Dragon Age Inquistion: de weg naar een epische anti-climax
20 januari 2015
Over videogames schreef ik ooit eens dat frustratie de motivatie is. Achter die uitspraak sta ik nog steeds, maar een enkele keer is er ook sprake van frustratie die demotiveert, of beter nog: die je doet afknappen.
Gisteren knapte ik af op Dragon Age Inquisition, een game waar ik in december aanvankelijk als een blok voor viel. Epische shit, dames en heren, daar ben ik nu eenmaal dol op. Als ik zelf deels de verhaallijn kan bepalen, en avond na avond in nieuwe, uitgestrekte werelden beland: dan zul je mij niet zo snel meer horen. Dat vind ik mooier dan een goed boek, een spannende serie of een sterke film. Daar word ik pas écht door opgezogen.
Dragon Age had het allemaal in zich. Ik zocht en vocht, luisterde en leerde en groeide zo langzaam toe naar de rol van alliantieleider die heel de wereld kan redden van de apocalyps. Gisteren, na een goed diner met Vlissingse heren, vond ik dat moment rijp was om de strijd aan te gaan met de eindbaas, het aloude kwade genius zelf. Tot de tanden bewapend betrad ik met drie medestrijders de laatste arena, de broedplaats van alle hel en verdoemenis. Aan zelfvertrouwen geen gebrek.
Het vertrouwen bleek terecht. We waren superieur. De vader aller demonen had geen schijn van kans. Dat dachten we althans. De grote climax van de doodsteek bleef namelijk uit. De gezondheidsmeter van die ploert stokte op het allerlaatste moment en weigerde naar nul te gaan, wat ik ook probeerde. Uiteindelijk laadde ik de eindscene nog een paar keer, maar tevergeefs. Ik bleek op een bug te zijn gestuit. Nu was dat zeker niet de eerste in deze game, maar er is een groot verschil tussen een programmeerfout die verder niet van invloed is op het spel en eentje die voorkomt dat je ‘het boek’ met een bevredigd gevoel kunt dichtslaan.
Alle motivatie was opeens weg. Ik gaf het gewoon op. Die honderd uur die ik investeerde waren prachtig, maar ik zal DAI vooral herinneren als het spel dat ik nooit kon en wilde afmaken. Jammer, maar soms heb ik wel degelijk iets beters te doen.
Gerelateerd:
Kerst 2012 was groots en meeslepend
Een nieuwe Zelda, een nieuwe legende
Dat boek is nog zieker dan de game!
@
Herkenbaar! Ik ben eigenlijk geen gamer, ik heb een XBox van het eerste uur staan waar ik zo nu en dan Burn Out 3 op speel, maar ook daar kom ik op een bepaald punt niet verder. Het ziet erna uit dat ik de race nooit helemaal uit zal rijden, en dat stoort mij mateloos.
Aaargh! Dat doet me dan weer denken aan die kreet uit Mario Kart: "did not finish". Maar die verschijnt als je gewoon zo langzaam was dat de winnaars niet meer wachten op je binnenkomst 🙂
@Edwin: Hihi.. Ik heb nooit Nintendo gespeeld volgens mij. Deze week toevallig een rondje Burn-Out gereden toen ik wat tijd moest doden en te zenuwachtig was om te schrijven, maar ook dit keer niet verder gekomen. Tijd voor een nieuwe game zou je zeggen, maar is er nog wel iets voor de oudste X-Box te krijgen…