Hoe het echt werkt: de sociale organogrammen van Valdis Krebs

27 juni 2007

Organogrammen kennen we allemaal wel. Schema’s die vereenvoudigd de structuur van een organisatie weergeven. Volgens Wikipedia is de organisatiestructuur “de wijze waarop taken binnen een organisatie zijn verdeeld en de wijze waarop vervolgens afstemming tussen deeltaken tot stand is gebracht. Het heeft dus te maken met de verdeling van activiteiten over afdelingen en de taken van de werknemers.”

Een organisatiestructuur in schema zegt echter niet zoveel over de werkelijke verhoudingen binnen een netwerk. Wie verricht het meeste werk? Wie onttrekt zich aan zijn taken en laat verantwoordelijkheden graag voor wat ze zijn? Wie zorgt ervoor dat er echt tot op alle niveau’s gecommuniceerd wordt? Wie fungeert als aanjager, wie als remmende factor?

Gisteren had ik een werkdag die een paar van die verhoudingen genadeloos blootlegde. Daar zal ik hier verder niet op ingaan maar geloof me maar als ik zeg dat ik erg veel zin had in een biertje, aan het eind van de dag. En behoefte aan een snipperdag. Die heb ik dus ook genomen. En dat maakte het weer mogelijk om vannacht nog eens lekker een uurtje extra te lezen in ‘Everything is miscellaneous‘.

En toeval of niet: het hoofdstuk ‘messiness as a virtue’ gaat onder meer over de sociale netwerken binnen organisaties, het verhullende karakter van organogrammen en het onderzoek naar de werkelijke structuren van Valdis Krebs.

Op orgnet zie je zo’n analyse in werking en in deze PDF wordt alles nog veel duidelijker. Bij wie liggen de werkelijke competenties en bij wie juist niet? En hoe breng je dat in kaart? Krebs doet dat met z’n inflow-software.

Weinberger haalt in zijn boek een mooi voorbeeld aan in de vorm van IBM, waar projecten keer op keer bleken te stagneren. Het managementteam haalde een big shot binnen die daarvoor werkzaam was als manager bij de Amerikaanse luchtmacht. Iedereen ging er vanuit dat hij zijn werk goed deed. Totdat Krebs er een analyse op los liet. Het bleek dat bijna alle communicatie en informatieuitwisseling via een dame liep die op papier slechts een marginale rol had in de organisatiestructuur, en bijna niet via de grote dure meneer van de luchtmacht. Iedereen dacht dat er iets mis was met de onderzoeksmethodiek maar wat bleek? Meneer was een enorme klootzak en ‘juffrouw Jannie’ die weliswaar beschikte over minder feitelijke kennis, was vriendelijk, kende de organisatie goed en zette haar deur voor iedereen open. Daarom wendde iedereen zich tot haar.
En Krebs legde dat genadeloos bloot.

Vertaal dat eens naar je eigen organisatie. Leg het organogram voor je en teken alle poppetjes. Met Gliffy ofzo. Je komt dan al snel uit op een sociaal netwerk dat sterk afwijkt van de organisatie zoals die wordt weergegeven in een organogram.

Voor wat betreft mijn eigen organisatie krijg ik dat netwerk steeds concreter in beeld. Daar heb ik geen schema meer voor nodig. Als het even kan mijd ik de brokkenpiloten ook, en wend ik mij tot de juffrouw Jannies. Zij die willen. Zij die weten. Zij die doen. Het zijn de motors van een organisatie.

Krebs blogt ook over deze materie op Network Weaving. Een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in dit onderwerp.

Steven Rubel, ondertussen, schrijft de laatste dagen ook meerdere malen over de kracht van sociale netwerken. Over hoe online netwerken de netwerken in het echte leven (IRL- In Real Life) versterken. En Arjan Dasselaar legt terloops ook nog een vinger op een hele zere plek. Fijn leesvoer!

Over sociale netwerken gesproken. Ning heeft inmiddels alweer 198 leden. Super.

@