Nioh, een frustrerende aanrader
18 maart 2017Hehe, na dik een maand zuchten, zweten en tieren heb ik Nioh dan eindelijk verslagen. Hoeveel uren ik er aan besteed heb durf ik niet te zeggen, maar het zijn er veel. Waarom doe ik mezelf dit soort games aan? Ik houd het maar op die lijfspreuk ‘frustratie is de motivatie’ want frustrerend is dit spel zonder meer, al was het maar omdat iedere fout zo genadeloos wordt afgestraft.
Pas een week voor de release leerde ik over Nioh. Toen ik las dat het spel veel elementen bevat die je ook in de Dark Souls-serie aantreft ging ik al voor de bijl. Ook moeilijk, maar juist daarom zo interessant en uitdagend. Men heeft niet overdreven. Voor mijn gevoel is Nioh nóg lastiger dan souls. Ik heb nogal eens gewanhoopt bij bepaalde eindbazen. Gelukkig krijg je in de loop van het spel de beschikking over krachtige hulpmiddelen, zoals een elixer om de snelheid van vijanden te vertragen en de mogelijkheid om een tweede speler op te roepen om je te helpen. Ik heb daar veel gebruik van gemaakt. Niks voor puristen natuurlijk, maar ook met die hulp is het spel voor mij al lastig zat. Het zal allemaal wel.
De gewone vijanden in het spel zijn overigens wel voorspelbaar. Meedogenloos, maar je herkent de patronen al snel. In die zin gaat Nioh vooral over geduld. Dat minpuntje wordt dan weer goedgemaakt door de diepgang in de opbouw van je personage, de grote hoeveelheid wapens, items en moves én door het verhaal. Dat verhaal wordt niet zo spannend verteld, maar als je op namen van monsters en samurai gaat googlen beland je keer op keer in de Japanse Mythologie. Die knokpartij vanochtend met Yamata no Orochi? Jazeker: een Japanse draak die ertoe doet. Omdat ik nog niks weet van de Japanse mythologie vind ik dat allemaal extra interessant.
Wat mij betreft een topgame. Ik ben het eens met XGN. Een dikke 9 dus. Op naar Horizon Zero Dawn.
Gerelateerd: