Gespeeld: Bloodborne & The Last of Us
09 augustus 2015
Toen ik een maand geleden schreef dat ik geen spijt had van de 150 uur die ik in The Witcher 3 had gestoken meende ik dat oprecht, maar tegelijkertijd hoopte ik wel een beetje dat het volgende spel iets minder intensief zou zijn. Dat bleek zo te zijn. Ik koos ervoor om eerst de geremasterde versie van een game uit 2013 te spelen: The Last of Us. Daar was ik na vijf avonden klaar mee. Een prachtige game, met een lekker apocalyptisch sfeertje, maar ik vond het als geheel minder indrukwekkend dan ik had verwacht. Dat had alles te maken met het lineaire karakter van het spel. In The Last of Us heb je nauwelijks vrijheid; je volgt grotendeels een uitgezet parcours, waarbij de ‘raadsels’ die je onderweg tegenkomt steeds op dezelfde manier moet oplossen. Dan wordt het al snel voorspelbaar en dus ook een beetje saai. De sfeer maakte dat weer goed, maar voor mij voelde het toch een beetje als een actiefilm met niet al te veel diepgang. Het keek en speelde lekker weg, maar dat was het dan ook wel.
Ik kocht de PS4 in een bundel met drie games en begon vervolgens aan Bloodborne. Dat bleek weer heel andere koek. Toen ik eenmaal was begonnen leerde ik al snel dat het spel is gemaakt door de lui die ook verantwoordelijk zijn voor de serie Dark Souls. Op de Xbox heb ik deel 2 van die serie menigmaal vervloekt. Ik was echt uren bezig met het leren van de vaardigheden die noodzakelijk zijn om te overleven in het spel. Dat liep met Bloodborne niet veel anders. Het mooie is dan dat je constant zit te tieren op jezelf en niet op het spel. Je weet namelijk dat je wel zult slagen als je geduld uitoefent en alle vijanden omzichtig benadert, tot het moment dat je genoeg skills, wapens en kracht hebt om het wat onbesuisder te doen. Het komt erop neer dat je levels/subwerelden pas op je gemakje kunt spelen als je binnen het gehele spel al twee of drie werelden verder bent. Daar moet je wel tegen kunnen, of zin in hebben. Ik had dat, deze keer. Ik besloot het nu anders te doen dan eerder met Dark Souls en zag m’n inspanningen beloond met een geweldige en uitdagende game waarin ik steeds nét op tijd een paar stappen verder kwam. Alles volgens het aloude adagium ‘frustratie is de motivatie‘.
Het verhaal had verder niet veel om het lijf overigens. Het kwaad bestrijden, je kent dat wel. Er waren nog een paar andere minpuntjes bovendien. Het wordt bijvoorbeeld nooit eens lekker licht in het spel, daar ben ik doorgaans niet zo van gecharmeerd. Maar wat zou het? Ik heb me hier prima mee vermaakt en vond het prachtig om te zien hoe ingenieus alle werelden uiteindelijk met elkaar verbonden blijken te zijn, precies zoals dat wordt omschreven in de reviews op PU en op Tweakers. Qua spelduur zat ik op ongeveer de helft van The Witcher, waarbij ik moet aantekenen dat ik een aantal optionele -en lastige- eindbazen heb gelaten voor wat ze zijn, wat ook geldt voor de vele uitgestrekte kerkers die je zelf kunt genereren. Als de wereld eenmaal is gered geloof ik het meestal wel. De plusvariant kan ik altijd nog eens doen, als ik me ooit nog eens ga vervelen. Maar samengevat kan ik wel stellen dat ik Bloodborne beschouw als een game die ertoe doet. De moeite waard….als je ervan houdt dan toch 🙂
Op naar de derde en laatste game uit de bundel: The Order 1886. Dat schijnt weer zo’n korte te zijn. Vooruit maar.
@