Je niet meer verontschuldigen voor je online leven
30 juli 2010
De echte internetliefhebber weet het: we bevinden ons in een overgangsperiode. Generaliserend: er is een oudere generatie, die weinig opheeft met internet en moderne communicatiemiddelen, er is een tussengeneratie en er is een generatie waarvoor lijkt te gelden dat alle technologie vanzelfsprekend is.
Ik beschouw mezelf als lid van de tussengeneratie, die nog waardering heeft voor de cultuur en het vermaak van de mensen die mij voorgingen, maar die met buitengewoon veel belangstelling kijkt naar de interesses en mores van de mensen die na mij kwamen. Dol op boeken, dol op het web. Wat kan ik daar meer over zeggen?
Welnu, toch nog best veel.
Het lijkt er namelijk op dat je, als lid van de tussengeneratie, een soort verplichting hebt om de oudere generatie doorlopend uit te leggen wat er nu zo interessant is aan internettoepassingen en de snelle communicatie van platformen als Twitter. Waarom je zo vaak op je telefoon kijkt. Wat er nu leuk is aan het maandenlang spelen van een online game, met duizenden anderen. Waarom de contacten op sociale netwerken soms wel degelijk intensiever en meer open zijn dan de contacten in het off-line leven.
Iedereen beleeft het op z’n eigen manier. Daar is niets mis mee. Wat echter een beetje tegenvalt is het zure veroordelen, waar velen zich al veel te snel aan overgeven. Van die mensen die Twitter bij voorbaat naadje vinden, zonder te beseffen dat ze zelf niet goed in staat zijn tot filteren. Lieden die klagen over de het feit dat er zoveel inhoudloze dingen worden geroepen, zonder te beseffen dat zij daarmee ook hun steentje bijdragen. Mensen eigenlijk die niet kunnen of willen volgen wat er allemaal gebeurt. Dat is helemaal niets om je voor te schamen, maar gedrag en ontwikkelingen afschieten omdat je er zelf niets mee kunt? Dat is een zwaktebod.
Ik gebruik het woordje ‘velen’ niet voor niets, in de vorige alinea. Ik denk dat ik in de afgelopen jaren meer mensen heb ontmoet (al dan niet digitaal) die de genoemde ontwikkelingen luidkeels afkeuren dan mensen die er oprecht in geïnteresseerd zijn. Dat is niets om je druk over te maken. Ook dat hoort bij verandering. Maar het is zo zachtjes aan wel tijd om te stoppen met het doorlopend toelichten van je keuzes en met het jezelf verontschuldigen voor het feit dat jij wel heel veel haalt uit het leven online. Want dat leven lijkt veel meer op ‘het echte leven’ dan de criticasters bereid zijn te geloven. Dat leven is ook het echte leven.
10 Reasons to Stoppologizing for Your Online Life biedt een mooi rijtje tegenargumenten:
It’s time to start living in 21st century reality: a reality that is both on- and offline. Acknowledge online life as real, and the Internet’s transformative potential opens up:
1. When you commit to being your real self online, you discover parts of yourself you never dared to share offline.
2. When you visualize the real person you’re about to e-mail or tweet, you bring human qualities of attention and empathy to your online communications.
3. When you take the idea of online presence literally, you can experience your online disembodiment as a journey into your mind rather than out of your body.
4. When you treat your Facebook connections as real friends instead of “friends”, you stop worrying about how many you have and focus on how well you treat them.
5. When you take your Flickr photos, YouTube videos and blog posts seriously as real art, you reclaim creative expression as your birthright.
6. When you focus on creating real meaning with your time online, your online footprint makes a deeper impression.
7. When you treat your online attention as a real resource, you invest your attention in the sites that reflect your values, helping those sites grow.
8. When you spend your online time on what really matters to you, you experience your time online as an authentic reflection of your values.
9. When you embrace online conversations as real, you imbue them with the power to change how you and others think and feel.
10. When you talk honestly about the real joys and frustrations of the Internet, you can stop apologizing for your life online.
Zo, en nu de deur uit. Dat andere leven weer in.
@
WOORD!
Zo vlak voor de vakantie is dit een mooie opsteker en een waarheid als een (echte) koe.
Get an online life!
Zoooo herkenbaar. Mooi dat je het aankaart hier en ben het helemaal met je eens! Pluim!
Ik snap eerlijk gezegd niet dat je je verplicht voelde je te verontschuldigen of iets uit te leggen. Het is jouw leven en het zijn jouw keuzes. Ik bespaar me al jaren de moeite me te verontschuldigen voor hoe ik leef en waar ik me mee bezig houd en dat is wel zo rustig. Uitleggen doe ik ook zelden, de meeste mensen vinden toch hun eigen manier van leven beter, dus waarom zou je.
Ik denk dat veel van de geschetste reacties van mensen die niet meegaan, ook voortkomen uit het feit dat mensen die hier wel aan meedoen vaak over mensen die er niet aan meedoen, oordelen als: die zijn ouderwets, kunnen niet mee, horen bij een andere (ouderwetse) generatie etc. Wil dat natuurlijk niet van jou zeggen, maar ik zie het wel degelijk gebeuren.
Hear, hear!
Dat sikkeneurige van mensen die alleen maar negatief doen over onliners is vervelend en jammer, maar past bij veranderingen.
Daarentegen pleit ik (met HarrieKnip) voor ruimhartigheid van de kant van de onliners. Als we zelf wat vaker online zijn dan gemiddeld, moeten we wel oppassen om niet meewarig te doen over de offliners en hen weg te zetten als sukkels. Vergeet niet dat nog niet eens zo heel lang geleden iedereen offline was.
Excuses omdat je het online leven heel leuk vindt zijn niet nodig.
Moet je ook maar niet meer doen.
@Allen: dank voor de reacties!
@schrijver: daar heb je een punt, maar zo steek ik nu eenmaal in elkaar. Soms is het rechtvaardigen, soms enthousiasmeren, de andere keer geirriteerd terugpikken. Het is maar net hoe dat allemaal loopt. Bij cursusbegeleiding is het natuurlijk nog anders. Dan probeer je vooral uit te leggen.
Maar wat ik ook beetje bedoelde is dat er een tussengroep lijkt te zijn die er nog op aangesproken wordt. Aan jongeren vraag je het niet zo snel, daar weet je het van. Zoiets.
Maar uiteindelijk leef je zoals je zelf wilt ja. Hoop je dan toch…
@Harrie en Bas: dat is ook waar. Het is een wisselwerking, wat dat betreft en je bent inderdaad al snel aan het generaliseren, daar ontkom ik ook niet altijd aan. Ook dat is leuk om te doorbreken, door mensen stap voor stap iets enthousiaster te maken voor een bepaald platform of hulpmiddel.
In die zin gaat het gewoon om een open geest. Bekijk alle invalshoeken en oordeel pas als je het zelf hebt weten te doorgronden. Dat geldt voor alle partijen uiteraard.
Ik bedoel niet dat je leeft zoals je wilt, ik bedoel dat je leeft zoals je leeft. Voor de een valt dat meer samen dan voor de ander denk ik.
Inderdaad, 'als je zo in elkaar steekt' kun je misschien niet anders, maar dan moet je je er ook maar niet over beklagen. De mensen die je vragen waarom je doet wat je doet steken weer anders in elkaar. En niemand kan helpen hoe hij in elkaar steekt of wel soms 😉
Wat ik mensen vaak hoor zeggen als het over motorrijden gaat is zoiets van: da's niks voor mij want dan rij ik mezelf helemaal dood.
Ik heb geleerd dit te vertalen als volgt: ik ben bang om het te leren, om de stap te zetten naar een rijschool te gaan, en om mijn angst te camoufleren zeg ik gewoon dat het niks voor mij is want dan hoef ik mijn best niet te doen te onderzoeken of het ook echt iets voor mij is of niet.
Met wat sommige mensen over Internet en social media roepen is het net zo 🙂
Kun je je voorstellen dat zelfs ik dat al heb? Dat verontschuldigende voor mijn twittergedrag? Ga er inderdaad mee stoppen! Voelt nooit prettig. Thanks Ed,
M
Had ik niet laatst een tweet "Word een beetje kriegel van mensen om me heen die zeuren als ik met mijn iPhone speel. #jaloers #onbekendisonbemind"
Heb inderdaad ook altijd het idee dat ik me moet verantwoorden. Dit bericht van jou is een hart onder de riem.Thanks.
@schrijver: Ik zie het meer als onderzoeken dan als beklagen, maar het is ook zo. Het er maar beter bij laten dan. Alles is al gezegd, gevraagd en besproken, en de mensen om wie het gaat, lezen het sowieso niet. Zo zal het altijd zijn 🙂
@Peter: ha! Moet ik misschien toch een keer voor die afslag gaan. Dat heb ik ook menigmaal gezegd. Ga nog eens goed nadenken waarom eigenlijk. Hield mezelf altijd voor dat er al te veel mensen op de motor zijn gekropen en dat ik mijn autorijbewijs ook alleen heb gehaald na aandringen van derden…maar wellicht is het toch anders…Ik zal het nog eens laten bezinken.
@Birdblok: het blijft een beetje gek…maar als je zelf weet waar die gekte allemaal toe kan leiden is het goed toch?
@Annie: die herinner ik me, inderdaad. Only way is up!
Ik ben het er helemaal mee eens DAT we ons niet meer moeten verontschuldingen voor ons online leven. Ik weet alleen nog niet HOE ik dat 'niet meer moet doen'. Immers, als je er toch door een bepaalde groep of een bepaald persoon op 'aangevallen' wordt, hoe reageer je dan? Dat vind ik nog moeilijk. Je eerste impuls is toch om het uit te leggen. De andere optie is je schouders ophalen en reageren met 'dat ga ik niet uitleggen, want je begrijpt het waarschijnlijk toch niet', maar he, dat klinkt weer zo onaardig.
Goeie blogpost dus, maar ik moet hier zelf nog wel mijn handig in worden.
@Rose: zo ervaar ik dat knelpunt ook. Het is een soort laveren. Misschien is het over drie jaar alweer heel anders, want het gaat wel razendsnel allemaal. Over het feit dat mensen uberhaupt met mobieltjes lopen hoor je nu nog maar zelden iemand. Dat was tot een paar jaar geleden ook wel anders.