Costa Rica: Rien ne va plus (slot)

22 juni 2008

Het zit erop. Het is voorbij. Een mooie vakantie ligt achter mij.

Na drie weken lang omringd te zijn geweest door woud en wildernis was het wel weer even slikken toen de intercity de Zeeuwse polders naderde maar ik had mezelf voorgenomen daar niet te lang bij stil te staan. Aan alle mooie dingen komt nu eenmaal een einde. De klamme kleding in de wasmachine, een koud biertje aan de lippen en schakelen maar weer. Te beginnen met de stapel ongelezen kranten. Oud nieuws geeft je tenminste nog een beetje het gevoel dat je lekker traag leeft.

Dit weekend sloten we drie fraaie weken vrijheid af met een bezoek aan een casino, midden in de hoofdstad San José. Een geweldige ervaring, die je op sommige momenten bijna als surrealistisch zou kunnen beschrijven.

Laat ik vooropstellen dat ik nog nooit in mijn leven gebruik heb gemaakt van de diensten van dames van lichte zeden maar helemaal groen kun je me nu ook weer niet noemen op dat gebied. In het jaartje dat ik studeerde aan de UvA woonde ik nog een paar maanden op de Oudezijds Achterburgwal, recht tegenover een tent die getooid was met de naam ‘Le Moulin Rouge’. Het doen van de dagelijkse boodschappen bij de Appie op de Nieuwmarkt gaf een nieuwe dimensie aan het verschijnsel vrijwillig verdwalen. Op de een of andere manier leidde mijn pad naar de supermarkt altijd door de Bloedstraat, een straat waarin je binnen enkele seconden vergeet wat er op je boodschappenlijstje stond.

In die straat kon je aan de lange rijen mannnen voor de deur goed zien hoe druk sommige dames het eigenlijk hebben. Goed voor hun natuurlijk maar het werkt de verleiding nu niet bepaald in de hand. Daar vind ik het eenvoudigweg te ranzig voor.

Daar staat tegenover dat je het hier wel hebt over meisjes die je ook gewoon tegen zou kunnen komen in de supermarkt, in het nachtleven of -denk eens gek- in de bibliotheek. Als je geen weet zou hebben van hun professie zou je sommigen van hen beschouwen als beeldschoon en supersexy. Dat is niet eens een paradox. Het doet je slechts verzuchten dat het zonde is dat sommige vrouwen in ‘het beroep’ zijn beland. Of die carrière gebaseerd is op dwang of een vrijwillige keuze laat ik hier maar even buiten beschouwing. In de wereld van de prositutie worden veel trieste verhalen verteld, dat weet ik wel.

Aan dat verzuchten ontkwam ik ook niet toen ik afgelopen vrijdag Hotel Del Rey binnenstapte. Sander had al gezegd dat dit casino niet bekend stond om het nette karakter maar van de eerste aanblik raakte ik toch wel een beetje van slag. De kiet was he-le-maal afgeladen met schaars geklede, jonge vrouwen. Waar je ook keek zag je niets dan siliconenborsten en deinbillen en overal ogen die de jouwe zoeken. Allemachtig! Als je drie weken lang alleen bent aangekeken door de honden van de gastheer weet je dan even niet waar je het zoeken moet.

Ik besloot meteen plaats te nemen achter een eenarmige bandiet, om op die manier oogcontact te kunnen vermijden en alles langzaam op me in te laten werken. De gokkasten daar slikken alle biljetten dus in mum van tijd was ik 40.000 Colones kwijt (zo’n 50 euro). Een prijzige vorm van verleiding vermijden!

Het werd me echter al snel duidelijk dat de goedkopere gokkasten er niet garant voor stonden dat je met rust wordt gelaten. De brutalere types komen gewoon tegen je rug aan staan rijden. Als je dan de fout maakt zo’n meisje te begroeten zit je minstens een kwartier met haar opgescheept. Je moet dus of negeren, of onaardig doen. Dat is nu niet direct mijn sterkste punt. Ik verplaatste mezelf dus maar, naar de enige rustige hoek van de zaal: de hoek met de zogenaamde dollarkasten. Iedere draai kost je een dollar. Onnodig om te zeggen dat ik ook daar in mum van tijd 80 dollar lichter was maar het werkte wél: ik werd met rust gelaten.

Ik besloot daarom door te spelen en zag het tij tot mijn vreugde keren. Opeens vielen er wél een paar combinaties en binnen een uur zat ik met twee kleine emmertjes vol grote dollarmunten. Ik stond zowaar 200 dollar in de plus.

Ik liet de kasten voor wat ze waren en sloot me aan bij het gezelschap dat een variant op roulette zat te spelen. Het enige verschil met het ons bekende roulette is het ontbreken van het karakteristieke wiel met het balletje. In Costa Rica is dat wiel om de een of andere reden niet toegestaan en maakt men gebruik van een bol vol genummerde ballen, zoals wij die weer kennen van de Lotto. Die bol werd -natuurlijk- aangezwengeld door een bevallige juffrouw. Toen ik zag dat deze dame juist geen oogcontact zocht wist ik dat ik hier goed zat, zeker toen mij duidelijk werd dat de drankjes gratis zijn voor iedereen die aan speeltafels zit.

Ik was er niet weg te slaan…en de overmoed nam al snel de overhand. Ik speelde aanvankelijk onder het motto ‘alles op rood’, met kleine stapels fiches, maar zag al snel dat dat niet opschoot. Niet veel later zat ook ik met stapels van tien fiches of meer op verschillende nummers tegelijk te spelen. Omdat die fiches slechts 100 colones per stuk kosten valt het met de schade dan wel weer mee.
Het eerste uur verloor ik desondanks 40.000 colones maar daarna ging het crescendo. Na een uurtje of vier stond ik 100.000 colones in de plus en had ik al heel wat limonade weggeslobberd. Van het vermijden van oogcontact kon toen geen sprake meer zijn. Ik besloot een kijkje te nemen bij mijn makkers, die Black Jack zaten te spelen en ondertussen de gang van zaken in het hotel eens goed in me op te nemen. Het leek wel een film.

Ze kwamen in lange rijen voorbij geparadeerd, die dames. Bij sommige twijfelde ik sterk of ze wel al 18 of zelfs 16 waren. Ik zag hoe ze elkaar probeerden af te troeven in de jacht op de gokkende Amerikanen die hier veelvuldig aanwezig waren. Veel van die mannen wekten door hun gelouterdheid de indruk dat zij behoorden tot de vaste gasten van het hotel. Je knapt er niet van op als je ziet hoe prachtige meisjes oververhitte, gokkende viespeuken inpalmen. Ze friemelen en fluisteren wat en kijken ondertussen over zijn schouders of er elders nog rijkere prooien zijn te bekennen. De taferelen druipen van de onoprechtheid.
Omdat er een overschot aan vrouwen trekken er ook veel aan het kortste eind. Zij hangen aan de bar of aan een gokkast en wachten luid kwebbelend op vers bloed. Als je niet beter wist waande je jezelf in een discotheek met een uiterst selectief deurbeleid.

Toen wij tegen vieren in een taxi stapten waren we beiden 300 dollar en vele indrukken rijker. Indrukken die scherp contrasteerden met alles wat ik in de drie weken ervoor had gezien.
Ook dat is Costa Rica. Het land mag dan een van de welvarendste van Centraal-Amerika zijn; het kent ook armoede. De onderkant van de samenleving komt pas goed in beeld als je het opzoekt. En net als in veel andere landen is de hoofdstad is niet te vergelijken met het platteland.

Die wetenschap pak je als bezoeker dan toch nog even mooi mee, op je laatste avond. Daarmee kom ik weer uit op het credo van mijn tweede vakantiepost: ‘A donde fueres, haz lo que vieres’.

Het waren drie indrukwekkende weken. Ondanks het feit dat ik ook veel dingen niet heb gedaan besef ik dat ik veel ervaringen en impressies rijker ben, dat ik goed tot rust ben gekomen en dat niemand dit meer van me afpakt.

Ik ben weer helemaal opgeladen, kortom. Is er hier nog wat gebeurd?

@