De infantiele consument 2016: kleurboeken voor volwassenen

18 mei 2016

You’re grown up, told what to do
Your suit can’t hide the truth
You’re a fool
And I refuse to be like you
I don’t want to grow up

–The Descendents–

Dat ik zelf ook maar niet echt volwassen wil worden deed ik in 2008 uit de doeken, in een bespreking van het boek ‘De Infantiele Consument’, van Benjamin Barber. Maar als ik daar al eens over discussieer met mensen mag ik er graag bij laten aantekenen dat ik ook een serieuzere kant heb, die wel degelijk neigt naar dat wat volwassenheid wordt genoemd, wat dat dan ook precies moge zijn.

Maar wat nu als het een tijdsverschijnsel is en mijn eigen gedrag wat dat betreft, uhm, kinderspel is vergeleken bij dat van mensen die jonger zijn dan ik? Kijk om je heen en zie hoe velen alles wat een beetje diepgang heeft vermijden. Volwassen mensen blijven zich tot ver boven hun dertigste verliezen in entertainment en media die eigenlijk bedoeld zijn voor jongeren of kinderen. Stel vast welke films, series, games en boeken het populairst zijn, dan weet je genoeg. De populariteit van kleurboeken voor volwassenen is er misschien ook wel een symptoom van. Iedereen heeft recht op zijn eigen vorm van ontspanning, en met kleuren is helemaal niks mis, maar als je er goed over nadenkt is het best zorgwekkend. Waarom dat zo is legt Susan Neiman uit in haar artikel The craze for adult colouring books shows how we’ve all become infants. Ik las het met veel belangstelling. Een paar citaten:

What’s more, this boom in childish entertainment points to a much larger problem: our culture no longer offers any models of adulthood that are remotely appealing. Growing up is identified with resignation; abandoning all the dreams of adventure, all the hopes you had for enjoying, and contributing to, a better future.

en:

Real adult activity takes effort and often courage. Colouring in someone else’s designs is always easier than making your own, just as forming your own opinions – after gathering and weighing information – is always harder than parroting other people’s views. This is why Kant wrote that thinking for oneself is the key to growing up. But, says Kant, it is not just our fault: the forces that govern society do not really want grown-ups, for immature masses are much easier to manage. In Kant’s day, the means by which people were kept immature were straightforward. Censorship and punishment worked to keep subjects from thinking for themselves.

en tot slot:

While we shouldn’t forget that those methods are still used in countries with which we are allied – Turkey, Saudi Arabia, and China leap to mind – the West has discovered more effective ways of keeping its citizens from growing up. Distraction works better than censorship. If you prevent people from getting information, some bold souls will always be moved to rebel. If you flood them with unmanageable quantities, they just want the noise to stop.

Een samenleving die maar niet volwassen wil worden is zo kwetsbaar als wat en het is nog maar de vraag of dat tij nog gekeerd kan worden. Maar het is wel zoals Neiman stelt. Op individueel niveau kun je in verzet komen, dat is echt niet moeilijk.

@