als je dan toch vast kunt houden aan je dromen dan is dat prachtig, vind ik! Ik ben ervan overtuigd dat je met je dromen in het vizier eerder de keuzes maakt die je helpen je droom bewaarheid te laten worden.
“Er komt een tijd in het leven
dat er niets anders op zit
dan je eigen weg te gaan.
Een tijd om je dromen te volgen.
Een tijd om de zeilen
van je eigen wijsheid te hijsen”
(De droom van de dolfijn)
En daar vaar jij niet alleen wel bij, maar iedereen om je heen vast en zeker te weten ook!
@ Benoit:
Nou ik moet er wel bij aantekenen dat het steeds flexibeler wordt. De komende maanden werk ik een dag per week sowieso thuis (‘voor mezelf’-hoewel dat de laatste weken toch buiten de deur was voornamelijk-) en er zijn ook nog vier uren per week beschikbaar om thuis te werken (als compensatie voor het feit dat ik ook veel doe buiten werktijd).
Ik kreeg ook al vrij snel 8 uur om te bloggen in werktijd. Dat zijn toch allemaal dingen die getuigen van veel goede wil.
@ Natalie: als je niets zegt wordt er ook niks gehoord inderdaad 🙂
Het is zeker mooi dat journalistiek en “burgerjournalistiek” dichter naar elkaar toe kruipen. Ik kreeg gisteren ook weer een interessante mail van een nieuw vaktijdschrift. Leuk leuk!
Hee Marina!
onze reacties kruisten elkaar net. De dingen die je zegt zijn helemaal waar maar het is nog best moeilijk om dingen waar je liever niet mee bezig bent zomaar af te kappen. Soms is de wrijving die dat oplevert groter dan de opbrengst ervan.
Maar die zeilen hijsen klinkt erg goed :$
Fijn weekend!
Wil je nou eens stoppen met in mijn hoofd kruipen en mijn gedachten op blog te verwoorden??? 🙂
Al die mensen die ineens “even” iets willen vragen maar het moet wel gisteren beantwoord worden, omdat ze zelf slecht plannen. Lijkt wel of ze net een winterslaap achter de rug hebben en nu ontwaken.
Ook bij mij gaat het thuiswerken is efficienter veel meer op. Ik ben thuis met studie, werk en blog bezig en krijg het allemaal binnen 8 uur af, terwijl op de werkplek er van alle drie niet veel komt door verstoring.
Ik hoop dat je droom (problogger) uitkomt, de kwaliteit heb je er volgens mij al lang voor.
Lol Nomo,
Da’s een leuk complimentje vind ik!
Mag jij ook thuiswerken dan, of zit dat er nog niet in?
Thanks
@Edwin, een welverdiende hoor.
Ik werk zo nu en dan officieus thuis, mijn leidinggevende is van het “als het maar af is, hoe je het doet maakt niet uit” maar dat is meer doordat hij zo in elkaar zit, de organisatie is nog niet zover…
Dus meestal gewoon opgehokt met veel andere collegae, die vaak niet weten dat je ook kunt werken met een planning….
Ik kan me vergissen, maar voor mij bén je al een professionele bloggen.
@ Nomo: wel fijn dat je directe leidinggevende ruimdenkend is dan!
@ Astrid: in zekere zin wel maar ik doelde meer op bloggen als hoofdactiviteit en hoofdinkomen.
Maar ik mag ook niet teveel mopperen, eerlijk is eerlijk.
Ik had alleen maar een verkeerd e-mailadres ouwe dibbes. Dat is puur de reden waarom je nu weer mailtjes van me krijgt. Dat je daar gelijk weer een blogtijd aan besteedt, vind ik wel een beetje ver gaan.
By the way heb je jezelf al aangemeld ?
^^
Nog niet aangemeld. Doe ik volgende week een keer op het gemakkie.
Zal pas donderdag worden ofzo, vrees ik.
Volgens mij hebben we het beide over iets anders. Ik bedoelde met aanmelden dat je toch voor een publiek gaat staan……. Daar was je toch voor gevraagd. En dus ga je jezelf daar volgende week voor aanmelden. Wat kan een mensch toch veranderen in een week tijd. 😉
Potverdimme, deze fraaie doordenk post had ik bijna gemist omdat ik door dat weekendje Zeeland en de OCN hopeloos achter lig met mijn rss. Nu lees ik dit maar thuis terwijl ik dat eigenlijk vandaag op het werk had moeten doen… Bedankt voor de overpeinzing in ieder geval, ik ga deze link bewaren om later nog eens over te lezen!
Jij ook bedankt Daan!