Mijn 2012: maart

24 december 2012

Ondanks het feit dat ik in 2012 minder publiceerde op M.I. dan in de jaren ervoor (het totaal zal uitkomen op ca. 500 bijdragen), fungeert het blogarchief nog steeds als handig hulpmiddel voor het opfrissen van m’n geheugen. Wat hield me bezig, het afgelopen jaar? Was er sprake van stagnatie of van ontwikkeling?

Maart was beslist geen maand van grote ontwikkelingen. Zowel in de archieven hier, als in de agenda op de telefoon, vind ik niets dat duidt op ‘groots en meeslepend’. Kabbelmaanden noem ik dat. Ik stond in maart wel regelmatig stil bij de ontwikkelingen rondom sociale media. Je zou denken dat ik na een jaar of acht wel klaar ben met dat onderwerp, maar niets is minder waar. In de afgelopen twee jaar zijn die media tot het volle wasdom gekomen. Het grote publiek heeft het nu écht opgepikt en de traditionele media ook. Dat biedt je mooi de gelegenheid om te kijken wat mensen nu echt interessant vinden, welke platformen werkelijk potentie hebben, en wat de informatieovervloed  doet met mensen die tot voor kort misschien niet eens wisten dat die bestond.

Het is natuurlijk geen toeval dat ik juist de laatste twee jaar met verschillende grotere en kleinere organisaties mee heb mogen kijken of -denken over de inzet van sociale media. Nu het ijzer echt heet is, wil men smeden ook. Soms wordt het goed opgepakt, maar ik zie minstens zo vaak dat het een worsteling is. Ik zag een organisatie die alleen al aan een flinterdun advies tienduizenden euro’s uitgaf maar er een jaar later nog niets mee gedaan heeft. Ik sprak met een grote organisatie die twitteren alleen wil toestaan na goedkeuring van Twitterverzoeken in drievoud, en dan nog het liefst met een paraaf van instemming van de directie bij iedere tweet. Ik maakte kennis met clubs die alles tegelijk wilden doen, met als gevolg dat er overal precies niets gebeurde. En breek me de bek niet open over de teams die alle bestaande initiatieven negeren omdat onzichtbare krachten het per se zélf willen doen, omdat anders blijkt dat hun werk net zo goed wegbezuinigd zou kunnen worden, of dat ze voor de kat z’n viool drie jaar hebben zitten vergaderen. Gekke dingen. Het zit gewoon niet bij iedereen in de genen, zo simpel is het. En men blijft té vaak lichtzinnig  als het gaat over het belang van goede verhalen of media die werkelijk iets toevoegen.

Eerlijk is eerlijk, de digitale wereld is ook best complex, maar in de kern draait het om dezelfde dingen als in de analoge variant. Je valt op door eigenzinnig te zijn, of door attenter en handiger te zijn met de beschikbare informatie dan je publiek. Je moet ook de controle oude stijl durven loslaten. Als je daar moeite mee hebt, moet je het misschien anders aanpakken, en er bijvoorbeeld voor zorgen dat je een en ander goed faciliteert, in een aantrekkelijke presentatie. Maar dan nog zul je altijd rekening moeten blijven houden met de aandachtseconomie. De boel in beweging krijgen lukt meestal nog wel, maar in beweging houden? Dat is verduiveld lastig.

@

Afbeelding: Art.sy