Leven als ZZP’er: het onzekere aspect
17 februari 2012
Na bijna twee jaar als ZZP’er te hebben gewerkt kan ik nog steeds niet zeggen dat ik weer toe ben aan meer vastigheid, integendeel. Ik heb nog steeds voldoende opdrachten en de vrijheid die hoort bij het opereren als ‘kleine zelfstandige’ koester ik als een oude liefde die mij weer in de armen heeft gesloten. Dat ik mezelf gelukkig prijs met die status quo heb ik hier vaak genoeg beschreven.
Ik moet natuurlijk wel zo eerlijk zijn om ook de andere kant van de medaille te belichten. Geen vast dienstverband hebben kent tenslotte ook nadelen. Zo is allerminst zeker of ik voor Bibliotheek Oosterschelde kan blijven werken want ook daar wordt, zoals bij zoveel andere bibliotheken, gereorganiseerd. Met de andere opdrachtgevers heb ik geen contracten. Het gaat om afspraken op basis van een budget of project, of om een samenwerkingsverband zonder welke afspraak dan ook. Dat je daar behalve vrijheid ook onzekerheid voor terugkrijgt behoeft denk ik geen toelichting.
Met die vorm van onzekerheid kan ik goed leven. Leve het adagium “we zien wel, en anders kijken we wel”. Er is echter ook een variant die me minder goed bevalt: de onzekerheid over potentiële opdrachten. Die onzekerheid maakt dat je bijna niets meer kunt plannen, die onzekerheid veroorzaakt onrust.
Iets specifieker: in de periode 2010-2012 heb ik ook veel gesprekken gevoerd die niet meteen tot een opdracht of een vervolg leidden. Dat is op zich vrij normaal. Niet iedereen kan uit de voeten met mijn wens om vooral digitaal en ‘op afstand’ te werken, ik op mijn beurt zie niet elke opdracht zitten. Als dat duidelijk wordt uitgesproken zal je mij niet horen, maar weet je wat zo vervelend is? Vaak gebeurt dat niet. Vaak hoor je gewoon helemaal niets meer.
Natuurlijk zijn er redenen aan te wijzen voor de stilte. Soms werkt een organisatie gewoon zo. Zo voerde ik eens een prettig gesprek met mensen van een overheidsorganisatie om vervolgens meer dan een half jaar taal noch teken te ontwaren. Toen werd ik opeens gebeld door iemand van een andere afdeling. Weer op gesprek. Daarna weer die stilte. Totdat ik onlangs wederom een mailtje kreeg, opnieuw van een andere afdeling. In dit geval blijkt dat niet het gesprek of mijn manier van werken de boosdoener te zijn, neen, de organisatie worstelt intern met het fenomeen sociale media en heeft maanden nodig om tot beslissingen te komen. Daar heb ik begrip voor, maar ik heb er wel moeite mee dat niemand dan de moeite neemt de voortgang terug te koppelen. Dat staat mij simpelweg te haaks op de hartelijkheid rondom het eerste gesprek.
Nu moet ik toegeven dat ik zelf ook wel wat actiever zou kunnen zijn op dit gebied. Ik zou de personen in kwestie gewoon eens kunnen bellen. Na een jaar eens informeren bij dat beursgenoteerde bedrijf, of het management inmiddels wél aan de slag durft te gaan met nieuwe media, of bij die bibliotheekorganisatie, met de vraag of ze inmiddels wél tot een heldere beleidslijn zijn gekomen, ondanks al die politieke vuren die het project omringen. Dat doe ik misschien te weinig. Ik voel er echter ook niet veel voor om hijgerig over te komen. Ik ben wel gretig, maar heb nog genoeg andere opdrachten. Dat haalt toch de druk van de ketel.
Kortom: het leven in het nu bevalt me prima maar tegelijkertijd ervaar ik de onzekerheid die daarmee gepaard gaat soms als onrust. Ik voer regelmatig interessante gesprekken maar tegelijkertijd ervaar ik de stilte die daar vaak op volgt als onbeschoft.
Het is niet alles goud wat er blinkt.
Gerelateerd:
Leven als ZZP’er: leven in het nu
Het leven na de wending, deel 4
Geen flauw idee
@
Twee dingen schieten me naar aanleiding van wat je schrijft te binnen: (1) Na een jaar bellen bellen is niet hijgerig maar eerder laks. (mijns inziens ;-)) (2) Contact met andere ZZP'ers (vergelijkbare ervaringen / lotgenoten ?!) zou kunnen helpen om jouw ervaringen in perspectief te plaatsen.
Dank je hartelijk voor jouw openhartigheid wederom !
Een toelichting op (1). Belangstelling tonen voor de potentiële opdrachtgever(s) vind ik hartstikke sociaal en ook zakelijk. Denk aan zaken als: mochten er bepaalde onduidelijkheden zijn dan kun je die wegnemen of je kunt bijvoorbeeld een nadere toelichting geven op eventuele twijfels over het virtuele werken. 'In gesprek blijven' of 'contact houden' beschouw ik als iets positiefs. Tuurlijk, ik zou het, net zoals jij, netter vinden wanneer mensen uit zichzelf iets laten horen. Maar goed, je weet nu niet waarom dat niet gebeurt en vermoedt (?) vooral onduidelijk(e) visie / beleid, 'politiek', of dergelijke. Maar wellicht spelen ook persoonlijke zaken zoals ziekte of zwagerschap een rol om maar twee voorbeelden te noemen. Voor mijn gevoel tast je te veel in het duister. En mochten je vermoedens kloppen dan kan een tussenstap noodzakelijk / mogelijk zijn. Dat jij je bijvoorbeeld virtueel presenteert aan een manager / het management of andere 'beslissers'… Zoiets kun je voorstellen als je contact opneemt. Goed, dit zit ik nu te verzinnen. Laat ik daar gauw mee ophouden.
Onder aan de streep, doe iets met de onvrede en onzekerheid die je in jezelf voelt ! Een mooie eerste stap heb je gezet door deze blogpost te schrijven. Nogmaals mijn complimenten daarvoor !!
Vandaag op twitter door @alaindebotton: Work is most fulfilling when you're at the comfortable, exciting edge of not quite knowing what you are doing. 🙂
Hee Joost, bedankt voor je uitgebreide reactie. Je hebt natuurlijk helemaal gelijk als je zegt dat het ook gewoon laks is. Ik redeneer wellicht te snel dat 'als men niet terugkeert zal men ook wel niet willen of is er niet echt behoefte', maar het kan inderdaad nooit kwaad om de contacten warm te houden. In sommige gevallen weet ik ook wel hoe het zit overigens. Dan werd er op voorhand al gesteld dat er veel tijd overheen zou gaan, of dat er koerswijzigingen zouden kunnen volgen. En wat je zegt: er zijn vaak ook veel vertragende factoren die zomaar een paar maanden kunnen duren, zeker in de culturele sector, zeker in tijden van krimp en beweging.
Maar feit is dat ik het nog steeds prima naar mijn zin heb, maar dat ik soms toch ook wel voel dat een beetje meer lijn en richting ook zo z'n voordelen heeft. Aan de andere kant vind ik het tegenwoordig al heel wat als ik dingen vrijwillig vastleg voor de volgende week:-) Tegenstrijdig is het soms.
Maar blijven reflecteren is een must vind ik. Het kan altijd anders of zelfs beter. Dank voor het meedenken!
Astrid van Dam ha! Die houd ik er maar in dan 🙂
Mooi om te lezen hoe je inderdaad enerzijds zoekende bent naar 'lijn', 'richting en anderzijds het al heel wat vindt om je vrijwillig vast te leggen op een afspraak volgende week. Hoe herkenbaar ! Zelf ben ik overigens bang om te scherp uit de hoek te komen als ik een woord als laks gebruik. Hoe je ook redeneert, pas door het contact aan te gaan weet je hoe het echt zit. De rest is speculatie van jouw kant. Meedenken doe ik graag. En dat kan als je zo openlijk communiceert wat jou bezig houdt. Veel wijsheid!
Ik herken wat je zegt. Soms verwacht je de volgende stap van de "ander" en zou iedereen waar je mee praat je ook echt gelijk geven dat de ander aan zet is. Ik heb alleen gemerkt dat ik al verwachtend last krijg van het verwachten. Ik ben dus meer gaan kijken naar wat ik wil bereiken dan naar wat ik "vind". Want wat je vindt, mag je houden 😉 (boektitel). Als ik de onrust van het (ver)wachten voel, dan pak ik de telefoon. Niet zelden dacht de andere partij dan net aan mij 🙂 Prima!
Onrust is de waakhond van het inzicht (vrij naar Confusius)
Dank je!
Wijze woorden Marina! Die bewaker zal ik dan maar proberen te koesteren 🙂