Ouwe lullen moeten weg

08 december 2007

Zo nu en dan kruipen klassiekers van van Kooten en de Bie weer voor even in je hoofd. Vandaag alle ruimte voor de subhit ‘Ouwe lullen moeten weg‘.

Ouwe lullen moeten weg
Ouwe lullen staan alleen maar in de weg

Waar je om je heen kijkt
Enkel ouwe lullen
Ouwe grijze lullen
Die hun zakken vullen

Ze lullen je de laan uit
Ze lullen je de straat op
Ze lullen je je baan uit
Ze lullen je de vluchtstrook op

Jacco Meel mailde mij gisteren het rapport ‘De arbeidsmarkt naar opleiding en beroep tot 2012‘ (PDF). Op pagina 25 kun je lezen dat de perspectieven voor bibliotheekmedewerkers prima zijn.
Jan Klerk deed ondertussen verslag van een strategiediscussie binnen de branche en wijst onder meer op een van de vier thema’s, Human Resource Management: “welke veranderingen en verbeteringen zijn noodzakelijk op het gebied van competenties en organisatieontwikkeling in het licht van alle vernieuwingen?” Jan wijst erop dat “de zo gewenste uitstroom van oude en instroom van jonge nieuwe medewerkers maar niet op gang wil komen” terwijl dat eigenlijk een voorwaarde is voor werkelijke vernieuwing.

Daar heeft Jan natuurlijk helemaal gelijk in. Op zbdigitaal schrijf ik veel vaker over de vierde pijler – marketing en cultureel ondernemerschap – maar dat wil niet zeggen dat HRM in de bibliotheekbranche mij geen zorgen baart. Integendeel.

Het feit dat ik er minder over schrijf is vooral gelegen in het feit dat dit thema snel een persoonlijk karakter krijgt, en dat het voor mij lastig is om erover te schrijven zonder veel mensen tegen me in het harnas te jagen. Laat ik het samenvatten in korte zinnen.

Ik houd zielsveel van de bibliotheek. Iedereen die dit blog regelmatig lees weet dat. Ik ben loyaal en word maar beperkt gedreven door geld. Ik verdien 1470 euro netto. Dat vind ik niet veel. Het beloningssyteem van Fuwaprov werkt niet. De gevolgen van de opheffing van de Gemeenschappelijke Regeling (PDF) kan ik niet goed overzien.

Als je horizontaal wordt doorgeschaald krijg je drie tientjes meer per maand. Daar kun je 15 biertjes voor kopen. Dat je salaris over tien jaar wel interessant wordt is nu niet interessant. Over tien jaar ben je misschien wel dood.

Bijna niemand verroert zich in de branche. Al een jaar of 25 niet. De mensen die wel vertrekken zijn meestal de jongere mensen. Ik heb dit jaar gesolliciteerd bij een regionale omroep, voor het eerst in zeven jaar. Ik zag uiteindelijk toch af van een vertrek bij de bieb. Nu oriënteer ik mezelf op bijbaantjes. Het lijkt erop dat ik in 2008 genoeg kansen krijg om iets bij te verdienen.

De schaarse vacatures die ontstaan in de branche kenmerken zich nog steeds door weinig uren (ca. 20) en relatief lage schalen. Daar haal je geen nieuw bloed mee binnen. En het bloed dat wel wordt binnengehaald wordt vaak razendsnel ingekapseld door oude structuren, hiërarchie en machtsspelletjes.
Sancties voor onwenselijk gedrag zijn vaak uit den boze in de branche. Grijs verzuim kan nauwelijks worden aangepakt. Het ambtenarenrecht maakt ontslag bijna onmogelijk maar binnen tien jaar vertrekt een grote groep medewerkers opeens tegelijkertijd. Dat is een enorm probleem, nu al.

Aan de bovenstaande 4 alinea’s zou ik vele, vele blogpost kunnen wijden. Ik doe dat bewust niet. Het is erg belangrijk dat je niet verzuurt, niet te cynisch wordt. Dat je liefde niet bekoelt. Want die liefde staat feitelijk los van het gedrag van je lief. Je houdt van d’r om hoe ze is, om de potentie die ze heeft.
Rechtvaardigt dat het dan om er een minnares bij te nemen? Moet je niet gewoon in relatietherapie? Moet je het uitmaken? Het ‘s avonds op een drinken zetten en overdag maar net doen alsof de relatie Spic und Span is?

Ik heb dit jaar besloten dat ik mezelf niet teveel van de wijs laat brengen door zaken die je echt niet kunt veranderen. Ik wil me richten op de mogelijkheden. En dat gaat steeds beter. Wat dat betreft zijn de digitale activiteiten een mooie zeef. De welwillenden dringen vanzelf door de mazen, de weerbarstigen blijven hangen. De mooiste conclusie is dan dat er best veel welwillenden zijn.

Een vertrek is dus niet aan de orde. Een strijd op dit gebied evenmin. Maar over het huwelijk zelf zegt dat verder niet veel. De een neemt een hobby, de ander kinders. Weer een ander stort zich op z’n werk of gaat elke avond mokkend vroeg naar bed.

Dat is het gekke van langdurige verbintenissen: je wordt steeds onvoorspelbaarder in je voorspelbaarheid.

@