Mijn(s) 2015: games zo goed als boeken
27 december 2015
Met maar 80 gepubliceerde blogposts is/was 2015 mijn minst productieve jaar op deze site, sinds de start ervan in 2005. Let wel: ik heb het dan alleen over Mijns Inziens. Voor Wij zijn De Stad, bijvoorbeeld, schreef ik het afgelopen jaar ook zo’n 500 bijdragen. Ik schrijf dus niet zozeer minder; ik schrijf op en voor andere websites. Dat zie je dan ook weer terug in het archief hier: een aanzienlijk deel van de bijdragen werd eerder al elders gepubliceerd. In IP bijvoorbeeld, of in de Bode. Daarom dit jaar ook maar geen traditionele terugblik op het jaar aan de hand van postings op M.I. Het is gewoon de moeite niet.
Maar er zijn natuurlijk wel dingen waar ik zelf sowieso ook nog regelmatig op terugkijk. Nu eens met afkeer, dan weer met genoegen. Laat ik beginnen met een onderwerp waar ik altijd enthousiast van kan worden: gaming. Als het daarover gaat mag je tegen mij gerust beginnen over ‘infantiele consumenten‘, maar uiteindelijk komt het er toch op neer dat games andere media op veel fronten links en rechts hebben ingehaald. Het is een volwassen industrie, ook omdat zoveel volwassenen ze spelen. Als ik na het afronden van een spel grap dat ik het een goed boek vond, dan maak ik eigenlijk niet eens een grap. Veel boeken leggen het op inhoud zelfs af tegen goede, epische games. Je kunt verhalen op veel manieren vertellen.
Mijn trouw aan Nintendo verbrak ik eerder al, met het aanschaffen van een Xbox 360, maar in juli van dit jaar was het verraad compleet, toen ik zwichtte voor de Playstation 4. Aanbod is nu eenmaal alles. Sindsdien speelde ik acht titels, waarvan ik de top 3 zonder nadenken kan noemen. Op 3 het duistere en lastige Bloodborne, op 2 het indrukwekkende spel The Witcher 3: Wildhunt en op 1 Fallout 4. Dat ik juist kies voor die drie games zegt voor insiders genoeg. Ik ga niet voor de games met de mooiste graphics, voor sportgames of voor échte First Person Shooters, nee, ik ga liever los op van die spellen waar je met gemak 100 uur aan kunt besteden. Uren die je nodig hebt om de uitgestrekte werelden te verkennen, je personages te ontwikkelen, puzzels op te lossen, opdrachten uit te voeren, enz. Ik ben daar werkelijk dol op. The Witcher kreeg van mij al een dikke 9, maar Fallout vond ik zelfs nog beter, ondanks alle kritieken en bugs. Heerlijk ronddwalen in een post-apocalyptische wereld. Je bent doorlopend aan het knokken, jazeker, maar uiteindelijk raak je ook verzeild in een verhaal dat complexer en verrassender is dan je had verwacht. Of zoals Forbes het omschreef: Fallout 4’s Ending Blew My Mind And Broke My Heart.
Na het spelen van The Witcher en Fallout baalde ik een beetje dat ik klaar was, zoals ik ook wel eens kan balen als ik een goed boek net uit heb. Je zou het spel dan natuurlijk nog eens kunnen spelen, om door andere keuzes in andere verhaallijnen te belanden, maar dat komt er bij mij zelden van. In het geval van Fallout had ik de game Metal Gear Solid 5 bovendien tijdelijk ‘weggelegd’. Die moet ik nu nog steeds afmaken. Dat kwam er vooralsnog niet van omdat ik twee weken geleden begon aan het net gelanceerde Just Cause 3. Ook twee vermakelijke en indrukwekkende games, maar ze leunen net iets meer op herhaling. Ik zou die allebei een 8 geven, denk ik.
Hoe het ook zij: 2015 gaat de boeken in als het jaar dat ik de overstap maakte naar de Playstation. Na een half jaar constateer ik dat ik beslist geen spijt heb van die keuze. Die console vermaakte me meer dan kostelijk.
Gerelateerd:
Van Xbox naar PS4…om The Witcher 3 te kunnen spelen
Gespeeld: Bloodborne & The Last of Us
Jubileum: 10 jaar bloggen, 20 jaar op internet
@